Στην καρέκλα του σκηνοθέτη 3: Picture Perfect World

Θυμήθηκε την τελευταία της σχέση, εκείνη που την έκανε να πιστέψει ότι θα μείνει στη ζωή της, αλλά τελικά τη διέψευσε. Οι σκέψεις της την παρέσυραν τόσο, που σχεδόν προσπέρασε το τετράγωνο του σπιτιού της. Επέστρεφε, ήρεμη πια, σαν από περίπατο, σαν να μην είχε φύγει ποτέ φουριόζα και χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω της. Στο μυαλό της στριφογύριζε απλά το πρόσωπο αυτού του αγνώστου, του Ρόμαν, που σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκε στη μέση του πουθενά, πρόθυμος να τη γνωρίσει, να την ακούσει...  

"Νευρικό κορίτσι. Μοναχικό. Αλλά με μια λαχτάρα, μια φλόγα... Τι περίμενα να μοιραστεί μαζί μου; Τα προβλήματά της; Ή μήπως να περπατήσουμε μαζί σαν δύο αγνώστους που συναντιούνται σε μία κινηματογραφική ιστορία αγάπης;". Ο Ρόμαν αναλογιζόταν τη γνωριμία του με την άγνωστη αυτή κοπέλα, τη Σίρα. Την κοπέλα που τον έκανε να ξεπεράσει τα μέχρι τότε όριά του και να της μιλήσει, με θάρρος και θράσος που ούτε ο ίδιος δεν ήξερε ότι είχε...   

Συναντήθηκαν το απόγευμα της επόμενης ημέρας, στο ίδιο σημείο... Εκείνος, χωρίς τον σκύλο του. Εκείνη, χωρίς δάκρυα. Η νευρικότητά τους ήταν εμφανής, ενώ προσπαθούσαν διακριτικά να επεξεργαστούν ο ένας τον άλλο, με το φως της ημέρας αυτή τη φορά, αλλά και να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι δεν ήταν τόσο αφελείς και παρορμητικοί ώστε να βγουν για φαγητό με κάποιον "τυχαίο". Δεν ήταν τυχαίοι, λέει ο σκηνοθέτης. Κανείς δεν είναι τυχαίος. Πολλοί, όμως, είναι μόνοι. 

Κάθισαν για φαγητό στο εστιατόριο BoCinq (δική του επιλογή, κι ένα από τα αγαπημένα της). Εκείνη παρείγγειλε σαλάτα νικουάζ, την οποία σχεδόν δεν άγγιξε -από μικρή αγχωνόταν με την ιδέα και μόνο του 'ραντεβού', πόσο μάλλον τώρα, "έτσι"- κι εκείνος τορτελίνι με κρέας, τα οποία έφαγε σχετικά βιαστικά, κι ας μην πεινούσε. Δίπλα τους ένα ζευγάρι συνομιλούσε δυνατά, περιγράφοντας αστεία περιστατικά στο μετρό, ενώ κατά διαστήματα, σταματούσε για ένα φιλί...  

-Γιατί έκλαιγες εχτές;

-Οικογενειακές υποθέσεις. Ξέρεις, από αυτές που δεν έχουν τέλος ποτέ.. Εσύ τι έκανες μόνος σε μία άγνωστη γειτονιά; 

-Ο Ζακ, ο σκύλος μου, με παρέσυρε. Εξάλλου, μια χαρά κόσμος μένει σε αυτή την άγνωστη γειτονιά, από ό, τι διαπίστωσα! 

Χαμογέλασαν και οι δύο και σώπασαν για λίγα δευτερόλεπτα.

-Κι αν, αντί για εμένα, συναντούσατε έναν παράξενο γέρο κύριο που μόλις βγήκε να πετάξει τα σκουπίδια του και αντιπαθεί πολύ τα ζώα;

-Καλή ερώτηση! 

Αντάλλαξαν απόψεις για το φαγητό τους και το μοχίτο που ακολούθησε, συστήθηκαν καθώς πρέπει, και γρήγορα ξέχασαν το ρολόι και τους δείκτες και τον χρόνο που κυλούσε.  

Δίπλα τους το φλογερό, φασαριόζικο ζευγάρι είχε ήδη φύγει και είχε αντικατασταθεί από μία παρέα γυναικών-καλοβαλμένων κυριών-, που θύμιζαν τις πρωταγωνίστριες του Sex & the City μετά τα 50. 

Βγαίνοντας από το εστιατόριο, μετά από τρεις ώρες, ο Ρόμαν σκόνταψε σε έναν περίεργο τύπο, ίσως και λίγο μεθυσμένο, που είχε βγει στο πεζοδρόμιο για να καπνίσει το τσιγάρο του.  Κι ενώ ήταν σίγουρος ότι θα πέσει, μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έριξε μια γρήγορη ματιά στη Σίρα και η ανώμαλη πτώση του  αποφεύχθηκε, σαν να τον στήριξε ένα δυνατό χέρι, σαν κάποιος αόρατος μάγος να επανέφερε την ισορροπία του. Ανεξήγητα πράγματα. Καθόλου ανεξήγητα, λέει ο σκηνοθέτης. Ενεργειακά. Κι αν η ενέργεια που λαμβάνεις είναι θετική, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να την ανταποδώσεις. Της έπιασε το χέρι απαλά και χωρίς λόγια άρχισαν να περπατούν, ανταλλάσσοντας ματιές και ενέργειες. 

*Οι φωτογραφίες είναι από ταινίες που προβλήθηκαν 
σε διαφορετικά sections του 65ου Φεστιβάλ Καννών
**Διάβασε το πρώτο μέρος της ιστορίας εδώ και το δεύτερο εδώ