La Vie Εst Un Festival! - Η Ζωή Είναι Ένα Φεστιβάλ!

Στην παλιά πόλη των Καννών με φωτογράφο την μαμά, Αγγελική Μπούλιαρη.

La Vie Est Un Festival

Το βρήκα γραμμένο σε μία αφίσα στο υπόγειο του Palais des Festival, στην έξοδο. Ξέχασα να φωτογραφήσω την αφίσα αλλά τουλάχιστον, συγκράτησα τη φράση. Στη δική μου ερμηνεία της συγκεκριμένης πρότασης, η ζωή είναι σαν ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ, όπου η κωμική ταινία διαδέχεται την δραματική, και η μελαγχολική ερμηνεία, την εκκεντρική ματιά. Όλα χωράνε, όλα επιβάλλονται, μαζί κάνουν πάρτι. Όχι στις Κάννες και τη Βενετία, ούτε στο Χόλιγουντ. 

Εδώ, μπροστά μας. Δίπλα μας. Μέσα μας.  Μια ταινία, άλλωστε δεν είναι και η ζωή μας;

I found this phrase written on a poster in the basement of the Palais des Festival, at the exit. I forgot to photograph the poster, but at least I remember the phrase. In my own interpretation of that sentence, life is like a film festival, where a dramatic film succeeds a comedy, and a melancholic character is followed by an eccentric heroe. Everything fit, everything make party together. Not in Cannes and Venice, or in Hollywood. Here, before us. Next to us. Within. A film, moreover, is not our life?

Rainy, beautiful Cannes! 

Ανακαλύψαμε τις ομορφιές του Juan Les Pins μόλις την τελευταία μέρα, έτσι, για να έχουμε αφορμές να ξανάρθουμε.
We discovered the delights of Juan Les Pins just the last day, so to have excuses to come back.

Carlton Hotel

The fountain was the meeting point. In the center of the Croisette, opposite the Palais.

Το ρολόι του κάστρου μπροστά μας. Εκεί έγινε και το περίφημο γεύμα με την κριτική επιτροπή του φεστιβάλ.
The clock of the castle ahead. There was the famous lunch with the jury of the festival.

Οι επισκέπτες έρχονται από όλο τον κόσμο! Visitors arrive from all over the world!

Hello Marilyn! 

Bonjour, Alfred Hitchcock! 

Time for a break and a snack.

Juan Les Pins Beach

Carlton Beach at Sunset. 

Jazz Music at the Chopard Party 

Magic Mom at Juan Les Pins! Wonder if she's coming again next year..! 

The most beautiful store in the Old Town!

Marilyn everywhere. Now and forever. 

Περπατώντας προς την Παλιά Πόλη των Καννών. Walking around at the Old City of Cannes. 

Juan Les Pins.
Beautiful. 

Μία λιμνούλα στο καταπράσινο Hotel Teranga.

...And Me 

Mommy....

Parties next to the sea. Or on the sea. 

Επειδή δεν ήμουν ούτε πρωτάρα, αλλά ούτε και παλιά στο φεστιβάλ, άρχισα να παρατηρώ λίγο διαφορετικά τους γύρω μου, δημοσιογράφους και μη. 

Οι "παλιοί" βιάζονταν να τελειώσει, να επιστρέψουν στη ρουτίνα τους, να πάψουν να ξυπνούν από τα χαράματα για να προλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερες προβολές. 

Για εκείνους ήταν απλά ένα ταξίδι που έχουν ξανακάνει, με ηθοποιούς που έχουν ξαναδεί, και με σκηνοθέτες που πια φαντάζονται τι θα τους παρουσιάσουν. 

Οι "νέοι" (ανάμεσά τους κι εγώ) καίγονταν ακόμη από τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς, αυτόν που σε ωθεί να τα κάνεις όλα: να δεις πολλές ταινίες, να περιμένεις ανάμεσα στο πλήθος τον Μπραντ Πιτ ή τη Νικόλ Κίντμαν, να πας σε όσα πάρτι μπορείς, 

να βγεις για ποτά αργότερα το βράδυ, να κάνεις και shopping ενδιαμέσως. 

Αυτό είναι το φεστιβάλ. Αυτή είναι ταινία μου. 


As it was not my first time in  Cannes,  I observed in a different way everything around me. The "old" journalists were in a hurry to finish their duties there, to return to their routine, to stop waking at dawn to catch as many screenings as possible. For those this trip had been done before, with actors they had seen again, and directors they could imagine what they will show next. The "new" journalists (and I among them) still burned from the excitement of first-time, the one forcing you to do it all: to see many movies, to stay among the crowd waiting for Brad Pitt or Nicole Kidman, to go into every party, to drink later in the evening, or to go shopping. This is the festival. This is my movie.

Thanks for the dress mystyleforecast

Always in style! 

ΥΓ: Δεν ήταν όλα τόσο ρόδινα, βέβαια. Όπως σε κάθε ταξίδι, σε κάθε εμπειρία και σε κάθε ημέρα, υπάρχουν και τα (αναμενόμενα) απρόοπτα. Ξέρετε, οι Γάλλοι δεν μιλάνε άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους. Τους απευθύνεσαι στα αγγλικά και το 80% των ατόμων στα οποία απευθύνεσαι, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Το 10% καταλαβαίνει και σου απαντάει στα  γαλλικά (!), ενώ το άλλο 10% (ή και λιγότερο) απαντάει σε σπαστά αγγλικά. Το "two hundred" η υπεύθυνη στο ταμείο του τραίνου, το έλεγε "του αντρίντ".  (Αντρίντ;;;) Και με κοιτούσε σαν να ήμουν εξωγήινος που δεν καταλάβαινα. 

Επίσης, τις ημέρες του Φεστιβάλ φέτος υπήρχαν παύσεις λόγω απεργιών στα δρομολόγια του τρένου, με αποτέλεσμα να περιμένουμε άδικα και όρθιες για πολύ ώρα, ενώ μία ημέρα χρειάστηκε να περπατήσω από την Antibes για το Juan Les Pins (δεν έφτασα ποτέ και κατέληξα να πάρω απελπισμένη ένα ταξί). Και μιας και αναφέρθηκα στα ταξί, ναι, παραδέχομαι ότι θυμίζουν λιμουζίνες, με τη διαφορά ότι δεν είναι, αλλά είναι η ταρίφα τους. Για μία απόσταση δεκαπέντε λεπτών πρέπει να υπολογίζεις τουλάχιστον 35-40 ευρώ. 
Και η Swiss μας επιφύλλασε εκπλήξεις τόσο στον ερχομό, όσο και στην επιστροφή. Κατά την άφιξή μας στη Νίκαια, ανακαλύψαμε ότι οι αποσκευές μας είχαν μείνει στη Ζυρίχη (ευτυχώς, ήρθαν το απόγευμα με την επόμενη πτήση και μας περίμεναν στο ξενοδοχείο). Στη δε επιστροφή, λόγω λάθος υπαλλήλου που δεν μου είχε επικυρώσει το boarding pass από Ζυρίχη-Νίκαια, είχε ακυρωθεί το εισιτήριο της επιστροφής και παραλίγο να μην ταξιδέψω. Η υπάλληλος στο Map Handling επέμενε ότι δεν ταξίδεψα ποτέ από Ζυρίχη για Νίκαια. Μάλλον διακτινίστηκα. 


It was not all rosy, of course. As in any journey, in every experience and every day, there are the (expected) contingencies. You know, the French do not speak a language other than their own. I addressed to them in English and 80% of the people do not understand anything. The 10% understands but answers in French (!), while the other 10% (or less) answers in broken English. 


Also, the days of the festival this year there were pauses due to strikes in the train routes. One day I had to walk from Antibes to Juan Les Pins (I never arrived and ended up getting desperate a taxi in the middle of nowhere). And since I mentioned taxis, yes, I admit that they reminded me of limousines, except that they are not, but the Tariff is. For a distance of fifteen minutes I paid approximately 35-40 euros. 


And the Swiss Airlines surprised us both on coming, and in return. At our arrival in Nice, we discovered that our luggage had stayed in Zurich (fortunately, they came in the afternoon on the next flight). And in return, due to an employee's error, I had not ratified the boarding pass from Zurich-Nice, so the company had canceled the return ticket and I almost didn't travel. The clerk at Map Handling insisted that I had never traveled from Zurich to Nice. Magic.


Δες τα πάρτι και τα καλέσματα που πήγα στη διάρκεια του φεστιβάλ (The Parties I attended during the Festival)
Ο Μπραντ και το πάρτι της Chopard (Brad Pitt and Chopard party)
Ξεκινώντας για τις Κάννες (Going to Cannes)
Και Μέρος Πρώτο, Μέρος Δεύτερο και Μέρος Τρίτο του Φεστιβάλ (Part 1,2 & 3) 


Cannes Film Festival 2011 (Οι Κάννες & τα 7 Θανάσιμα Αμαρτήματα)