Έχω ένα "θέμα" με τις διαδραστικές παραστάσεις. Τις απολαμβάνω πάρα πολύ (πεθαίνω στο γέλιο, για την ακρίβεια) όταν οι ηθοποιοί πλησιάζουν τους ανυποψίαστους θεατές -αρκεί, βέβαια, να μην πλησιάζουν εμένα. Ο Γιάννης Σαρακατσάνης προφανώς μάντεψε τη χαιρεκακία μου και την ντροπή μου και με διάλεξε από το κοινό του Ιλίσια-Βολανάκη να συμμετάσχω στην έναρξη της παράστασης I Will Survive (ούτε ο πάγος δεν είχε σπάσει καλά-καλά).
Τραβούσε αυτός το χέρι μου να με σηκώσει, τραβούσα εγώ από την αντίθετη κατεύθυνση, καταλαβαίνετε- ο πιο δυνατός υπερίσχυσε, αλλιώς θα έμενα χωρίς χέρι. Ρεζίλι δεν έγινα από ό, τι μου λένε, ούτε άλλαξα εκατό χρώματα όπως ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Μπορώ να πω, μάλιστα, πως το απόλαυσα πολύ και θα σκεφτόμουν σοβαρά μια στροφή στην καριέρα μου, αν δεν έβλεπα πως οι ηθοποιοί (συγνώμη παιδιά, υπάρχουν και εξαιρέσεις!) κερδίζουν τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα, αλλά καμιά φορά χάνουν τη δική τους αλήθεια και τον εαυτό τους. Για να μην το κάνω μελό, όμως, γιατί καθόλου δεν ταιριάζει με αυτά που θέλω να σας πω, ούτε με τους ηθοποιούς της συγκεκριμένης παράστασης, επιστρέφω στην ιστορία των δύο μοναδικών επιζώντων της καταστροφής του κόσμου, του Ομήρου και του Άρη (Αντίνοος Αλμπάνης και Γιάννης Σαρακατσάνης).
Τραβούσε αυτός το χέρι μου να με σηκώσει, τραβούσα εγώ από την αντίθετη κατεύθυνση, καταλαβαίνετε- ο πιο δυνατός υπερίσχυσε, αλλιώς θα έμενα χωρίς χέρι. Ρεζίλι δεν έγινα από ό, τι μου λένε, ούτε άλλαξα εκατό χρώματα όπως ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Μπορώ να πω, μάλιστα, πως το απόλαυσα πολύ και θα σκεφτόμουν σοβαρά μια στροφή στην καριέρα μου, αν δεν έβλεπα πως οι ηθοποιοί (συγνώμη παιδιά, υπάρχουν και εξαιρέσεις!) κερδίζουν τις εντυπώσεις και το χειροκρότημα, αλλά καμιά φορά χάνουν τη δική τους αλήθεια και τον εαυτό τους. Για να μην το κάνω μελό, όμως, γιατί καθόλου δεν ταιριάζει με αυτά που θέλω να σας πω, ούτε με τους ηθοποιούς της συγκεκριμένης παράστασης, επιστρέφω στην ιστορία των δύο μοναδικών επιζώντων της καταστροφής του κόσμου, του Ομήρου και του Άρη (Αντίνοος Αλμπάνης και Γιάννης Σαρακατσάνης).
Αυτοί οι δύο, λοιπόν, αταίριαστοι τύποι (που κατά τα άλλα είχαν μεγάλη χημεία) με έκαναν να γελάσω μέχρι δακρύων (έχουμε πει: ή μελό και κλάμα, ή γέλιο και κλάμα, τίποτα ενδιάμεσο). Έξυπνοι, ευρηματικοί, πραγματικά αστείοι διάλογοι, πάσα στην πάσα, γκριμάτσα στην γκριμάτσα, μεταμφίεση στην μεταμφίεση, και μια αύρα χαρούμενη που ήθελες να σε τυλίξει και σε τύλιγε μέχρι τέλους. Απλά πράγματα. Οι σχέσεις, η φιλία, οι αντιθέσεις μας και οι ομοιότητές μας, όλα αυτά σε έναν κόσμο που χάνεται, σε συνδυασμό με το Σημάδι του Έρωτα και τη Βάνα Μπάρμπα (μπροστά μου καθόταν ο Στράτος Τζώρτζογλου, περιττό να σας το πω, και γελούσε πολύ), αλλά και κάτι μάσκες Smiley Faces που πολύ ήθελα να πάρω μαζί μου φεύγοντας αλλά δεν επιτρεπόταν, αποτέλεσαν για εκείνο το βράδυ το δικό μου survival kit. Και γι' αυτό μπράβο στα παιδιά (έχουν γράψει την παράσταση από κοινού μαζί με τον Γιώργο Παπαγεωργίου και σκηνοθετεί ο Γ. Σαρακατσάνης) και μπράβο σε όσους επενδύουν στο γέλιο. Γιατί, ναι, τελικά το γέλιο (μαζί με την αγάπη, αυτή παντού χωράει) μπορεί να μας σώσει.
Στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, κάθε Δευτέρα & Τρίτη.
Στο θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης, κάθε Δευτέρα & Τρίτη.
Δείτε εδώ περισσότερες παραστάσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments