2 παραστάσεις για τις χαμένες βεβαιότητες

Δεν είναι ψέμα πως ζούμε στην εποχή του Θεού της Σφαγής, όπως πολύ σωστά μερικά χρόνια πριν (2007), επισήμανε η Γιασμίνα Ρεζά στο ομότιτλο θεατρικό έργο. Δεν ήξερε πόσο προφητική θα αποδεικνυόταν -ή ίσως και να το ήξερε, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε και η σφαγή είναι ένα από τα ένστικτα τα πρωτόγονα που εμείς οι "πολιτισμένοι" καταρρίπτουμε, αλλά όταν μας δοθεί η ευκαιρία αρπάζουμε πρώτοι το μαχαίρι. Είμαστε και στην εποχή που οι Σκοτεινές Γλώσσες κυριαρχούν, οι συνομιλίες, οι συναντήσεις και οι επαφές με υποτιθέμενους αγνώστους, που όμως δεν είναι τόσο άγνωστοι όσο αυτοί που νομίζουμε πως γνωρίζουμε πολύ καλά. Ποιος κρύβει περισσότερο σκοτάδι, αναρωτιέμαι, αν όχι ο διπλανός μας, αυτός για τον οποίο βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά πως "δεν θα το έκανε ποτέ αυτό", αυτός τον οποίο ξέρουμε, αλλά δεν ξέρουμε, και μας είναι τόσο άγνωστος όσο εκείνος που έχουμε συναντήσει μία και μοναδική φορά. Καμιά φορά, μάλιστα, αυτός ο τελευταίος, ο παντελώς άγνωστος σε εμάς, μπορεί να σημαδέψει τη ζωή μας περισσότερο από αυτούς που προβάλλονται ως δικοί μας άνθρωποι. Γιατί όταν ο Θεός της Σφαγής παρεμβαίνει, δεν υπάρχει γνωστός και άγνωστος: υπάρχει μόνο ο εαυτός μας. Το εγώ μας. Εμείς. Και η μοναδική "γλώσσα" που ξέρουμε να μιλάμε πολύ καλά, είναι αυτή η πρωτόγονη, αυτή που μπορεί να μας οδηγήσει στα άκρα, στο καλύτερο και στο χειρότερο, αυτή που δεν θέλει να προστατεύσει κανέναν άλλο παρά μόνο εμάς, τους "πολιτισμένους" απολίτιστους. 


Οι δύο καλύτερες μέχρι στιγμής παραστάσεις της σεζόν που έχω δει, Ο Θεός της Σφαγής της Γ. Ρεζά στο Θέατρο Αθηνών και οι Σκοτεινές Γλώσσες του Άντριου Μπόβελ (1996) στο Θέατρο Πόρτα, μιλούν για τον κόσμο που νομίζουμε πως ελέγχουμε, για τις βεβαιότητές μας που καταργούνται, για την αποκάλυψη πως δεν ξέρουμε κανέναν τόσο καλά όσο νομίζουμε, ούτε μπορούμε να τα "λύσουμε" όλα με μια απλή πολιτισμένη συζήτηση ή με την αναζήτηση μιας (άλλης) αγκαλιάς. Η ζωή είναι ένας γρίφος, κι εμείς κομμάτια του, ανεξέλεγκτα και ζορισμένα ταυτόχρονα, που δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας δει όπως πραγματικά είμαστε.  

ΙΝΦΟ: Σκοτεινές Γλώσσες
Μια γυναίκα εξαφανίζεται σε μια ερημική τοποθεσία κοντά σ’ έναν αυτοκινητόδρομο. Ύποπτος για τον πιθανό φόνο της, ένας άνεργος πατέρας που αρνείται επίμονα την ενοχή του. Σιγά σιγά, καθώς το νήμα ξετυλίγεται μέσα από την αριστοτεχνική αφηγηματική δομή του σπουδαίου Αυστραλού συγγραφέα, μπλέκονται γύρω από το συμβάν αρκετά ακόμη πρόσωπα, όπως ο αστυνομικός που διερευνά την υπόθεση, η γειτόνισσα που κατέδωσε τον ύποπτο, οι σύζυγοι όλων αλλά και οι εραστές τους.
Σκηνοθεσία/ Μετάφραση: Θωμάς Μοσχόπουλος 
Ερμηνεύουν: Άννα Καλαϊτζίδου, Χρήστο Λούλη, Άννα Μάσχα, Γιώργο Χρυσοστόμου
Ο Θεός της Σφαγής

Δύο  εντεκάχρονα αγόρια τσακώνονται στο πάρκο και το αποτέλεσμα του καβγά τους είναι μώλωπες, σκισμένα χείλη και δυο κατεστραμμένα δόντια. Οι γονείς του θύματος καλούν τους γονείς του θύτη στο σπίτι τους. Τέσσερεις ενήλικες, καλλιεργημένοι και πολιτισμένοι, συζητούν το πρόβλημα κι αναζητούν ευγενικά μια λύση. Λίγη ώρα μετά, συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και βάρβαρα από τα παιδιά τους. Τα ζευγάρια επιτίθενται το ένα στο άλλο, οι γυναίκες στους άνδρες, οι άνδρες στις γυναίκες, ώσπου στο τέλος είναι όλοι εναντίον όλων. Ο Θεός της Σφαγής εμφανίζεται, ένα χάμστερ εξαφανίζεται, και κάθε ενήλικη, πολιτισμένη συμπεριφορά δίνει τη θέση της στον ανήλικο εαυτό και στα ζωώδη ένστικτα που οι τέσσερις ήρωες κρύβουν μέσα τους. 

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου