Θέατρο 46: Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης

1976, Αργεντινή, χούντα. 
Ο Βαλεντίν είναι φυλακή γιατί είναι αριστερός. Ονειρεύεται την επανάσταση. 
Ο Μολίνα είναι φυλακή γιατί είναι ομοφυλόφιλος. Ονειρεύεται την αγάπη. 
Μοιράζονται το ίδιο κελί.

Δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι τώρα για τον Μανουέλ Πουίγκ -για την ακρίβεια, διάβασα γι' αυτόν αφού είδα την παράσταση. Και κατά κάποιο τρόπο, δεν ήθελα να μάθω περισσότερα  -δεν αισθανόμουν ότι χρειαζόταν να μάθω- γιατί το έργο του από μόνο του μου είχε δείξει το σημαντικότερο: την ευαισθησία του. Και την πεποίθησή του ότι μάλλον η πιο επαναστατική και αντιρατσιστική πράξη ο έρωτας. Επαναστατική γιατί δεν επιλέγεις ποιον ερωτεύεσαι, άρα έχεις πολλές πιθανότητες να ερωτευτείς κάποιον που ξεπερνά τα όρια του κοινωνικώς "αποδεκτού". Επαναστατική γιατί πρέπει να καταρρίψεις και δικές σου προσωπικές ενστάσεις ή αμφιβολίες, εμπόδια που θέτει ο νους, ακόμη και συναισθήματα όπως ο εγωισμός ή η ζήλεια, για να ζήσεις τον έρωτά σου. Επαναστατική, γιατί φανερώνει προς τα έξω έναν εαυτό συχνά καλά κρυμμένο. 

Οι δύο ήρωες του έργου φαινομενικά δεν έχουν κοινά σημεία, στην πορεία όμως αποκαλύπτουν τις ευαισθησίες τους, τα πάθη τους και την ανάγκη τους να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Ο Βαλεντίν πιστεύει στον δίκαιο αγώνα που κάνει τα πάντα υποφερτά. Ο Μολίνα πιστεύει στη μαγεία της αγάπης που κάνει τα πάντα υποφερτά. Και οι δύο φοβούνται την προδοσία. Στο κελί αυτό, όμως, όπου συναντιούνται, και οι δύο "προδίδουν" κομμάτια του εαυτού τους που μέχρι στιγμής δεν είχαν φανερώσει πουθενά. 

Ο Αλέξης Ρίγλης σκηνοθέτησε τους Αποστόλη Τότσικα και Μιλτιάδη Φιορεντζή σε έναν ιδανικό για το ανέβασμα χώρο, το black box του θεάτρου 104, μια μικρή σκηνή, σαν "κελί", όπου οι θεατές εγκλιματίζονται από το πρώτο λεπτό, αισθάνονται ακριβώς όπως οι δύο ήρωες, μόνοι σε μια φυλακή. Πολύ δυνατή η χημεία των δύο πρωταγωνιστών, με πολύ καλές και πειστικές ερμηνείες.  

INFO:Ο Μανουέλ Πουίγκ (1932-1990) ήταν Αργεντινός συγγραφέας. Σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες και κινηματογράφο στην Τσινετσιτά, στη Ρώμη. Έζησε μεγάλο μέρος της ζωής του στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Το 1967 επέστρεψε στην Αργεντινή αλλά αναγκάστηκε σε εξορία στα μέσα της επόμενης δεκαετίας από τη δικτατορία. Πέθανε στο Μεξικό. Απαγορευμένο στην Αργεντινή ως το 1983, το μυθιστόρημα Το Φιλί της Γυναίκας Αράχνης εκδόθηκε πρώτη φορά στην Ισπανία το 1976 και ακολούθησαν εκδόσεις σε πολλές άλλες χώρες. Είναι το γνωστότερο έργο του. 

Ως θεατρικό έργο, σε προσαρμογή του ίδιου του Μανουέλ Πουίγκ, έχει παρουσιαστεί σε όλο τον κόσμο όπως στο Μεξικό το 1983 σε σκηνοθεσία Αρτούρο Ριπστάιν, στο Λονδίνο το 1985 με τους Σάιμον Κάλοου και Μαρκ Ράιλανς, στην Αθήνα το 1986 στο θέατρο Αμιράλ με τους Σταμάτη Φασουλή και Γρηγόρη Βαλτινό σε μετάφραση Άρη Δαβαράκη και Σταμάτη Φασουλή και σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το 1985 έγινε κινηματογραφική ταινία με τους Γουίλιαμ Χαρτ και Ραούλ Τζούλια σε σενάριο Λέοναρντ Σρέιντερ και σκηνοθεσία Έκτορ Μπαμπένκο. Ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και τέσσερα βραβεία Όσκαρ, μεταξύ των οποίων και καλύτερης ταινίας. Ο Γουίλιαμ Χαρτ τιμήθηκε με βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στις Κάννες και Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου.

Το 1992 έγινε μιούζικαλ σε μουσική Τζον Κάντερ, στίχους Φρεντ Εμπ και λιμπρέτο Τέρενς Μακ Νάλι και απέσπασε επτά βραβεία Τόνι. 

Περισσότερες θεατρικές παραστάσεις εδώ