Eρωτικές Ιστορίες: Let go

Blue Valentine

Το έχω ξαναπεί (και ξαναγράψει): μερικές φορές πρέπει απλά να αφήσουμε το παρελθόν πίσω μας και να κοιτάξουμε μπροστά. Ή μάλλον, όλες τις φορές.

Το παρελθόν είναι ένα ακόμη μάθημα στο ημερολόγιο του μυαλού μας. Έφυγε, όμως. Πάει. Μόνο κερδισμένοι αξίζει να βγούμε από αυτό. Ούτε να το θυμόμαστε και να κλαίμε, ούτε να το εξιδανικεύουμε, ούτε να θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Κάπως έτσι γίνεται και με τα πρόσωπα του παρελθόντος. Πρέπει να φύγουν. Να μείνουν εκεί. Πόσες φορές κι εγώ γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω, πιστεύοντας πως θα δω -τι; κάποιο θαύμα;- μια καλύτερη εκδοχή αυτού που άφησα πίσω μου. Μα πόσο τραγικά λάθος έκανα. Όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ βελτιωμένες εκδοχές, αλλά οι εικόνες ήταν έως και θολές, υπενθυμίζοντάς μου ότι είναι πια πολύ μακριά, πολύ.. Ακόμη κι αν το παρόν μας δυσαρεστεί, ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που φανταζόμαστε ή θα θέλαμε ή ελπίζαμε πως θα έχουμε, ακόμη και τότε, μπορούμε μόνο να παλέψουμε για το καλύτερο αύριο. Όχι να ανοίξουμε ξεχασμένα σεντούκια, παραμυθιάζοντας τον εαυτό μας, λέγοντάς του πως κάπου εκεί, ανάμεσα στα παλιά μας αντικείμενα θα βρούμε κάτι καλύτερο από το τώρα. Κάτι στο οποίο χρωστάμε μια ακόμη ευκαιρία. Είναι σαν να θες να πετάξεις τον ωραίο σου μοντέρνο και μεγάλο καθρέφτη επειδή ράγισε ελάχιστα στη μια άκρη, για να επαναφέρεις έναν παλιό, σκονισμένο, θαμπό καθρέφτη, πιστεύοντας πως θα βλέπεις το είδωλό σου καλύτερα. Δεν γίνεται. Μπορείς όμως να επισκευάσεις τον καθρέφτη σου.

Why isn't love enough? (Closer)

Η Μ. και ο Σ. συναντήθηκαν σε ένα μέρος τυχαίο, αλλά σε timing κατάλληλο: πονεμένοι και οι δύο από το παρελθόν τους, παρασυρμένοι από παροδικούς δεσμούς και απογοητευμένοι. Όχι όμως τελείως. Ένα κομμάτι τους ήλπιζε ακόμη στην ύπαρξη του άλλου μισού και στην αγάπη που, επιτέλους, έρχεται κάποια στιγμή, και είναι σωστή. Τα κομμάτια του παζλ ενώθηκαν γρήγορα και παρά τις υπαρκτές (όπως σε όλες τις σχέσεις) δυσκολίες, γρήγορα βρέθηκαν να ζουν μαζί, να ονειρεύονται μαζί και να σκέφτονται πόσο τυχεροί υπήρξαν που ήρθε ο ένας στη ζωή του άλλου. Οι πόνοι του παρελθόντος έδειχναν πια γιατρεμένοι για τα καλά, ξεχασμένοι σχεδόν, αφημένοι στη λήθη. Η Μ. και ο Σ. βάδιζαν πια ευτυχισμένοι σε ένα δικό τους, καινούργιο μονοπάτι, μακριά από τα δύσβατα μονοπάτια που ξεχωριστά είχαν περπατήσει πριν. Ώσπου ο "πόνος" του Σ. μια μέρα επανήλθε, βρέθηκε μπροστά του ξανά, κι εκείνος κλήθηκε να τον αντιμετωπίσει και πάλι: ή να τον απορρίψει, σαν να μην τον είδε ποτέ, ή να λυγίσει. Και λύγισε. Και βγήκε από το κοινό μονοπάτι, νομίζοντας πως δεν ήταν το σωστό. Ενώ εκείνο, το παλιό, το πονεμένο, το απωθημένο, αυτό το μονοπάτι αξίζει ακόμη μια ευκαιρία. Κι όλα αυτά τα όνειρα; Οι στιγμές; Τα λόγια; Αυτό το μοίρασμα που ήρθε και έκλεισε τις πληγές τι ήταν; Ένα γιατρικό; Τι τέλος να δώσει κανείς σε αυτή την ιστορία; Να πει ότι ήταν ένα σύντομο ξέσπασμα που συνέπεσε με μια συνάντηση από το παρελθόν ή ότι ο πόνος τελικά είναι πιο ελκυστικός από την πραγματική ευτυχία; Ότι η Μ. και ο Σ. θα συνεχίσουν να περπατούν κρατώντας πιο σφιχτά τα χέρια τους ή η Μ. θα μείνει μόνη και ο Σ. κατ' επιλογήν θα ξαναπονέσει; 

Lust,Caution

PS: Οι ταινίες από τις οποίες διάλεξα τις εικόνες είναι μερικές από τις αγαπημένες μου ιστορίες αγάπης. Οι ήρωες του Blue Valentine προσπάθησαν αλλά δεν τα κατάφεραν, κι έτσι κράτησαν στο μυαλό τους τις καλές στιγμές τους και άφησαν το παρελθόν τους πίσω. Στο Closer η αγάπη δεν είναι αρκετή για να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί, γιατί υπάρχει και ο πόθος. Είναι όμως αυτή ευτυχία; Και στο Προσοχή, Πόθος (Lust, Caution), ο πόθος γίνεται έρωτας, όμως οι πράξεις των ηρώων καθοδηγούνται μέχρι τέλους από άλλα ένστικτα. Σωστό ή λάθος; 

Η αγάπη νικά. 

Το παρελθόν μένει πίσω. 

Just let go.

***Ο διάλογος περί του θέματος συνεχιζεται στο the-yellow-buses.