Η μέρα που άρχισα ξανά να ονειρεύομαι

Αρχικός τίτλος αυτού του ποστ ήταν άλλος, και ήταν μάλλον απαισιόδοξος. "Πότε έπαψα να ονειρεύομαι" ήμουν έτοιμη να γράψω, αλλά βλέπεις δεν είναι στη φύση μου ούτε να μην ονειρεύομαι, ούτε να είμαι απαισιόδοξη. Θα γράψω, λοιπόν, για την ημέρα που ξανάρχισα να ονειρεύομαι. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, αρχικά ένιωσα (ξανά) ότι θα ήταν πιο εύκολη απόφαση να πάψω να ονειρεύομαι, παρά το αντίθετο. Εκείνη την ημέρα, εν μέσω απανωτών απογοητεύσεων και αδιεξόδων, εν μέσω συνειδητοποίησης πως τα όνειρα για ένα καλύτερο ή και (γιατί όχι;) πολύ καλύτερο μέλλον, θα ήταν προφανώς ανώφελα ή ουτοπικά, με το μυαλό και τον εγωισμό να αρνούνται να δεχτούν τη "μοίρα" (!) μιας γενιάς να προχωράει χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αναγνώριση, πολλές φορές και χωρίς ελπίδα, εκείνη την ημέρα: θυμήθηκα... 

Θυμήθηκα μια μητέρα που πάλεψε σκληρά για τη γνώση που για εμένα θεωρήθηκε δεδομένο προνόμιο, μια μητέρα αποφασισμένη να κάνει οποιαδήποτε χειρωνακτική εργασία προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις σπουδές της, μια μητέρα που αν και δεν πήρε την απαραίτητη αγάπη μεγαλώνοντας, μπόρεσε να τη δώσει στα δικά της παιδιά στον άπειρο βαθμό. Μια μητέρα που έκανε πολλές στροφές στην επαγγελματική της πορεία, ακόμη και ως συνταξιούχος, θεωρώντας πως ποτέ  δεν είναι αργά να κάνει κανείς μια νέα αρχή, μια μητέρα που με πυξίδα τις αξίες, την καλοσύνη και την ειλικρίνεια, πορεύτηκε και πορεύεται μέχρι τώρα, ενίοτε δια πυρός και σιδήρου, χωρίς να χάνει την δύναμή της. Μια μητέρα που δεν σταματάει μέχρι σήμερα να είναι μαθήτρια με κάθε τρόπο, και παράλληλα να προσφέρει γνώση, αγάπη και κάθε είδους βοήθεια, σε εκείνους που αγαπάει. 

Αυτή η μητέρα, η μητέρα μου, ακόμη και στις πιο δύσκολες οικογενειακές μας στιγμές, ακόμη και στις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις, που φως στον ορίζοντα δεν φαινόταν, δεν μου επέτρεψε ποτέ να σταματήσω να ονειρεύομαι. Και λέω "δεν μου επέτρεψε" γιατί είναι το μόνο που ταιριάζει στη στάση και στα λόγια της, στην ενθάρρυνσή της και στον τρόπο της να με πείσει πως οτιδήποτε ήθελα να κάνω στη ζωή μου, ακόμη και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες, θα μπορούσα να το καταφέρω. Ακόμη κι όταν απογοητευόμουν και ήθελα να τα παρατήσω όλα, όταν νόμιζα πως δεν με χωράει κανένας χώρος και κανένας άνθρωπος, για εκείνη, αρκούσε μόνο να ρωτήσω τον εαυτό μου τι ακριβώς θέλει να κάνει στη ζωή του για να είναι ευτυχισμένος, και  αφού έπαιρνα την απάντηση, να έκανα αμέσως το πρώτο βήμα.. 

Εκείνη την ημέρα ξανάρχισα να ονειρεύομαι. 

*Photo by Gianis Evagelioy