Με μία ελαφριά προκατάληψη υπέρ της Τζένης, του Ορφέα και του Αντρέα, που μου είναι προσωπικά απίστευτα συμπαθείς και θαυμάζω πάρα πολύ τη δουλειά τους, (ε μη μου πείτε ότι κι εσείς όταν πηγαίνετε στο θέατρο δεν είστε προκατειλημμένοι, κάποιον θα ξεχωρίζετε, έναν ηθοποιό, έναν σκηνοθέτη, έναν ταξιθέτη βρε αδερφέ!) θα προσπαθήσω να γράψω ταπεινά... για τα Ταπεινά Ελατήρια.
Κατ'αρχάς, ο τίτλος αυτής της παράστασης για μένα είναι από τους πιο εμπνευσμένους αυτής της θεατρικής σαιζόν -και παρότι φαίνεται να μην κολλάει πουθενά, ταιριάζει άψογα στους χαρακτήρες των ηρώων αυτής της ερωτικής δραματοκωμωδίας, έτσι όπως εξελίσσονται στη διάρκεια της ιστορίας. Την οποία υπογράφει ο Αντρέας Κοντόπουλος (να σημειώσω ότι είναι η πρώτη του απόπειρα συγγραφής θεατρικού έργου) και την αναπτύσσει πολύ επιτυχημένα -και θα εξηγήσω γιατί: Α) γιατί το έργο και οι χαρακτήρες είναι πλήρεις, Β) γιατί έχει και χιούμορ και δράμα και ανατροπές, Γ) γιατί και οι τρεις πρωταγωνιστές προβάλλουν μια διαφορετική ερμηνευτική πλευρά τους, ένα άλλο κομμάτι τους από αυτό που μέχρι τώρα έχουμε δει, κι αυτό είναι σπουδαίο (δεν_αντέχουμε_άλλη_επανάληψη)! Ο Αντρέας μαζί με την Τζένη (Θεωνά) και τον Ορφέα (Αυγουστίδη) ανέλαβαν και να σκηνοθετήσουν τους εαυτούς τους, πράγμα που καθιστά ακόμη πιο προσωπική αυτή τη δουλειά και με έναν μαγικό τρόπο (ίσως βοηθά και ο χώρος του Faust όπου παρουσιάζεται η παράσταση), τοποθετεί τους θεατές μέσα σε αυτό το ερωτικό τρίγωνο. Ταυτόχρονα τους καθιστά ανήμπορους να πάρουν το μέρος κάποιου από τους τρεις ήρωες, να ταυτιστούν μαζί του. Όχι. Και οι τρεις γίνονται συμπαθείς, για να μην πω ότι ειδικά οι δύο άντρες που σε πρώτο πλάνο διεκδικούν την ίδια γυναίκα και σε δεύτερο διεκδικούν απλά προσοχή και αγάπη, με κέρδισαν λίγο περισσότερο.
Κατ'αρχάς, ο τίτλος αυτής της παράστασης για μένα είναι από τους πιο εμπνευσμένους αυτής της θεατρικής σαιζόν -και παρότι φαίνεται να μην κολλάει πουθενά, ταιριάζει άψογα στους χαρακτήρες των ηρώων αυτής της ερωτικής δραματοκωμωδίας, έτσι όπως εξελίσσονται στη διάρκεια της ιστορίας. Την οποία υπογράφει ο Αντρέας Κοντόπουλος (να σημειώσω ότι είναι η πρώτη του απόπειρα συγγραφής θεατρικού έργου) και την αναπτύσσει πολύ επιτυχημένα -και θα εξηγήσω γιατί: Α) γιατί το έργο και οι χαρακτήρες είναι πλήρεις, Β) γιατί έχει και χιούμορ και δράμα και ανατροπές, Γ) γιατί και οι τρεις πρωταγωνιστές προβάλλουν μια διαφορετική ερμηνευτική πλευρά τους, ένα άλλο κομμάτι τους από αυτό που μέχρι τώρα έχουμε δει, κι αυτό είναι σπουδαίο (δεν_αντέχουμε_άλλη_επανάληψη)! Ο Αντρέας μαζί με την Τζένη (Θεωνά) και τον Ορφέα (Αυγουστίδη) ανέλαβαν και να σκηνοθετήσουν τους εαυτούς τους, πράγμα που καθιστά ακόμη πιο προσωπική αυτή τη δουλειά και με έναν μαγικό τρόπο (ίσως βοηθά και ο χώρος του Faust όπου παρουσιάζεται η παράσταση), τοποθετεί τους θεατές μέσα σε αυτό το ερωτικό τρίγωνο. Ταυτόχρονα τους καθιστά ανήμπορους να πάρουν το μέρος κάποιου από τους τρεις ήρωες, να ταυτιστούν μαζί του. Όχι. Και οι τρεις γίνονται συμπαθείς, για να μην πω ότι ειδικά οι δύο άντρες που σε πρώτο πλάνο διεκδικούν την ίδια γυναίκα και σε δεύτερο διεκδικούν απλά προσοχή και αγάπη, με κέρδισαν λίγο περισσότερο.
