Πολλά είχα διαβάσει και ακούσει πριν δω τη Γειτονιά των Αγγέλων στο Εθνικό Θέατρο. Ο Κώστας Τσιάνος διασκευάζει και σκηνοθετεί το αγαπημένο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη που έχει παρουσιαστεί και ως θεατρικό (με την Τζένη Καρέζη και τον Νίκο Κούρκουλο) αλλά και ως κινηματογραφική ταινία (Γυμνοί στο Δρόμο, με τη Ζωή Λάσκαρη και τον Νίκο Κούρκουλο) τη δεκαετία του 1960. Από όσα είχα ακούσει, που δεν έχει νόημα να επαναλάβω, γιατί αφορούσαν κυρίως αλλαγές στο κείμενο και στο φινάλε του, αυτό στο οποίο με βρήκαν σύμφωνη ήταν πως ναι, πρόκειται για μία παράσταση που δίνει στους θεατές την αίσθηση ότι παρακολουθούν μια παλιά ελληνική ταινία "ντυμένη" με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Και από ό, τι κατάλαβα, αυτός πρέπει να ήταν ο στόχος των συντελεστών. Όχι κάτι παραπάνω (αν με ρωτάτε, ίσως είναι προτιμότερο καμιά φορά οι στόχοι να μην είναι μεγαλεπίβολοι με τον κίνδυνο να διαψευστούν, αλλά να σταματούν εκεί ακριβώς που θα ψυχαγωγήσουν το κοινό). 
Εμένα προσωπικά αυτή η αίσθηση μου άρεσε. Και τα τραγούδια με ταξίδεψαν. Την έχω ανάγκη τελευταία, καθότι είμαι νοσταλγικός τύπος και έχω μεγαλώσει, όπως όλοι μας, με τις παλιές ελληνικές ταινίες. Επιπλέον, ο Νίκος Ψαρράς και η Μαρίνα Ασλάνογλου στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του φτωχόπαιδου Ανδρέα και της αριστοκράτισσας Ξένιας, αντίστοιχα, αλλά και το υπόλοιπο καστ του έργου, με ταξίδεψαν σε αυτή την άλλη εποχή και με κράτησαν προσηλωμένη στη δίωρη διάρκεια της παράστασης. Το δυνατό στοιχείο της παράστασης, ωστόσο, ήταν η μουσική και τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, τα οποία έπαιζε ζωντανή ορχήστρα και τραγουδούσε ο εξαιρετικός Ζαχαρίας Καρούνης (δικαιολογημένα του επιφυλάσσαμε όλοι το πιο δυνατό χειροκρότημα).
Διαβάστε ακόμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments