Μη χάσεις (για κανένα λόγο) τη Μικρά Αγγλία

Δεν θα σου πω πολλά. Θα σου πω, όμως, μερικούς λόγους για τους οποίους προσωπικά θεωρώ την Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές, από τώρα για πάντα. 

1. Ξεχειλίζει Ελλάδα. Άνδρος, νησί, θάλασσα, κύματα, ναυτικές παραδόσεις, όλα είναι αποτυπωμένα με αυθεντικότητα, με αλήθεια, με ομορφιά -τόση, που ακόμη κι αν δεν αγαπάς τις ιστορίες αγάπης, θα χορτάσει το μάτι σου από τις μαγικές αυτές εικόνες. {Θεωρώ αυτονόητο πως δεν είναι απαραίτητα όμορφο οτιδήποτε ελληνικό, αλλά τα τοπία και η αύρα μας είναι, πώς να το κάνουμε τώρα;}

2. Ξεχειλίζει αγάπη. Αν σου αρέσουν οι ιστορίες αγάπης, πάλι ευχαριστημένος θα είσαι παρόλο που θα κλάψεις πολύ, στο υπογράφω. Οι ιστορίες αυτές είναι αλληλένδετες, είναι συγκινητικές, ουσιαστικές, ακόμη και εκδικητικές, αλλά και αληθινές (ως προς το συναίσθημά τους), από αυτές που ανήκουν σε ένα παρελθόν, όπου τα δύο φύλα συχνότερα δεν κατέληγαν με αυτόν/ή που επέλεγε η καρδιά τους, αλλά η οικογένειά τους και τα κοινωνικά πρέπει. Και -κατά μία τραγικότατη ειρωνεία- τα συναισθήματά τους ήταν ακόμη πιο έντονα και βαθιά, δεν πα να τους χώριζαν τα πρέπει, 

ο πόλεμος ή και ο θάνατος ο ίδιος, αυτοί ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ.

3. Περιλαμβάνει την πιο ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΗ κραυγή αγάπης και πόνου που έχεις ακούσει-δει ποτέ. Αδύνατον να μην ανατριχιάσεις (τι να πω που να είναι αρκετό για την ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Πηνελόπης Τσιλίκα, πραγματικά;) και να μην κλάψεις (ε, τώρα αν είσαι τέρας ψυχραιμίας, μπράβο σου). Αδύνατον να μην σκεφτείς πως παρά τον πόνο του έρωτα και της αγάπης (ειδικά της ανολοκλήρωτης) πρέπει να είναι μαγικό να αγαπάς τόσο μα τόσο, μα τόσο πολύ και τόσο βαθιά, για χρόνια, για μια ζωή. {Πώς γίναμε έτσι ρε παιδιά; Πώς έγινε τόσο δύσκολο να αγαπήσουμε αληθινά; Πώς τόσο εύκολα φεύγουμε και πάμε παρακάτω, για άλλη μια σταγονίτσα υποτιθέμενης αγάπης;} 

4. Αν δεν είσαι τόσο ευαίσθητος όσο εγώ, και αν τα παραπάνω δεν σε έχουν καλύψει, σου έχω κι άλλα. Θα δεις πραγματικές πλευρές της ζωής σε ένα "μητριαρχικό" περιβάλλον -η Ιωάννα Καρυστιάνη που έγραψε το ομότιτλο βιβλίο και υπέγραψε το σενάριο της ταινίας έκανε ενδελεχή έρευνα-, σε ένα νησί όπου οι γυναίκες ήταν σχεδόν "καταδικασμένες" να ζουν μόνες και να φορούν μαύρα, ενώ οι άντρες τους θαλασσοπνίγονταν ή αποκτούσαν δεύτερες οικογένειες στην άλλη άκρη του κόσμου. Η ταινία δεν τοποθετείται υπέρ κανενός -αγαπάει μάλλον εξίσου και τους άντρες και τις γυναίκες, γιατί όλοι τους πονούν, όλοι ζουν όπως η ζωή τους οδηγεί, και όχι η καρδιά τους. {Κι εμείς εδώ, στο κοντινό σήμερα, που μεγαλώσαμε με όλη την ελευθερία και όλη την παρότρυνση του κόσμου να ακολουθήσουμε την καρδιά, το ένστικτο και την ψυχή μας, δυσκολευόμαστε να δοθούμε τόσο πιστά σε αυτό που διαλέγουμε, είτε είναι η δουλειά μας, είτε μια οποιαδήποτε σχέση μας. Γιατί;}.

5. Στο φινάλε ΜΠΡΑΒΟ σε όλους τους ηθοποιούς της Μικράς Αγγλίας (Πηνελόπη Τσιλίρα, Σοφία Κόκκαλη, Ανέζα Παπαδοπούλου, Ανδρέα Κωνσταντίνου, Μάξιμο Μουμούρη και τους υπόλοιπους) κατ' αρχάς που συμμετείχαν σε μια ταινία για την οποία κι εμείς οι θεατές είμαστε περήφανοι, και επιπλέον για τις υπέροχες ερμηνείες τους. Ουφ, τελικά είπα πολλά. Αλλά για μένα, αυτή είναι η νίκη ενός θεάματος (είτε είναι παράσταση, είτε ταινία): να τη σκέφτεσαι διαρκώς και να θες να μιλάς γι' αυτή για μέρες. 

*στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment

*δώστε έμφαση και στο soundtrack της Κατερίνας Πολέμη (άλλο ένα νέο και ανερχόμενο ταλέντο) από την EMI.