...
....
Η γυναίκα στο Instagram σήμερα. Single, με μαγιό, με φωτογράφο, με ψυχολογικά προβλήματα, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, με πολλά κατοικίδια και με όνειρο ζωής να γίνει influencer. Όσο πιο σέξι, τόσο καλύτερη. Τόσο πιο "ινσταγκραμικά" θελκτική. Τόσο πιο like-able. Τόσο πιο... επικηρυγμένη.
Ας κάνουμε μία παύση.
Όταν ήμασταν μικρές, κρατούσαμε ημερολόγιο. Τα γράφαμε όλα και ήταν δικά μας. Κλαίγαμε πάνω από το χαρτί, ζωγραφίζαμε καρδούλες, ερωτευόμασταν, μαλώναμε, περιγράφαμε μέρες, νύχτες, γιορτές, εκδρομές. Τα ξέραμε εμείς και μερικοί κολλητοί ή κολλητές. Ήμασταν οι "ρομαντικές", οι "drama queens", οι ανασφαλείς. Θα μεγαλώναμε. Μετά βγάζαμε φωτογραφίες που άρχισαν να μπαίνουν σε άλμπουμ ή στον τοίχο μας, σε κορνίζες ή στον καθρέφτη, πολύ πιο βαμμένες από ότι σήμερα, με πολύχρωμα μαλλιά στις τάσεις της εποχής, με σκουλαρίκια ή με τατουάζ, με κιτς παπούτσια ή φούστες που βλέπουμε τώρα και γελάμε. Θέλαμε να αρέσουμε, θέλαμε να μεγαλώσουμε, να δοκιμάσουμε, να βρούμε ποιες είμαστε, τι μας ταιριάζει. Και έρχεται η εποχή που το ημερολόγιό μας και οι φωτογραφίες μας γίνονται ένα, και μπορούμε να τις μοιραστούμε -ξεκινήσαμε με το Facebook, καταλήξαμε με το Instagram. Πάντα κάναμε διακοπές, πάντα ποζάραμε με φίλους, πάντα μας άρεσαν οι θάλασσες και τα ηλιοβασιλέματα. Ε και; Τώρα βλέπω ένα κομμάτι από το ημερολόγιό σου κι εσύ από το δικό μου -τις ροζ σελίδες, κυρίως, τις χαρούμενες. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μοιραζόμασταν τα δάκρυά μας ή τις απογοητεύσεις μας.
Τότε όμως είμασταν πιο επιεικείς. Ή πιο αθώοι. Τι πάθαμε; Πώς ξεχάσαμε τους τρόπους μας, το ενδιαφέρον μας, τη χαρά μας για τη χαρά του άλλου, την ενσυναίσθησή μας; Όσο πιο ωραίες οι εικόνες, τόσο πιο κακοί εμείς. Όσο πιο χαρούμενοι οι άλλοι -αλήθεια, ψέματα, δικό τους θέμα- τόσο πιο επικριτικοί εμείς. Δεν θυμάμαι να σχολιάζαμε τόσο τι φορούν οι άλλοι, εκτός αν ήταν στη μέση του δρόμου και δεν φορούσαν τίποτα. Δεν θυμάμαι ποτέ να κρίναμε αν οι άλλοι έχουν λεφτά και ταξιδεύουν ή πόσες δουλειές κάνουν για να το πετύχουν ή αν πηγαίνουν καλεσμένοι φίλων τους, δωρεάν ή πληρωμένα. Θυμάμαι ήταν αγένεια να μιλάμε για τέτοια θέματα και να κάνουμε τέτοιες ερωτήσεις στους ανθρώπους. Ναι, εκτιθέμεθα περισσότερο, είναι επιλογή μας, μοιραζόμαστε στιγμές μας, λιγότερες ή περισσότερες, γράφουμε αγαπημένες μας ατάκες από ταινίες ή "κλέβουμε" στίχους τραγουδιών και ποιητών. Ε και; Τι ενοχλεί τόσο πολύ;
...
Τι μας καθιστά έρμαια στον ακατάπαυστο σχολιασμό; Πόσο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία ότι η εποχή του Instagram και της τέλειας εικόνας μάς κάνει κακό; Ενώ η ασυγκράτητη ορμή μας και η βιαστική γλώσσα μας που ξέχασε τις λέξεις των ποιητών και οπλίζεται από το "και τι έγινε;", μας κάνει καλό; Γίναμε όλοι σωτήρες του κόσμου, βαλθήκαμε να τον καθαρίσουμε, ξεκινώντας από το Instagram; Και κυρίως τις γυναίκες του Instagram. Είναι φίλες μας, αδερφές μας, συνάδελφοί μας, συνεργάτιδές μας, γυναίκες μας, ερωμένες μας, wannabe κάτι από τα παραπάνω μας, είναι πρότυπά μας, ή και τίποτα από αυτά, αλλά δεν είναι εχθροί μας. Δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα επειδή μοιράζονται ωραίες εικόνες στις θάλασσες, ούτε επειδή δείχνουν στιγμές από την καθημερινότητά τους. Δεν έχουν 14 γάτες, αλλά και αν έχουν, είναι επιλογή τους και τη χαίρονται. Και ναι, είναι influencers, όπως όλοι μας, όλοι όσοι έχουμε άποψη και την εκφράζουμε, όσοι αγαπιόμαστε και αγαπάμε και έχουμε τουλάχιστον κάποιους ανθρώπους γύρω μας που σε κάτι μας θεωρούν καλούς και μας έχουν παράδειγμα.
Αφήστε τες/ μας ήσυχες.
ΧΧ
Ν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments