Στην Καρέκλα του Σκηνοθέτη 2: "Αγάπη, πού πας;"

Ήρθες αρκετές φορές στα όνειρά μου. Συνήθως ήσουν αδιάφορος, νευρικός, είρωνας. Με έβλεπες να κλαίω για σένα, κι όμως ήταν σαν να ήμουν αόρατη. Κι εγώ έκλαιγα περισσότερο. Δεν ήσουν αυτός που είχα γνωρίσει, δεν ήσουν αυτός που είχα δίπλα μου. Ξυπνούσα με ανακούφιση -"ήταν μόνο ένα όνειρο, ευτυχώς"- αλλά και με δεύτερες σκέψεις, μήπως αυτά τα όνειρα κάποτε επαληθευτούν, μήπως κάτι κρύβουν που δεν το βλέπω όταν είμαι ξύπνια. . . 

Κάθε φορά που διαφωνούσαμε ένιωθα ότι κατέληγα να μιλάω μόνη μου, να τσακώνομαι μόνη μου. Δεν απαντούσες, δεν συζητούσες. Ήταν μόνο μία κόντρα. Εγώ από τη μία πλευρά και εσύ από την άλλη. Στην καλύτερη περίπτωση, απλά σταματούσες την κουβέντα χωρίς να έχει βγει συμπέρασμα, χωρίς να έχουμε καταλήξει κάπου. Άρα, έβαζες απλά μία άνω τελεία, αφού τα θέματα που μένουν ανοιχτά, επανέρχονται με μικρές αφορμές, ξανά στο προσκήνιο. . . 

Ήθελα την προσοχή σου. Ήθελα να δείχνεις ότι δεν σου αρέσει να είμαστε χωριστά, ότι δεν σου αρέσει να μην έχεις χρόνο για μένα. Κάθε φορά, όμως, που προσπαθούσα να στο πω -παρότι αυτά τα πράγματα δεν αξίζει να λέγονται-, αντιδρούσες με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο, σαν να ήθελες να με πείσεις για το αντίθετο: ότι σου αρέσει να μην βρισκόμαστε και σου αρέσει να μην έχεις χρόνο για μένα. Κι έτσι θύμωνα περισσότερο, κι έκλαιγα, και σκεφτόμουν ότι αν δεν μπορούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο σε τόσο απλά ζητήματα, τότε πότε θα τον καταλάβουμε; 

"Θα το μετανιώσεις", μου είπες. Σήκωσες ψηλά το χέρι σου, σαν να ήθελες να με χτυπήσεις και τελικά γύρισες την πλάτη μουρμουρίζοντας βρισιές. Αισθάνθηκα να με απειλείς, να μου δείχνεις με το δάχτυλο εκείνα τα σκληρά όνειρα που τόσα βράδια με καταδίωκαν, που μου αποκάλυπταν έναν άλλο σου εαυτό. Τότε αισθανόμουν ανόητη που άφηνα τα όνειρα να με επηρεάσουν, έστω και λίγο. Τώρα αισθάνθηκα ακόμη πιο ανόητη που δεν αναζήτησα ποτέ την πηγή τους, αφού όλοι ξέρουμε πως ό, τι έρχεται στον ύπνο μας, είναι κι αυτό κομμάτι του υποσυνειδήτου μας. . . 

Κι αν όλες οι σχέσεις κρίνονται από την κατάληξή τους, τότε ποιος μπορεί να με πείσει ότι αυτό που είχαμε ήταν αγάπη, έρωτας, σεβασμός, αλληλοεκτίμηση και όχι ένα... τ ί π ο τ α ;  Ποιος μπορεί να με πείσει ότι ακόμη και οι μεγαλύτεροι έρωτες μπορεί να τελειώσουν με τον χειρότερο τρόπο, σχεδόν με μίσος, με συναισθήματα απελπισίας, απογοήτευσης, μοναξιάς, προδοσίας; Ένιωσα πως η αγάπη με προσπερνούσε ακόμη μία φορά. Πως δεν ήταν ούτε αυτή η δική μου στιγμή, η στιγμή να σταματήσει σ' εμένα, στη ζωή μου. 

Αγάπη, πού πας;  

Διάβασε το πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ. 

*Οι φωτογραφίες είναι από τις ταινίες που προβλήθηκαν στο 65ο Φεστιβάλ Καννών: 

1. CONFESSION OF A CHILD OF THE CENTURY BY SYLVIE VERHEYDE

2. DARIO ARGENTO DRACULA BY DARIO ARGENTO

3. JAGTEN BY THOMAS VINTERBERG

4. À PERDRE LA RAISON BY JOACHIM LAFOSSE