O Aριστοφάνης ήταν πάντοτε από τους αρχαίους συγγραφείς που απολάμβανα ιδιαίτερα να διαβάζω, αλλά όχι το ίδιο να παρακολουθώ στο θέατρο. Ίσως γιατί στη θεατρική προσαρμογή του επιδέχεται αλλαγές, που πολλές φορές νιώθω ότι αλλοιώνουν αυτό που αισθανόμουν όταν τον διάβαζα. Για δεύτερη φορά παρακολούθησα τον Πλούτο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αυτή τη φορά υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Διονύση Σαββόπουλου και με τους (αγαπημένους μου) Νίκο Κουρή και Χρήστο Λούλη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Χρεμύλου και του δούλου του Καρίωνα, μαζί με την (ταλαντούχα ό, τι κι αν κάνει) Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Πενίας. Μαζί τους ο Μάκης Παπαδημητρίου στον ρόλο του Πλούτου. Μου άρεσε αυτή η εκδοχή, με διασκέδασε, αισθάνθηκα ότι δεν "αλλοίωσε" τον Αριστοφάνη των βιβλίων μου. Ιδιαίτερα συνέβαλε στο αποτέλεσμα η μουσική και τα χορικά κομμάτια της παράστασης με την υπογραφή του Δ. Σαββόπουλου -ενδιαφέροντα, απολαυστικά-, τα ξεχωριστά κοστούμια του Άγγελου Μέντη και οι χορογραφίες του Ερμή Μαλκότση.
Πλούτος ή Πενία; Ή μήπως και τα δύο; Ποιος διαφθείρει και ποιος όχι; Ποιος συμβάλει σε ένα καλύτερο και ποιοτικότερο παρόν; Μπορούμε να γίνουμε όλοι έντιμοι και κατ'επέκταση, πλούσιοι; Κι αν συμβεί αυτό, ποιος θα είναι αγρότης; Ποιος θα ράβει; Ποιος θα είναι φούρναρης; Εγώ λέω, όπως και ο Αριστοφάνης, ότι στο όνομα του πλούτου αλλά και της φτώχειας έχουν γίνει και εξακολουθούν να γίνονται "εγκλήματα", και ότι το ιδανικό βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση. Μέτρον Άριστον, λοιπόν. Ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός. Καθαρός (από συνείδηση, τουλάχιστον).
Info: Ο Πλούτος γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Σε αυτήν ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και την διαφθορά που ο πλούτος συνήθως επιφέρει.
Περισσότερα για την παράσταση και την περιοδεία εδώ
Mobile snaps (with Demi)
Ακόμη είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments