Εμείς κι ο Χρόνος

Με θυμάμαι από μικρή να ακούω ότι ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει, ο χρόνος είναι πολύτιμος, θα δείξει ο χρόνος, ο χρόνος κλείνει τις πληγές, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ο χρόνος... ο χρόνος... Επαναπαύτηκα, λοιπόν, ότι αυτός ο κύριος Χρόνος στο μέλλον θα κάνει κάποια πράγματα αντί για μένα, ή θα με γιατρέψει σε δύσκολες στιγμές ή ακόμη και θα κυλήσει πιο γρήγορα όταν θα βιάζομαι. Κι όμως, τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ο χρόνος δεν κυλάει γρήγορα όταν βιάζεσαι, ούτε πιο αργά όταν είσαι ευτυχισμένος. Ούτε και σταματάει κάποιες στιγμές, κι ας νιώθουμε έτσι. Πόσο μάλλον, δεν αναλαμβάνει τίποτα για χάρη μας ή αντί για εμάς. 

Ο χρόνος δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, έχει πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Δεν είναι φίλος μας, δεν είναι εχθρός μας, συμπληρώνω εγώ. Είναι σαν το μοναδικό νόμισμα που έχουμε στη ζωή και εμείς επιλέγουμε πώς θα το ξοδέψουμε. Καλό για εμάς, θα ήταν να τον αγαπήσουμε. Ένας άλλος σοφός είπε πως όταν λες ότι δεν έχεις χρόνο, εννοείς πως δεν θέλεις να έχεις. 

Έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου, το ακούω και το ξανακούω, ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες εποχές που, και χρόνο να έχεις, αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς -λόγω συνθηκών- ούτε καν να ονειρευτείς. Δεν αρκεί ο χρόνος. Ούτε πιο αισιόδοξο μπορεί να σε κάνει αν δεν είσαι, ούτε λιγότερο ερωτευμένο -αν είσαι-, ούτε μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα βάσανά σου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο παντοδύναμος κύριος Χρόνος, ακόμη και στις ταινίες, συνήθως χάνει. Ο Joel και η Clementine στην Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού, προσπάθησαν να σβήσουν από τη μνήμη τους ο ένας τον άλλον, για να μην πονάνε πια, για να γιατρέψουν την πληγωμένη τους καρδιά. Μα ακόμη κι εκεί, μια νέα αρχή, με τις αναμνήσεις ζωντανές μέσα στην ψυχή τους, αποδείχθηκε πιο δελεαστική και πιο αληθινή από το να γυρίσουν το χρόνο πίσω. 

Πόσες φορές έχω σκεφτεί όλα εκείνα που θα άλλαζα στη ζωή μου αν ο χρόνος γυρνούσε πίσω. Πόσα λόγια δεν θα είχα πει, πόσες αποφάσεις μου θα ήταν διαφορετικές, πόσα λάθη θα είχαν αποφευχθεί, πόσοι ανόητοι θα είχαν απορριφθεί, πόσοι κακοί θα είχαν τιμωρηθεί και πόσα δάκρυα θα ήταν γέλια. Μα πώς; Μα ποια (!) θα ήμουν χωρίς αυτά; Δεν θέλω να ξεχάσω. Αντίθετα, θέλω να θυμάμαι. Θέλω να θυμάμαι το παιδί που υπήρξα, τις φορές που έχω γελάσει με την καρδιά μου, τα όνειρα που έχω κάνει και συνεχίζω να κάνω, τα λάθη που με έκαναν σοφότερη (ελπίζω) και τους ανθρώπους που ήρθαν (και ενδεχομένως έφυγαν) αλλά με δίδαξαν πολλά. Και ξέρω, ότι όταν θυμάσαι, ζεις και ελπίζεις, ο κύριος Χρόνος, μπορεί πράγματι, να γίνει μια ψευδαίσθηση.    

Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού

Time on the Screen