"Είναι άλλη μια ευτυχισμένη μέρα!"
"Ναι, αυτή θα είναι άλλη μια ευτυχισμένη μέρα!"
Μέσα σε ένα υπαρξιακό παραλήρημα, η εγκλωβισμένη στην άμμο, κάπου στο πουθενά, ανήμπορη να κινήσει το σώμα της, παρά από τη μέση και πάνω (στη συνέχεια, ούτε καν αυτό), η Γουίνι δεν χάνει την αισιόδοξη διάθεσή της από το πρωί που ξυπνάει μέχρι την ώρα που θα ξανακοιμηθεί. Η έναρξη αλλά και η λήξη της ημέρας καθορίζονται από ένα αόρατο κουδούνι που χτυπάει. Κι εκείνη απλώς φροντίζει να υποδέχεται την κάθε ημέρα της χαμογελαστή, να περιποιείται το πρόσωπο και τα μαλλιά της, ακόμη κι αν δεν την βλέπει ούτε καν ο σύζυγός της Γουίλι, και να μιλάει. Μιλάει χωρίς σταματημό και υπερασπίζεται αυτό το παραλήρημα της με σθένος, πιστεύοντας πως αν χάσει και τις λέξεις, τότε θα τα έχει χάσει όλα. Ο Γουίλι βρίσκεται πίσω από έναν λόφο, δεν την βλέπει, αλλά -ελπίζει πως- την ακούει, απαντάει πού και πού, μονολεκτικά, αδιάφορα.
"Καμία ημέρα δεν έρχεται εις πέρας χωρίς να μας έχει δώσει γνώση".
Κάθε μέρα είναι μια ευλογία για τη Γουίνι. Αρκεί να υπάρχει έστω και μια υπόνοια πως κάποιος την ακούει, πως κάπου απευθύνεται, πως δεν είναι μόνη. Μοναδικοί της αντίπαλοι είναι ο χρόνος και η μοναξιά. Κανένα από τα δύο δεν μπορεί να ελέγξει, ούτε να αλλάξει. (Όπως κανένας από εμάς, άλλωστε). Δεν είναι εγκλωβισμένη στην άμμο ή στο χώμα ή σε οποιοδήποτε άλλο χώρο. Είναι εγκλωβισμένη στο φόβο της μοναξιάς και του χρόνου. Είναι εγκλωβισμένη σε μια αποξενωμένη σχέση, την οποία όμως έχει ανάγκη για να αντλεί δύναμη.
Ο Σάμουελ Μπέκετ έγραψε τις Ευτυχισμένες Μέρες το 1960.
Tο παραδέχομαι: Είδα το έργο αποκλειστικά για τη Ναταλία Τσαλίκη, που με είχε κερδίσει χάρη στο ρεσιτάλ της στον Γυάλινο Κόσμο (του Τένεσι Γουίλιαμς) την περασμένη σαιζόν στο Δημήτρης Χορν. Και πάλι έδωσε ρεσιτάλ. Κι αυτή τη φορά σε ένα έργο, σχεδόν μονόλογο, που αποτελεί μια σπουδή στα εκφραστικά μέσα του προσώπου. Το δικό της πρόσωπο πάντως εξέπεμψε πάρα πολλά συναισθήματα σε περίπου 90 λεπτά: χαρά, αισιοδοξία, φόβο, απορία, επιθυμία, αγωνία, θυμό, ελπίδα. Δεν μπορούσες (και δεν είχε νόημα σκηνογραφικά/σκηνοθετικά) να κοιτάξεις παρά μόνο εκείνη. Και να την ακούς. Και να νιώθεις κι εσύ πως αν χαθούν οι λέξεις, τότε -πράγματι- δεν μας μένει τίποτα.
ΥΓ: Οι παραστάσεις, μόλις ολοκληρώθηκαν.
χχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments