Καραντίνα, εσύ σουπερστάρ

(Η ζωή σε ένα τετράγωνο κουτί, γεμάτο μικρά εμπόδια)

Η καραντίνα θα μπορούσε να έχει τίτλο ταινίας. “Eat, pray, love”, στην πιο ρομαντική πλευρά της. “Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους”, στην πιο τραγελαφική, όταν τα μαλλιά μας έχουν γίνει σαν του Χαβιέ Μπαρδέμ από τις ημέρες που περνούν μακριά από τον κομμωτή μας. “Dirty Dancing” για όσους έχουμε εξασκήσει τα χορευτικά ταλέντα μας εντός λίγων τετραγωνικών. “The Matrix” για τη νέα σχέση μας με τις μηχανές και την ελευθερία, όπως εκείνες την (περι)ορίζουν. Θα μπορούσε να λέγεται και “Αστακός”, να μας υπενθυμίζει, αντίστροφα από την ταινία του Λάνθιμου, πως θα μεταμορφωθούμε σε ένα επικίνδυνο ον, αν ξεπορτίσουμε, αν αγγίξουμε, αν αγκαλιάσουμε και αν φιλήσουμε.

 Θα μπορούσε να έχει τίτλο τραγουδιού, επίσης. “Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει”, ή “Αυτός που περιμένω” (αφιερωμένο σε όλους τους αγαπημένους μας, που μας έχουν λείψει και δεν βλέπουμε την ώρα να δούμε) ή “Τώρα κλαις, γιατί κλαις;” (για όσους μετανιώνουν για τα όσα έκαναν ή δεν έκαναν πριν από τον εγκλεισμό), “Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου” (έχει όμως το σπίτι σου!), ή “Ζηλεύω το μικρό σου το γατί” (Ξεκάθαρα, αφού αυτές τις μέρες τα κατοικίδια έχουν πάρει τα περισσότερα χάδια που έχουμε δώσει ποτέ σε άνθρωπο), “Γύφτισσα μέρα” (για κάθε μέρα που χάνουμε το κουράγιο μας και κάτι μας λείπει).

Η καραντίνα, στην πραγματικότητα, είναι στον καθρέφτη μας. Τη βλέπουμε κάθε μέρα, αρκετές φορές την ημέρα, ειδικά αν πλένουμε συνεχώς τα χέρια μας. Είναι όσο απειλητική τη θεωρούμε εμείς, συγχρονίζεται με τη διάθεσή μας, με τα κέφια μας. Μας βαραίνει τις ημέρες που βρέχει, φαίνεται προσωρινή όταν έχει ήλιο. Είναι αυτή που μας έφερε αντιμέτωπη με όλα τα περιττά της ζωής μας, μέσα σε λίγες μέρες. Περιττά αντικείμενα, βαζάκια, βιβλία, περιοδικά, αναμνηστικά, ρούχα, μπιχλιμπίδια, πετρούλες, καδράκια, τασάκια, κουκλάκια, χαρτάκια -και οτιδήποτε άλλο σε υποκοριστικό τέτοιο τύπου. Με τις περιττές συναναστροφές, επίσης, τις περιττές χαιρετούρες. Τους περιττούς -για τον ψυχισμό μας- ανθρώπους και διαλόγους. Αυτούς που ένα κομμάτι μας αδυνατούσε να πλησιάσει συναισθηματικά, και τώρα, να, μια μεγαλύτερη δύναμη μας απομακρύνει -επιτέλους- από εκείνους, μας δίνει την ηρεμία και την απόσταση που θέλαμε. Αυτό δεν περιμέναμε;

Η καραντίνα μας έφερε αντιμέτωπους με το παιδί που ήμασταν -τουλάχιστον φωτογραφικά, με τόσα άλμπουμ που ανασύραμε- ίσως και συναισθηματικά. Βρήκαμε παλιά ημερολόγια, τότε που δεν μας άφηνε ο μπαμπάς να βγούμε πολύ έξω, γιατί ήμασταν μικροί, ή τότε που ζήλευε ο πρώην σύντροφός μας όποτε βγαίναμε χωρίς εκείνον, ή που δεν θέλαμε να βγούμε γιατί είχαμε μικρές κρίσεις άγχους επειδή δεν είχαμε δουλειά ή αναρρώναμε από κρυολόγημα. Είχαμε περάσει κι άλλες περιόδους εγκλεισμού, οικειοθελούς, ενίοτε. Θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές που ήθελες να γυρίσεις στο σπίτι αντί να βγεις με τους φίλους σου μετά τη δουλειά; Που γκρίνιαζες γιατί δεν σου άρεσε το μαγαζί που θα πήγαιναν ή γιατί υπήρχε κάποιος στην παρέα που σε κοιτούσε με μισό μάτι; Θυμάσαι πόσες φορές έφυγες βιαστικά γιατί σε περίμενε εκείνος /η στο σπίτι, ενώ περνούσες πραγματικά καλά εκεί που ήσουν; Θυμάσαι πόσα “όχι” είπες; Πόσες ώρες αφιέρωσες στο κινητό σου, ενώ ήσουν έξω με πρόσωπα που αγαπούσες; Πόσες σκέψεις απέκρυψες από τον ίδιο σου τον εαυτό, που τώρα έρχονται κάθε μέρα και σου υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους. Θυμήσου τα.

Η καραντίνα μας έφερε αντιμέτωπους και με τον ενήλικα που γίναμε. Τι κάνουμε όταν δεν μας βλέπει κανείς; Πώς περνάμε τι ώρες που είναι ολότελα δικές μας; Ποιες σκέψεις κάνουμε; Ποιους νοσταλγούμε; Με τι γελάμε μέχρι δακρύων; Ποιες πιτζάμες μας δεν αντέχουμε και ποιο άρωμα είναι αυτό που θέλουμε να έχει το μπάνιο μας; Είναι πραγματικά ενδιαφέρον το τι μπορεί να ανακαλύψεις για σένα. Από τις ευαισθησίες που καταπιέζεις, την ανάγκη σου για συντροφικότητα ή για απομόνωση, τη δοτικότητα σου, το μεγάλο σου ταλέντο στη μαγειρική και τη yoga, ή το πόσο ατσούμπαλος είσαι όταν σε αφήσουν “σε ένα τετράγωνο κουτί γεμάτο μικρά εμπόδια!” (το σπίτι σου).

Η καραντίνα είναι κάπου τριγύρω μας και γελάει με τις αντιδράσεις ή τις προσδοκίες μας, ειδικά στον τομέα του φλερτ και των ερωτικών σχέσεων. Κι εδώ, ο καθρέφτης μας είναι μπροστά μας ανά πάσα στιγμή. Πώς να του ξεφύγεις; Θα ήταν πολύ αισιόδοξο σενάριο αυτό κατά το οποίο οι υπάρχουσες σχέσεις ισχυροποιούνται από το “συνέχεια μαζί” και όσοι είναι μόνοι τους συνειδητοποιούν τι αναζητούν και το διεκδικούν στη “μετά εγκλεισμού” εποχή. Θα ήταν εξίσου αισιόδοξη η συνειδητοποίηση ότι κάποιες σχέσεις δεν λειτουργούν όταν δεν υπάρχει κοινωνική ζωή ή δεκάωρη απασχόληση, κατά την οποία κλείνουμε το τηλέφωνο και εξαφανιζόμαστε όλη την ημέρα. Θα ήταν δίκαιο να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και ίσως να χωρίσουμε μετά. Ή να κάνουμε παιδιά. Ή αν είμαστε ελεύθεροι, να έχουμε μια πιο καθαρή ματιά στο εξής για το πώς είναι λειτουργικό να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε -αφού ο χρόνος μπορεί κάποια στιγμή, ξαφνικά, να τελειώσει, αφού ίσως να μην μπορούμε ούτε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον και να μείνουμε σε ένα διαδικτυακό φλερτ που είναι τόσο κενό, όσο και ένα άδειο ποτήρι. Μπορεί να καταλάβουμε γιατί τόσο καιρό το ποτήρι μας ήταν άδειο -ή έτσι το βλέπαμε.

Η καραντίνα δεν μας άλλαξε και δεν είναι ανάγκη να μας αλλάξει. Μπορούμε να έχουμε σκοτεινές μέρες, και κανείς δεν θα μας πει “γιατί;” ή “δεν πρέπει”. Μπορεί να μη θέλουμε να έχουμε διαβάσει 10 βιβλία όταν όλα αυτά τελειώσουν, ούτε να έχουμε δει 50 ταινίες και 25 θεατρικές παραστάσεις. Μπορεί να μην βγούμε γυμνασμένοι, ούτε να έχουμε κάνει διαλογισμό. Να μην έχουμε καν επεξεργαστεί τα λάθη και τα σωστά μας σε σχέση με τους διπλανούς μας, τον συγκάτοικό μας, ακόμη.

Η καραντίνα δεν έχει κανένα μαγικό ραβδί για να μας αλλάξει τη ζωή. Τυγχάνει όμως να μας έχει δώσει μια μεγάλη ευκαιρία να το κάνουμε μόνοι μας.