Η πρώτη μου επαγγελματική συνέντευξη ήταν στις αρχές του 2006, πριν από περίπου (ή ακριβώς;) επτά χρόνια. Και θυμάμαι καθαρά τα πρώτα πρόσωπα από τα οποία πήρα συνέντευξη: ήταν ο Κώστας Κάππας και η Θάλεια Προκοπίου, δύο ηθοποιοί που συμπρωταγωνιστούσαν τότε σε μια τηλεοπτική σειρά. Αν ποτέ τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα ήθελα να ξέρουν πόσο πολύ τους ευχαριστώ για αυτό το ξεκίνημα και πόσο έτρεμαν τα χέρια μου και έχανα τα λόγια μου, στην προσπάθειά μου να κρύψω το προφανές: ότι ήμουν μια νεαρή δημοσιογράφος στα πρώτα της βήματα.
Η συνέντευξη για μένα ήταν (και είναι) μια αποκάλυψη, ένα μοίρασμα, μια ανταλλαγή. Με λίγα λόγια, πάντα ήθελα να φερθώ και να μου φερθούν καλά. Τότε ακόμη περισσότερο, όμως, ήθελα να κερδίσω -στ' αλήθεια- την εμπιστοσύνη των ατόμων που είχα απέναντί μου. Νόμιζα ότι μπορεί ένας καλλιτέχνης να εμπιστευτεί έναν δημοσιογράφο. Πίστευα ότι ακόμη και αυτή η ανταλλακτική σχέση μπορεί να κρύβει αλήθειες. Γι' αυτό πέρασαν πολλά χρόνια και πολλές συνεντεύξεις μέχρι να αποβάλλω μέρος του αρχικού μου άγχους, έχοντας πια κι εγώ συνειδητοποιήσει ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όσο ρομαντικά πίστευα.
Οι συγγραφείς του έργου Η Συνέντευξη (Θέατρο Αθηνών, Βουκουρεστίου 10) Τέοντορ Χόλμαν και Τέο βαν Γκογκ πιστεύουν μάλλον το αντίθετο: ότι δεν χωράει καν ρομαντισμός σε μία σχέση που βασίζεται σε ερωτήσεις και απαντήσεις, σε μία σχέση που κρατάει όσο κρατάει η Συνέντευξη, και στη διάρκειά της ο καθένας παίρνει και δίνει αυτά που θέλει, με όποια "μέσα" διαθέτει... Ένας φαινομενικά αδικημένος δημοσιογράφος, που βασίζει την καριέρα και την πορεία του σε ένα σύστημα ηθικών και κοινωνικών αξιών αναγκάζεται να πάρει συνέντευξη από μία σταρ της τηλεόρασης, αφήνοντας έτσι στο παρελθόν το πολεμικό ρεπορτάζ που τον έφερε αντιμέτωπο με το θάνατο αλλά και τη λογοκρισία (όπως ο ίδιος υποστηρίζει). Εκείνη είναι επιτυχημένη αλλά ανεγκέφαλη, κατά την άποψή του, διψασμένη για δόξα, μα δυστυχισμένη στο βάθος της ψυχής της, μόνη. Εκείνος νιώθει ξεπεσμένος, από τα ψηλά στα χαμηλά, εκεί που εξ' αρχής τοποθετεί κι εκείνη. Ποιος είναι ειλικρινής και ποιος όχι; Ποιος είναι επιτυχημένος και ποιος αποτυχημένος; Ποιος υπηρετεί αξίες και ποιος τις καταρρίπτει; Ποιος είναι ψηλά και ποιος χαμηλά; Υπάρχει αλήθεια σε μια συνέντευξη;
Μια μάχη δίνεται μέσα σε τέσσερις τοίχους, ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εκτός από το γοητευτικό για μένα, λόγω επαγγέλματος, θέμα της παράστασης, τις έξοχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών (του Γιώργου Κιμούλη & της Δήμητρας Ματσούκα-σε ρόλο αποκάλυψη), το έργο καθεαυτό είναι άρτιο, ολοκληρωμένο και όσο ανατρεπτικό χρειάζεται να είναι, ώστε να το συζητάς μετά για ώρα και να θες να το ξαναδείς.
Δείτε ακόμη σχόλια & σκέψεις για τις παραστάσεις:
I have never interviewed anybody but i imagine there has to be some trust toward the reporter in able to make the subject open up .I should think the reporter also needs to be a good listener and take it slowly.
ΑπάντησηΔιαγραφήYou Natalia are probably a natural with your happy,bubbly personality!!!I can not imagine you ever being anxious,as you say but then again i suppose a good reporter has to know how to fake it a bit too!
One of the greatest reporters i have seen is
Christiane Amanpour ...love her,not only as a reporter but she has such style,actually,i"m not sure if it is her reporting i like best or her style!!!
I've been looking forward to your comments, Susan, I must admit. It's been a few posts you hadn't commented until now. Well, I still am anxious at several occasions, but as my first "teacher" in this job used to say: "it's ok if you make them feel sympathy for you, poor, little, anxious girl. you don't always have to appear strong and independent".
ΔιαγραφήYou a poor little anxious girl.....i don"t believe it!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήI miss commenting when i notice posts while looking through FB quickly and think....I"ll read that later" then i forget....senior moments..lol.xxx
you'd better believe I have many faces, Susan!!!!
Διαγραφή