Summertime Happiness

Όταν ήμουν μικρότερη νόμιζα ότι οι φίλοι ήταν κάτι σαν δεύτερη οικογένειά μας. Νόμιζα επίσης ότι θα μπορούσαμε να μοιραστούμε μαζί τους (σχεδόν) τα πάντα. Ότι θα ίσχυε αυτό το κοινότυπο "μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες". Τέλος, νόμιζα ότι και μεγαλώνοντας θα παρέμενα δημοφιλής και θα είχα πολλές Αληθινές Φίλες, όπως όταν ήμουν στο Δημοτικό. Χαίρομαι που η ζωή σχετικά έγκαιρα με διέψευσε και με επανέφερε στην, κάθε άλλο παρά ονειρική, πραγματικότητα. Όχι ότι δεν υπάρχουν φίλοι -φυσικά και υπάρχουν!- αλλά η (πικρή) αλήθεια είναι ότι δύσκολα θα αποτελέσουν τη δεύτερη οικογένειά μας. Από αρκετά μικρή, ήθελα μεν να έχω φίλους δίπλα μου, αλλά ήξερα ότι δεν τους είχα μεγάλη ανάγκη. Ευτυχώς, με τις δύο αδερφές μου, την ξαδέρφη μου αλλά και με μία μαμά που αρνείται να μεγαλώσει μέχρι σήμερα, κατάλαβα ποιος είναι ο ορισμός της Φιλίας: Αυτή η τετράδα (ή πεντάδα). Αυτή η ομάδα (και αυτή η ιδέα) ισχύουν μέχρι σήμερα. Από εκεί και πέρα, ήθελα να μπορώ να επιλέγω ποιοι θα είναι οι (υπόλοιποι) φίλοι μου. Και είναι ωραίο, πιστέψτε με, να Επιλέγεις να έχεις φίλους και όχι να τους αποζητάς δίπλα σου γιατί τους έχεις ανάγκη.  

Βέβαια, θα ήταν μεγάλο ψέμα να πω ότι αυτή η ιδέα ωρίμασε στο μυαλό μου μόνη της, χωρίς πόνους, προδοσίες και φιλίες που κατέρρεαν με εμένα να αναρωτιέμαι τι πήγε στραβά. Αυτός είναι ένας κύκλος χωρίς τέλος, εξάλλου. Εμείς τα κορίτσια, ειδικά, το γνωρίζουμε καλύτερα. Ξεκινάει από εκείνη τη φίλη που σου "κλέβει" το αγόρι στο σχολείο (προδοσία), συνεχίζει με εκείνη που σε θέλει "αποκλειστικά" για τον εαυτό της (καταπίεση), εκείνη που δεν θέλει να κάνει παρέα με τις αδερφές σου (αυτό πάλι;) ή τις άλλες φίλες σου (τρέλα) και συνεχίζει με εκείνη που ένα ωραίο πρωινό απλά αποφασίζει πως δεν ήσουν αρκετά καλή για εκείνη (απαλλαγή). Αν όμως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ή έστω για να μας φέρουν πιο κοντά στην αυτογνωσία και τα πραγματικά μας "θέλω", τότε ευχαριστώ πολύ όλες εκείνες που ήρθαν και έφυγαν, όπως έφυγαν.  

Επειδή όμως ο αέρας δεν φυσάει ποτέ μόνο από μία πλευρά, κάπως έτσι ήρθαν άλλα, νέα πρόσωπα, από αυτά που εξ'αρχής μπορεί να μην αντιληφθείς ότι ταιριάζεις ή μπορεί και να το αισθανθείς στιγμιαία. Πάντως ταιριάζεις. Και είναι ακόμη πιο όμορφο να μπορείς να δέχεσαι άλλα πρόσωπα στη ζωή σου, με μια καινούργια ωριμότητα και με την ανάλογη εμπειρία που σε δίδαξε ότι κάποια στιγμή όσα έχεις δώσει θα σου επιστραφούν. (Αρκεί, για να είσαι σίγουρος, να μην δώσεις και πάρα πολλά! χιχι!)

Demi, Annita & Natalia

Stavroula & Natalia

Η τετράδα στην Βενετία με φωτογράφο την πέμπτη της παρέας, μαμά Αγγελική.

 Οι (περισσότερες) φωτογραφίες είναι από την περασμένη Κυριακή, με την μικρότερη αδερφή μου, τη Δήμητρα και την ξαδέρφη μας, την Αννίτα, τα μισά μέλη της τετράδοπεντάδας που έλεγα. Επίσης, είμαστε και όλες μαζί (και με την δίδυμή μου, Σταυρούλα) από τον Σεπτέμβριο του 2010 στη Βενετία. Για Summertime Sadness τραγουδάει η νέα μας "εμμονή", Lana del Rey, αλλά εμείς μιλούσαμε για Happiness. Πώς αλλιώς;

Φιλιά πολλά, 

Ν.