Κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δύο αδέρφια, ένας άνδρας και μία γυναίκα, που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, ή που ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς, ή που έχουμε υπάρξει (δεν έχει σημασία, είναι τόσο οικείοι μας) έρχονται αντιμέτωποι με μια ολόκληρη κοινωνία, με μια ολόκληρη γενιά, με μια Ελλάδα που υποφέρει. Έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση, με την ανεργία, τους κόπους και τα πτυχία που έχουν πάει χαμένα, τις προσπάθειες που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τα βιογραφικά που μένουν αναπάντητα, τις σχέσεις που διαλύονται, τους δεσμούς που καταντούν ανύπαρκτοι, την αγάπη που δεν βρίσκει χώρο να ανθίσει, τις ακραίες αποφάσεις ζωής που στόχο έχουν απλά την επιβίωση.
Μια κραυγή αγωνίας είναι το νέο έργο του Γιώργου Μανιώτη, στο οποίο δίνουν ζωή η (καλύτερη από ποτέ!) Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και ο Γιάννης Γούνας. Οι δύο ήρωες κινούνται, πράγματι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόσο στις μεταξύ τους συζητήσεις, όσο και στις προσωπικές επιλογές τους. Γελούν και κλαίνε, διαφωνούν και συμφωνούν, τρομάζουν και ηρεμούν, απογοητεύονται, φωνάζουν, παραιτούνται ή προσπαθούν. Μια κραυγή (Mπράβο Αλεξάνδρα, μπράβο Γιάννη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο έργο να παίζει κανείς). Πώς μπορείς, αναρωτιέμαι, να κρίνεις μια παράσταση που -παρά τα μυθοπλαστικά στοιχεία της- έχει καταφέρει να καθρεφτίσει μια γενιά, μια ζωή; Κι αν όχι ακριβώς τη δική μας ζωή, σίγουρα του διπλανού μας, του φίλου μας, του γνωστού μας.
Παρακολουθώντας τα ξεσπάσματα των δύο ηρώων, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσες φορές έκλαψα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων για τα όνειρα που ίσως να μην υλοποιηθούν ποτέ, για όσα φανταζόμουν ότι μπορώ να κατακτήσω και σταδιακά ξέχασα, για τα κάστρα που γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή, για τα χρήματα που δουλεύτηκαν αλλά χάθηκαν, για αυτό το "lifestyle που φταίει για όλα", για, για, για...(Άραγε έχει κερδίσει ποτέ κανείς αυτή τη μάχη με την κρίση;) Και ξέρετε κάτι; Τελικά, για μένα δεν έχει σημασία πόσα όνειρα μπορεί να χαθούν γιατί ευτυχώς, τα όνειρα δεν εξαντλούνται. Ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα μπορεί να χαθούν, γιατί όσα κι αν έχουμε ποτέ δεν είναι αρκετά, ούτε μας κάνουν ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση. Σημασία έχει να μη χάσουμε τον εαυτό μας, να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πώς να αγαπάμε, πώς να απλώνουμε το χέρι μας με την ελπίδα πως κάποιος θα το πιάσει.
Γιατί -αν μη τι άλλο- δεν είμαστε μόνοι.
xxx
N.
ΥΓ: Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν.
Δείτε εδώ περισσότερες παραστάσεις
Παραλλαγές Θανάτου Το σπίτι του Φράνκενσταϊν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments