Συνέντευξη με τη συγγραφέα (και μαμά μου), Αγγελική Μπούλιαρη

φωτογραφία: Harris Christopoulos

Η συγγραφέας του βιβλίου
Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει (κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική) αποκαλύπτει τις ανάγκες της σύγχρονης γυναίκας μετά τα 40 χρόνια της,
τα πρότυπα & τις καλλιτεχνικές επιρροές της, τις "θυσίες" που απαιτεί η συγγραφή, αλλά και τη σχέση των Social Μedia με την επιτυχία ενός βιβλίου.

* * * * * * * * * * * * * * * * * *

Οι ιστορίες σου στο βιβλίο
«Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει»,
έχουν ως σημείο αναφοράς τη γυναίκα και τις ανάγκες, τις επιθυμίες ή τα απωθημένα της. Τι έχει, λοιπόν, περισσότερο ανάγκη μία γυναίκα μετά τα 40 χρόνια της;

Έχει ανάγκη να μην ξεχνούν ότι πάνω από όλα είναι άνθρωπος και γυναίκα και έχει ανάγκη την αγάπη, αλλά και το φλερτ και τον έρωτα. Να μην την θεωρούν δεδομένη και ρομπότ, υποχρεωμένο να εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια μία ατέλειωτη σειρά από καθήκοντα. Τέλος, να μην την υποχρεώνουν να χωρίζει τη ζωή της σε δύο περιόδους: πΤ (προ Τέκνων) και μΤ (μετά τα Τέκνα).

Η τελευταία ιστορία (Ο δράκος της πανσελήνου) είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Υπάρχουν τρόποι να διατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας μεγαλώνοντας; 

Πολλοί τρόποι! Κατ’ αρχήν, να μένουμε κοντά στα παιδιά. Να εξακολουθούμε να διαβάζουμε παραμύθια. Να κάνουμε όνειρα. Να κάνουμε ταξίδια. Και πάνω από όλα, να ξαναγυρνάμε σε όσα αγαπήσαμε και διδαχτήκαμε ως παιδιά.

Σε μία τόσο δύσκολη για όλους εποχή, και ειδικά για το χώρο του βιβλίου, πού βρήκες τη δύναμη να κυνηγήσεις μία θέση στα βιβλιοπωλεία και γενικά, τη Λογοτεχνία;

Εν μέσω όλων των αντιξοοτήτων, η ζωή και η τέχνη (πρέπει να) συνεχίζονται. Η Τέχνη στηρίζει τον άνθρωπο, τον ενδυναμώνει και τον ανυψώνει. Όσο για τη δύναμη, τι να πω, προς έκπληξή μου, παρά την ευαισθησία μου, μέχρι τώρα πάντα έχω ένα απόθεμα δύναμης για τα δύσκολα που με βοηθάει να «ανασύρω τα βυθισμένα παλιά μου όνειρα στην επιφάνεια και να τα επιστρέφω στο φως και στη ζωή».

Είχες γυναικεία πρότυπα στη ζωή και την Τέχνη και αν ναι, ποια ήταν;

Στη ζωή, το πρώτο μου πρότυπο ήταν η μητέρα μου, την οποία χαρακτήριζε μία ιδιαίτερη αγωνιστικότητα, χάρη στην οποία –αν και δεν πήγε ποτέ σχολείο- έμαθε μόνη της να γράφει και να διαβάζει, έτσι ώστε σήμερα όχι μόνο να παρακολουθεί τα γραπτά μου, αλλά να εκφέρει και κριτική άποψη. Θυμάμαι, επίσης, με ιδιαίτερη αγάπη τη φιλόλογό μου στο Γυμνάσιο, γιατί με εντυπωσίασε με τον τρόπο που προσέγγιζε τους μαθητές και τα κείμενα. Στην τέχνη, η Τζέιν Όστιν, η Βιρτζίνια Γουλφ, η Αγκάθα Κρίστι, η Φρανσουάζ Σαγκάν, η Σιμόν ντε Μποβουάρ και η Μάργκαρετ Άτγουντ. Από τις Ελληνίδες, η Μαρία Πολυδούρη και η Λιλή Ζωγράφου.

Και αντρικά;

Ο Έρνεστ Χέμινγουαίη που υπήρξε ο πρώτος συγγραφέας που διάβασα, ο Όσκαρ Ουάιλντ, ο Αλμπέρ Καμύ, ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ και ο Κάφκα. Άλλες προσωπικότητες που με επηρέασαν ήταν ο Μαχάτμα Γκάντι και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.  

Στο blog σου (www.the-yellow-buses.blogspot.com) αναφέρεις ότι η αγάπη σου για το βιβλίο ξεκίνησε από την πολύ παιδική σου ηλικία.  

Μάλλον γεννήθηκα με αυτή την αγάπη. Θέλω να πω, στο σπίτι δεν είχαμε βιβλιοθήκη, δεν υπήρχε κανείς να μας συστήσει ένα βιβλίο, ούτε να μας το φέρει ως δώρο. Ούτε είχαμε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουμε βιβλία. Όμως, από τη Β Δημοτικού, διάβαζα οποιοδήποτε έντυπο έβρισκα μπροστά μου. Διάβασα καθημερινά εφημερίδα κι ας μην καταλάβαινα, τα εβδομαδιαία οικογενειακά περιοδικά Ο Θησαυρός ή το Ντομινό, με τα φωτορομάντζα των οποίων γνώρισα αρκετά κλασικά έργα, όπως η Κυρία με τας Καμελίας και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα.  Διάβαζα ακόμη και αθλητικά περιοδικά, Μίκι Μάους και Κλασικά Εικονογραφημένα.

Πότε έγραψες την πρώτη σου ιστορία και ποιο ήταν το θέμα της;

Το πρώτο πράγμα που έγραψα ήταν ένα ποίημα στην Δ΄ Δημοτικού με θέμα τη φύση και η πρώτη ιστορία που έγραψα ήταν στα 14 μου για έναν παράξενο μοναχικό δυστυχισμένο ψαρά που χάθηκε ένα βράδυ με παλίρροια. Μόνο αυτό θυμάμαι.

Me & mom.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο σήμερα;

Είναι δύσκολη ερώτηση αυτή γιατί είναι πολλά τα βιβλία που αγαπώ. Αν εννοείτε ποιο με έχει εντυπωσιάσει τελευταία, θα ανέφερα το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν της Λάιονελ Σράιβερ και Ο Τυφλός Δολοφόνος της αγαπημένης μου Μάργκαρετ Άτγουντ.

Πότε αποφάσισες να περάσεις στο επόμενο στάδιο και να μοιραστείς το χόμπι σου με τους πολλούς;

Η συγγραφή δεν υπήρξε ποτέ χόμπι για μένα. Από τα 12 χρόνια μου ήξερα ότι ήθελα να γίνω συγγραφέας και να δω τα βιβλία μου στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Φυσικά, η ζωή έβαλε άλλες προτεραιότητες κι έτσι αποφάσισα να κάνω αυτή τη στροφή και να ασχοληθώ αποκλειστικά με το βιβλίο το 2001 οπότε και παραιτήθηκα από την υπηρεσία μου ως καθηγήτρια.

Αν ισχύει ότι κάθε μορφή Τέχνης απαιτεί θυσίες, ποιες ήταν οι δικές σου, προκειμένου να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητά;

Πρακτικές θυσίες: λιγότερος ύπνος και μεγαλύτερη ταχύτητα στη διεκπεραίωση άλλων υποχρεώσεων, άρα και εξοικονόμηση χρόνου, λιγότερη διασκέδαση και λιγότερος χρόνος με τους φίλους (από τους φίλους μπορώ να ‘κόψω’, από την οικογένεια όχι).

H Aγγελική με την οικογένειά της (δηλαδή, τον μπαμπά Γρηγόρη, κι εμάς -Σταυρούλα, Ναταλία, Δήμητρα-
στην παρουσίαση του βιβλίου της στο Λουτράκι

Από πού αντλείς έμπνευση στην καθημερινότητά σου;

Από τη ζωή γύρω μου αλλά και μέσα μου. Από τον τρόπο που με επηρεάζει η πραγματικότητα.

Στις ιστορίες σου ακόμη και το χιούμορ, έχει μια μελαγχολική ματιά. Μελαγχολείς; Γελάς; Συγκινείσαι; Τι σε χαρακτηρίζει περισσότερο;

Θα έλεγα ότι μάλλον είμαι μελαγχολική, ωστόσο εκτιμώ τη σωστή αίσθηση του χιούμορ και γελάω συχνά. Επίσης, συγκινούμαι εύκολα. Έχω κλάψει στην όπερα, στον κινηματογράφο, και μπροστά σε έναν πίνακα του Βαν Γκογκ στην Εθνική Πινακοθήκη. Έχω κλάψει για κάτι που είδα στο δρόμο ή άκουσα. Μπορώ να κλάψω και από έναν καλό λόγο που θα ακούσω ή ένα δωράκι-έκπληξη. Με συγκινεί και η Τέχνη και η ζωή. 

