Φεστιβαλ-ίζομαι

*Φεστιβαλίζομαι τα τελευταία τέσσερα χρόνια. *Φεστιβαλίζομαι γιατί έχω τρέλα (πρωτίστως), επιθυμία και ανάγκη να το κάνω. Γι' αυτό αναλαμβάνω και την επιβάρυνση. *Μέχρι στιγμής έχω υποκύψει σε τέσσερις κινηματογραφικές διοργανώσεις του φεστιβάλ Κανών και σε δύο του φεστιβάλ Βενετίας, ενώ φέτος αποφάσισα να ενδώσω  για πρώτη φορά στο φεστιβάλ  του Βερολίνου. *Φεστιβαλίζομαι  ίσον: ενθουσιάζομαι, παραμυθιάζομαι, ερωτεύομαι, ανοίγομαι, αφήνομαι, εξελίσσομαι, αναπτερώνομαι, ευχαριστιέμαι. *Φεστιβαλίζομαι γιατί -σχεδόν- τίποτα δεν μπορεί να μου δώσει μεγαλύτερη χαρά από ένα ταξίδι (κυρίως στην Ευρώπη, ναι, είμαι παιδί της Ευρώπης), ενώ -σχεδόν- τίποτα δεν μπορεί να μου ανοίξει περισσότερο τα μάτια και να ερεθίσει τις αισθήσεις μου από την Τέχνη (στην περίπτωση αυτή, την Έβδομη Τέχνη).

Είναι μάλλον αδύνατο να εκφράσει κανείς με λόγια αυτές τις φεστιβαλικές στιγμές. Όχι γιατί δεν περιγράφονται με τίποτα, ούτε γιατί είναι τόοοοσο υπερ-τέλειες, αλλά γιατί συγκεντρώνουν εμπειρίες που ξεκινούν αρκετούς μήνες πριν -με την προετοιμασία (και την οικονομία!), την αίτηση για διαπίστευση, την αίτηση αδείας στο γραφείο, την επικοινωνία με τα γραφεία Τύπου των εταιρειών διανομής- και φτάνουν μέχρι την τελική αντίστροφη μέτρηση, που στην περίπτωση μου ξεκινάει να μετράει σχεδόν ένα μήνα πριν από κάθε φεστιβάλ και, τέλος, με το ίδιο το φεστιβάλ. Που φυσικά περιλαμβάνει ΠΑΝΤΑ, χωρίς εξαίρεση, απρόοπτα, ατυχίες, γκάφες, εκπλήξεις, μαγικές συναντήσεις, δυσκολίες, ευκολίες, αστεία μέχρι δακρύων, συγκρούσεις με τους συν-ταξιδευτές και πολλές-πολλές ταινίες (για αυτές, όπως και για τα ευτυχή στιγμιότυπα κάθε φεστιβάλ σας έχω ήδη μιλήσει).   

Για αυτά, όμως, όχι. 

Στην Αθήνα: "Όχι, όχι είναι αδύνατον να συμμετάσχουμε στα έξοδά σου, άλλωστε, αυτό το ταξίδι είναι δική σου επιλογή και επιθυμία, εμείς θα καλύπταμε τα θέματά μας και μέσω του google. Δεν είναι απαραίτητο για εμάς να πας εκεί". (ευχαριστώ πολύ, να 'στε πάντα καλά)

Στη Νίκαια: "Λυπάμαι, αλλά δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε στο αεροπλάνο γιατί από ό, τι δείχνει το σύστημά μας, δεν ταξιδέψατε ποτέ από Ζυρίχη προς Νίκαια, ώστε τώρα να κάνετε το αντίστοιχο ταξίδι της επιστροφής". (μα πώς βρίσκομαι στη Νίκαια αν ποτέ δεν ήμουν σε αυτή την πτήση; μήπως ήρθα περπατώντας;) 

Στη Βενετία: "Αστυνομία, αστυνομία, βοήθεια! Είχαμε νοικιάσει μέσω του ίντερνετ ένα διαμέρισμα στην Χ περιοχή, αλλά κατά την άφιξή μας, διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχει ίχνος ζωής εκεί, κανείς δεν μας περιμένει όπως είχαμε συμφωνήσει, και φυσικά, κανείς δεν επέστρεψε ποτέ τα χρήματά μας.." (γυμνοί στον δρόμο, κατά κάποιο τρόπο, και η polizia άπραγη) 

Κατά έναν μυστηριώδη τρόπο (I don't know how. It's a mystery), τέλος καλό, όλα καλά σε κάθε περίπτωση, κι ας γυρίζουμε με ένα κεφάλι καζάνι και με υπέρβαρες αποσκευές γεμάτες βιβλία, φυλλάδια, πόστερ ταινιών, αναμνηστικά, κλπ. Κι ας μην έχουν πάει όλα όπως τα περιμέναμε (πότε άλλωστε γίνεται αυτό;), κι ας μην έχω καταφέρει να δω τον George Clooney (φέτος στο Βερολίνο δεν τον χάνω!). Γυρίζω ευτυχισμένη. Πολύ. Γι' αυτό, είμαι ευγνώμων για όσα εμπόδια μέχρι στιγμής έχω συναντήσει σε αυτό το οδοιπορικό φεστιβαλικών εμμονών και για όσους πίστευαν πως αυτές οι εμμονές θα ξεθωριάσουν γρήγορα γιατί δεν είχαν "νόημα". Τους θυμάμαι πάντα με αγάπη. 

Τα λέμε σύντομα από το Βερολίνο. 
xxx
Ν.