Eίδα: Αντιγόνη του Σοφοκλή

Η ώρα είναι μία μετά τα μεσάνυχτα. Είναι αργά. Αν όμως δεν σας γράψω για την παράσταση που είδα -Αντιγόνη, του Σοφοκλή, στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη- θα σκάσω. Έτσι βρίσκομαι για άλλη μία φορά πάνω από τον υπολογιστή, προκειμένου -ναι, για εσάς το κάνω- να προλάβετε, όσοι δεν έχετε δει την παράσταση που ολοκληρώνει τον κύκλο της αυτή την Κυριακή, να τη δείτε (το Σ/Κ δηλαδή, γιατί τις δύο επόμενες ημέρες από όσο γνωρίζω είναι ήδη sold-out). Δεν θέλω να σας πω πολλά για την παράσταση, γιατί ούτε κριτικός θεάτρου είμαι, ούτε πιστεύω πως μπορεί κανείς να περιγράψει καλά με λόγια όσα είδε και άκουσε. Μπορώ όμως να σας περιγράψω όσα αισθάνθηκα βλέποντας αυτή τη δουλειά. 

Αισθάνθηκα χαρά και τύχη. Κατ' αρχάς, γιατί παρακολούθησα ένα αρχαίο κείμενο σε έναν χώρο που του ταίριαζε υπέροχα: ένα Μουσείο (το Μουσείο Μπενάκη, στην προκειμένη). Χωρίς σκηνικά, χωρίς εναλλαγές στο χώρο, χωρίς αντικείμενα. Μόνο οι ήρωες, τα λόγια τους, το αρχαίο κείμενο του Σοφοκλή, και ένα πολύ έξυπνο σκηνοθετικό "τέχνασμα" της νεαρής και ανερχόμενης σκηνοθέτιδας Νατάσας Τριανταφύλλη, σύμφωνα με το οποίο, οι ήρωες μετακινούνταν στο χώρο (στο φόντο, επάνω σε διαφορετικά επίπεδα, πότε σαν σκιές και πότε σαν ψυχές). Ένιωσα χαρά γιατί στη διάρκεια της παράστασης σκεφτόμουν (κι ας έχασα λίγα από τα λόγια) ότι οι αρχαίοι συγγραφείς έγραφαν για τότε και για σήμερα, 
λες και ήξεραν ότι θα είμαστε πιο "φτωχοί" και ότι θα τους έχουμε ανάγκη 

για να θυμόμαστε, για να ξυπνάμε, για να εμπνεόμαστε. 

Είδα νέους ανθρώπους σε αυτή την παράσταση -τη Λένα Παπαληγούρα στον ρόλο της Αντιγόνης (αληθινή και απίθανη), τη Βίκυ Παπαδοπούλου (εξίσου πειστική) στον ρόλο της Ισμήνης και τον Ορφέα Αυγουστίδη στον ρόλο του Αίμονα (πάντα εξαιρετικός, πάντα σεμνός και πάντα σε ετοιμότητα να ακούσει κάθε σχόλιο, θετικό ή αρνητικό) αλλά και ηθοποιούς όπως η Λυδία Φωτοπούλου -στους ρόλους του Χορού και του Τειρεσία- και ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος -ως συγκλονιστικός (και τελικά, συγκλονισμένος Κρέοντας). Την ομάδα συμπληρώνει ο Χρήστος Σαπουντζής στο ρόλο του Φύλακα. 

Όλοι τους σε κοινή καλλιτεχνική τροχιά. 

Θυμήθηκα την Αντιγόνη που διδάχτηκα στο σχολείο, την είδα σε μια νέα εκδοχή, με μοντέρνα στοιχεία αλλά με σεβασμό στο κείμενο και την αύρα του, με τη μουσική της Μόνικα (κάπου διάβασα ότι δεν ταίριαζε με την παράσταση, αλλά επιτρέψτε μου να διαφωνήσω), και χειροκρότησα την έμπνευση και το ταλέντο όλης της ομάδας, με την ευχή να γεννιούνται συχνότερα τέτοιες ιδέες και το κυριότερο, να βρίσκουν υποστήριξη στην υλοποίησή τους. 

Η Αντιγόνη ανεβαίνει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. 

*like the facebook page of the red studio