Απομόνωση, καθημερινός προγραμματισμός, υποστήριξη, τύχη. Τι από αυτά είναι περισσότερο απαραίτητο για τη συγγραφή και την έκδοση ενός βιβλίου;

Όλα χρειάζονται! Η απομόνωση και ο προγραμματισμός εξαρτώνται από μένα, ως συγγραφέα και τα άλλα δύο, είναι.. τύχη! Θα έλεγα, λοιπόν, ότι το περισσότερο απαραίτητο είναι το πείσμα!



Η Αγγελική ασχολείται και με τη φωτογραφία

Ανήκεις στις συγγραφείς που αντιμετώπισαν δυσκολίες μέχρι το βιβλίο τους να φτάσει στα «κατάλληλα» εκδοτικά χέρια και να βρεθεί από το συρτάρι στο τυπογραφείο;

Ναι, πολλές δυσκολίες! Κάποιες από αυτές οφείλονταν στο κάπως αφελές του χαρακτήρα μου, αλλά και την άγνοιά μου για το χώρο, καθώς επίσης και την πεποίθηση ότι ο δημιουργός αφοσιώνεται μόνο στο έργο του και είναι υπεράνω πρακτικών θεμάτων. Σκέφτομαι μάλιστα, να γράψω την ιστορία ενός βιβλίου που πέρασε τέτοιες περιπέτειες μέχρι να βγει στο φως!

Η καλλιτεχνική σου φύση ήταν εκείνη που έπαιξε ρόλο στη μετακόμισή σου από την Αθήνα στο Λουτράκι;

Θα έλεγα ναι, εφόσον μέσα σε αυτή την καλλιτεχνική, όπως λέτε, φύση, εμπερικλείεται και μια μεγάλη αγάπη προς τη Φύση.  

Πώς συνδυάζεται το πρόγραμμα μίας μοναχικής συγγραφέως με αυτό μίας πολύτεκνης μητέρας και κοινωνικής γυναίκας;

Με τις θυσίες και τα τεχνάσματα που προαναφέραμε, από πρακτική άποψη. Τώρα, αν υπονοείτε ότι υπάρχει μια κάποια αντίφαση σ’ αυτούς τους ρόλους, έχω να πω ότι ποτέ δεν μου άρεσε να βρίσκομαι «εκτός», να παρατηρώ τη ζωή από μακριά και να γράφω. Ήθελα να είμαι μέσα στη ζωή, να αντιμετωπίζω τα δύσκολα και μετά να γράφω. Δεν ήθελα, δηλαδή, να είμαι η στοχαστική διανοούμενη εκ του μακρόθεν. Ήθελα να δρω και μετά να στοχάζομαι και να γράφω.

Στον ελεύθερο χρόνο σου, τι θα σε βρούμε να κάνεις;

Στον πραγματικά ελεύθερο χρόνο μου; Ταξιδεύω. Για την ακρίβεια, δεν περιμένω να βρω ελεύθερο χρόνο για να ταξιδέψω, απλά προγραμματίζω τα ταξίδια, κι έτσι εξ’ ανάγκης βρίσκω ελεύθερο χρόνο!   

Στις Κάννες (Μάιος 2012)

Ασχολείσαι με το διαδίκτυο και τα social Media; Πιστεύεις ότι οι Δημόσιες Σχέσεις είναι απαραίτητες για την επιτυχία ενός βιβλίου;

Ασχολούμαι με το διαδίκτυο, όσο χρειάζεται και χωρίς υπερβολή. Δημιούργησα το blog μου, γιατί ήταν μία ιδέα που μου άρεσε, και όχι με μοναδικό σκοπό να προωθήσω τη δουλειά μου. Οι δημόσιες σχέσεις είναι απαραίτητες σήμερα και για το βιβλίο, όπως και για κάθε άλλο «προϊόν», δεν είναι όμως, πιστεύω, καθοριστικές για την επιτυχία του. Σίγουρα, όμως, θα προτιμούσα να το αναλάβει κάποιος άλλος αυτό το κομμάτι για λογαριασμό μου!  


*Επικοινωνήστε με τη συγγραφέα εδώ:
www.the-yellow-buses.blogspot.com
https://www.facebook.com/angeliki.bouliari?fref=ts
www.anemosekdotiki.gr