Ενώ παρακολουθούσα την Αφροδίτη με τη Γούνα, μια παράσταση που αφορά τη σχέση των δύο φύλων ως προς την άσκηση εξουσίας, την υποταγή και την παράδοση και τα ανύπαρκτα όρια του παράφορου έρωτα, σκεφτόμουν πως όλες οι σχέσεις μου τελείωσαν -εν μέρει- λόγω της ανικανότητάς μου/μας να παίξω/ουμε αυτό το παιχνίδι της εξουσίας. Του πιο ισχυρού δηλαδή. Αυτού που έχει το πάνω χέρι σε μία σχέση. Το περίεργο (ή μήπως όχι;) είναι ότι αν και πέρασα από όλες τις θέσεις, σε καμία δεν αισθάνθηκα πλήρης για πολύ. Ούτε όταν είχα τη 'δύναμη', ούτε όταν δεν την είχα. Και προφανώς κι αυτοί που είχα απέναντί μου κάτι αντίστοιχο αισθάνονταν για να μην λειτουργήσει το "μαζί". Ίσως έτυχε, βέβαια, ας μη μας αδικώ όλους.
Η Αφροδίτη με τη Γούνα μου συστήθηκε για πρώτη φορά ως κινηματογραφική ταινία (του Πολάνσκι, στις Κάννες, σας έχω γράψει σχετικά εδώ) και τώρα ως θεατρική παράσταση (που της ταιριάζει καλύτερα, γιατί ως θεατρικό έργο έχει γραφτεί το πρωτότυπο) με τη Βίκυ Παπαδοπούλου και τον Γιώργο Παπαγεωργίου στο Θέατρο Θησείο (Τουρναβίτου 7). Με άφθονη σεξουαλικότητα, παιχνίδια μυαλού, εγκεφαλικές (και πραγματικές) προκλήσεις, σαδιστικές/μαζοχιστικές επιθυμίες, χιούμορ, υποταγή. Και με δύο ηθοποιούς που αντιμετωπίζουν με το σώμα τους και τις λέξεις τους και τις φωνές τους και όλα τους τα μέσα αυτή την πρόκληση, δημιουργώντας μέσα σε 90 λεπτά ένα "ναρκοπέδιο" στη σκηνή, που στην ουσία (για μένα, τουλάχιστον) ήταν μια έκκληση για αγάπη. Άνευ όρων αγάπη. Κι αυτό μάλλον δεν θα σταματήσει να με συγκινεί ποτέ.
Δείτε το.
ΥΓ: Μετά την ταινία και τη θεατρική παράσταση, μένει να διαβάσω και το βιβλίο που μόλις ήρθε στα χέρια μου. xxx Nat.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments