The Red Studio: Θέατρο 24: Ο Πουπουλένιος

Δεν θα ήθελα να μην έχω δει τον Πουπουλένιο.

Θα με πείραζε πολύ.

Κατ'αρχάς, γιατί ως θεατρόφιλη μου ήταν αδιανόητο να χάσω την επί σκηνής συνάντηση Μαρκουλάκη-Πυρπασόπουλου-Κουρή-Παπασπηλιόπουλου.

Μα, κυρίως γιατί οι τέσσερις αυτοί (αγαπημένοι μου/μας/σας) ηθοποιοί αποφάσισαν να διηγηθούν (υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που είχε και την έμπνευση του ανεβάσματος) μία υπέροχη ιστορία που ιδανικά θα ήθελα να μπορώ να συζητήσω με όσους την έχουν παρακολουθήσει και να μοιραστούμε τις σκέψεις που μας προκάλεσε. Φαντάζομαι πως καθένας μας θα είχε κάτι μοναδικό να αφηγηθεί...

Δεν είμαι σίγουρη αν ο Πουπουλένιος είναι μια ιστορία για την ενηλικίωση, όπως ίσως θεωρείται, ή αντίθετα, μια ιστορία για την αιώνια παραμονή στην παιδική ηλικία. Άλλωστε, είναι γεγονός πως αν έχουμε όμορφα παιδικά βιώματα, δεν ΘΕΛΟΥΜΕ να τα ξεχάσουμε και προσκολλούμαστε σε αυτά και ως ενήλικες, ενώ αν έχουμε άσχημα παιδικά βιώματα, δεν ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα ξεχάσουμε και μεγαλώνουμε κουβαλώντας τα, αναγκαστικά.

Θα έλεγα πως μάλλον ανήκω (ναι, εκεί θα ήθελα να ανήκω, έτσι κι αλλιώς) στην πρώτη κατηγορία. Ναι, θυμάμαι με τεράστια αγάπη, νοσταλγία και συγκίνηση τα παιδικά μου χρόνια. Και παρατηρώ πως οτιδήποτε αγάπησα ως παιδί, ή οτιδήποτε με παραπέμπει στα χρόνια εκείνα που ήμουν παιδί, το αγαπώ ακόμη. Είναι οι ταινίες που έβλεπα τότε, οι μουσικές που άκουγα, οι γεύσεις που δοκίμαζα, οι συνήθειες που είχα, τα παιχνίδια που μου έδιναν χαρά, είναι όλα αυτά που και τώρα αγαπώ. Πολύ. {Αν ενήλικη ζωή σημαίνει να ζω χωρίς αυτά, δεν θέλω να μεγαλώσω}

Ο Πουπουλένιος μιλάει για μια παιδική ηλικία τραυματισμένη, εν μέρει παραλλαγμένη μέσα από ιστορίες. Ή μάλλον μιλάει για πολλές παιδικές ηλικίες και για τις διαφορετικές συνέπειες που έχουν στις αντίστοιχες ενήλικες πραγματικότητες. Ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα χαραχτεί στο μυαλό ενός παιδιού και τι θα επηρεάσει για πάντα τη ζωή του. Ένας "Πουπουλένιος" ερχόταν στα όνειρά μου όταν ήμουν μικρή, ή μάλλον στους εφιάλτες μου. Ξυπνούσα τρομαγμένη από ένα τεράστιο, πολύχρωμο και μαλακό σαν μαξιλάρι ον, που σχεδόν με έπνιγε... Ήταν ο εφιάλτης που ερχόταν πιο συχνά στον ύπνο μου.

Ευτυχώς, όχι πια.

Ο Πουπουλένιος του Μάρτιν ΜακΝτόνα είναι μια ολοκληρωμένη, υπέροχα γραμμένη, σκληρή ιστορία, από αυτές που σε κάνουν να κρατάς την ανάσα σου και να περιμένεις την επόμενη σκηνή, που νομίζεις ότι σε λούζει κρύος ιδρώτας, και που στο τέλος θέλεις να καθίσεις μόνος σου και να φανταστείς για λίγο πόσο ομορφότερα θα ήταν όλα αν ξεκινούσαν με το "μια φορά κι έναν καιρό...". Για μένα, είναι στ' αλήθεια, μαγική η αίσθηση που αφήνουν οι ιστορίες -άσε που ταυτίζομαι με τη φράση που περιλαμβάνεται και στο έργο -περίπου- έτσι: "αν δουλειά σου είναι να γράφεις ιστορίες, τότε το μόνο σου καθήκον είναι να γράφεις ιστορίες"- ειδικά οι καθαρτικές ιστορίες
(καθαρτικές είτε για αυτόν που τις γράφει, είτε για αυτόν που τις ακούει).

Ή μήπως καθαρτική είναι κάθε ιστορία;