The Sky is the Limit

Σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που τίποτα δεν φαντάζει σωστό, τίποτα δεν είναι στη θέση του ή όπως θα ήθελα, τίποτα δεν με χαροποιεί, δεν με εκφράζει, δεν μου είναι αρκετό, δεν φαίνεται να γεμίζει τα κενά μου ή να ικανοποιεί τις ανάγκες μου. Είναι από αυτές τις μέρες που θέλω να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, με την ελπίδα το επόμενο πρωί να αισθάνομαι σαν να μπήκε η άνοιξη. 

Πού πήγε αυτό το παρορμητικό τρελοκόριτσο που ήταν ικανό για τα πάντα, για όλες τις τρέλες, για όλα τα βήματα και τα άλματα, που δεν φοβόταν μήπως πέσει, ούτε μήπως δεν καταφέρει να σηκωθεί; Σε ποια δειλή, απογοητευμένη και γκρινιάρα ύπαρξη έχει δώσει τη θέση του; Ποια είναι αυτή που σκέφτεται δέκα φορές για να κάνει το πιο μικρό πράγμα, μετανιώνει ελαφρά και τελικά κατηγορεί τους άλλους για την επιλογή της; 

Ναι, εγώ είμαι αυτή. Το παραδέχομαι. 

Και κάπως έτσι, γίνεται η έκπληξη και η άνοιξη έρχεται πριν καν τελειώσει αυτή η μέρα. Ακούγοντας μία ραδιοφωνική εκπομπή (της Μαίρης Ζαχαράκη από το Ράδιο Αίγιο -radioegio.gr), με κεντρική καλεσμένη την μαμά μου Αγγελική και την οικοδέσποινα να δείχνει πραγματικό ενδιαφέρον για το βιβλίο της, να είναι πολύ καλά ενημερωμένη και να της δίνει το χρόνο να πει αυτά που αξίζει να ειπωθούν αλλά και να ακουστούν. 

Κι εγώ σκέφτομαι όλα αυτά που έχει γράψει μέχρι τώρα και όλα αυτά που έχει ζήσει, και αυτά που μου υπενθυμίζει καθημερινά: πως όλα όσα αξίζουν έρχονται δύσκολα, πως ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις αυτό που σε προστάζει η ψυχή σου, πως αυτό που πραγματικά βάζει εμπόδιο στους στόχους μας είναι ο εαυτός μας και όχι οι άλλοι, πως όταν μάχεσαι πραγματικά βγαίνεις πάντα κερδισμένος, και διάφορα άλλα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας αλλά ίσως είναι καλύτερα να τα ανακαλύψετε διαβάζοντας τα βιβλία της.  (Για το Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει σας έχω ήδη πει πολλά)

Γιατί είναι αλήθεια, δεύτερη ζωή δεν έχει. 

Keep fighting. 

Ν.