Το στόρι: Μια ιστορία αγάπης, προδοσίας και ματαίωσης που «τεντώνεται» στα όρια του φανταστικού για να αναδιπλωθεί στην πραγματικότητα. Η Νταίζη καταφέρνει επιτέλους να αποδράσει από την πολύχρονη σχέση της με τον αποτυχημένο συγγραφέα Charles de Popotes για τον λαμπερό και επιτυχημένο ηθοποιό Πάρη Γερμασόγεια. Ένας τηλεοπτικός Άμλετ, η έβδομη του Bruckner, six bottles of whiskey και ένας βαλσαμωμένος τρυποκάρυδος, συνθέτουν ένα ιδιότυπο σύμπαν ανατροπών, ανάμεσα στο ψέμα και την αλήθεια.
FAUST: Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα
FAUST: Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12, Αθήνα
Mistero Buffo (διαβάζεται Μιστέρο Μπούφο)
Το Mistero Buffo είναι ό, τι πιο ιδιαίτερο μπορεί να δει κανείς στο θέατρο φέτος (βασικά, και πέρυσι, καθώς συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά). Είναι μια παράσταση που βασίζεται μόνο στις ερμηνείες των ηθοποιών και στα κείμενα του Ντάριο Φο, σε τίποτα άλλο. Δεν έχει σκηνικά, δεν έχει κοστούμια, δεν έχει φωτισμούς. Είμαστε εμείς κι εκείνοι. Και κοιταζόμαστε στα μάτια. Μας βλέπουν καθαρά, μας απευθύνονται και μας αφηγούνται τις ιστορίες του Ντάριο Φο, τις δικές του δηλαδή εκδοχές επάνω σε συγκεκριμένες σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων. Το θείο και το ανθρώπινο δράμα "ξαναδιαβάζονται" με κωμικοτραγικό τρόπο και κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος που σκηνοθετεί και η ομάδα του ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ (Άννα Μάσχα, Άννα Καλαϊτζίδου, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου) έχουν δημιουργήσει ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό δρώμενο, επί της ουσίας, και αξίζει να το δείτε. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί θα σας υποδεχτούν στην αίθουσα και θα σας δείξουν τις θέσεις σας, ενώ σε όλη τη διάρκεια του έργου, βρίσκονται εκεί, και όταν δεν παίζουν, παρακολουθούν και γελούν μαζί σας.
INFO: Τι είναι λοιπόν το Mistero Buffo; Ο τίτλος στα ιταλικά σημαίνει «Κωμικό Μυστήριο» και λέγοντας μυστήριο εννοείται το ιερό δρώμενο, το θρησκευτικό ιερό δράμα του καθολικού κυρίως μεσαίωνα. Ο Φο συνέλεξε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και χαρακτηριστικές κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εν λόγω ιερών δραμάτων και τις ξανάγραψε μετουσιώνοντας τις μπουφόνικες αυτές στιγμές σε αριστουργήματα προφορικού λόγου και σατιρικής ποίησης που εκμηδενίζουν χρονικές και ιδεολογικές αποστάσεις. Τα «Μυστήρια» του μεσαίωνα παρουσίαζαν σκηνές από τα Πάθη ή σκηνές από μαρτύρια Αγίων ή και σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, άλλοτε μπροστά σε καθεδρικούς, άλλοτε σε παραπήγματα που στήνονταν σε κυκλική ή ημικυκλική διάταξη τις ημέρες των θρησκευτικών γιορτών και πανηγύρεων σε πλατείες μεγάλων μεσαιωνικών πόλεων ή τέλος με τη μορφή λιτανείας πάνω σε κάρα, όπου μια αλληλουχία σκηνών δημιουργούσε έναν αφηγηματικό κύκλο και ενδυνάμωνε την πίστη του λαϊκού κοινού, το οποίο ήταν κατά βάση αγράμματο και δεν μπορούσε να έχει άμεση πρόσβαση στις γραφές. Η θεατρική γλώσσα λοιπόν ψυχαγωγούσε και ταυτόχρονα δίδασκε.
ΘΗΣΕΙΟΝ Τουρναβίτου 7
Το Mistero Buffo είναι ό, τι πιο ιδιαίτερο μπορεί να δει κανείς στο θέατρο φέτος (βασικά, και πέρυσι, καθώς συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά). Είναι μια παράσταση που βασίζεται μόνο στις ερμηνείες των ηθοποιών και στα κείμενα του Ντάριο Φο, σε τίποτα άλλο. Δεν έχει σκηνικά, δεν έχει κοστούμια, δεν έχει φωτισμούς. Είμαστε εμείς κι εκείνοι. Και κοιταζόμαστε στα μάτια. Μας βλέπουν καθαρά, μας απευθύνονται και μας αφηγούνται τις ιστορίες του Ντάριο Φο, τις δικές του δηλαδή εκδοχές επάνω σε συγκεκριμένες σκηνές των μεσαιωνικών λειτουργικών δραμάτων. Το θείο και το ανθρώπινο δράμα "ξαναδιαβάζονται" με κωμικοτραγικό τρόπο και κοινωνικοπολιτικά σχόλια. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος που σκηνοθετεί και η ομάδα του ΕΠΤΑΡΧΕΙΑ (Άννα Μάσχα, Άννα Καλαϊτζίδου, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου) έχουν δημιουργήσει ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό δρώμενο, επί της ουσίας, και αξίζει να το δείτε. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί θα σας υποδεχτούν στην αίθουσα και θα σας δείξουν τις θέσεις σας, ενώ σε όλη τη διάρκεια του έργου, βρίσκονται εκεί, και όταν δεν παίζουν, παρακολουθούν και γελούν μαζί σας.
INFO: Τι είναι λοιπόν το Mistero Buffo; Ο τίτλος στα ιταλικά σημαίνει «Κωμικό Μυστήριο» και λέγοντας μυστήριο εννοείται το ιερό δρώμενο, το θρησκευτικό ιερό δράμα του καθολικού κυρίως μεσαίωνα. Ο Φο συνέλεξε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και χαρακτηριστικές κωμικές σκηνές που αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος των εν λόγω ιερών δραμάτων και τις ξανάγραψε μετουσιώνοντας τις μπουφόνικες αυτές στιγμές σε αριστουργήματα προφορικού λόγου και σατιρικής ποίησης που εκμηδενίζουν χρονικές και ιδεολογικές αποστάσεις. Τα «Μυστήρια» του μεσαίωνα παρουσίαζαν σκηνές από τα Πάθη ή σκηνές από μαρτύρια Αγίων ή και σκηνές από την Παλαιά Διαθήκη, άλλοτε μπροστά σε καθεδρικούς, άλλοτε σε παραπήγματα που στήνονταν σε κυκλική ή ημικυκλική διάταξη τις ημέρες των θρησκευτικών γιορτών και πανηγύρεων σε πλατείες μεγάλων μεσαιωνικών πόλεων ή τέλος με τη μορφή λιτανείας πάνω σε κάρα, όπου μια αλληλουχία σκηνών δημιουργούσε έναν αφηγηματικό κύκλο και ενδυνάμωνε την πίστη του λαϊκού κοινού, το οποίο ήταν κατά βάση αγράμματο και δεν μπορούσε να έχει άμεση πρόσβαση στις γραφές. Η θεατρική γλώσσα λοιπόν ψυχαγωγούσε και ταυτόχρονα δίδασκε.
ΘΗΣΕΙΟΝ Τουρναβίτου 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments