Οι περισσότερες από τις παραστάσεις που ανεβαίνουν φέτος (και όχι μόνο) στην Αθήνα μπορούν να επικαλεστούν τα επίθετα επίκαιρη και σύγχρονη για να περιγράψουν τη θεματολογία τους -και όχι άδικα, αφού σχεδόν κάθε μία από αυτές έχει κάτι να πει σε μένα και σε σένα, τους "σύγχρονους" θεατές τους, μας κλείνει το μάτι. Αν, ωστόσο, έπρεπε να ξεχωρίσω μία παράσταση ως προς το επίκαιρο και σύγχρονο θέμα της, αυτή θα ήταν οι Αλεπούδες της Dawn King (Θέατρο Επί Κολωνώ,
σε σκηνοθεσία της υπέροχης Ελένης Σκότη).
σε σκηνοθεσία της υπέροχης Ελένης Σκότη).
Με τις Αλεπούδες αισθανόμουν από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο πως η συγγραφέας του έργου και οι πρωταγωνιστές του -Δημήτρης Λάλος, Ιωάννα Παππά, Χάρη Χιώτης, Ιωάννα Κολλιοπούλου- αφηγούμενοι μια φαινομενικά απλή ιστορία -το αγρόκτημα ενός ζευγαριού επισκέπτεται ο ειδικά εκπαιδευμένος ανιχνευτής της κυβέρνησης για να διαπιστώσει εάν έχει μολυνθεί από τον εχθρό όλων τους, τις αλεπούδες- με ταρακουνούσαν. Ένιωθα πως μου έλεγαν περίπου αυτό:
"πόσο πιο απλά να σου πούμε ότι ο εχθρός, όπως και ο φόβος, είναι τεχνητός;".
"πόσο πιο απλά να σου πούμε ότι ο εχθρός, όπως και ο φόβος, είναι τεχνητός;".
Αλήθεια, πώς μπορείς να ξεχωρίσεις αν ο φόβος σου βασίζεται σε μια πραγματικότητα ή σε μια φαντασίωση; Μήπως αυτός που θεωρούμε ως εχθρό, μας "επιβάλλεται" από τρίτους; Μήπως συμφέρει κάποιους να ονομάζουν "εχθρό" αυτόν τον Χ, για να μας αποσπούν την προσοχή από την πραγματική απειλή; Στις Αλεπούδες ο εχθρός (πραγματικός ή φανταστικός) είναι και μία αφορμή για να ξετυλίξουμε ένα κουβάρι πολλών ακόμη θεμάτων και εννοιών, όπως η φιλία και ο έρωτας, η απώλεια και ο θάνατος, η πίστη και τα ιδανικά, η αυτοτιμωρία και η ενοχή, η αυταπάτη, η "στρατολόγηση" και η υποταγή σε μια ιδεολογία που κάποιοι άλλοι έχτισαν και κάποιοι άλλοι εκπαιδεύτηκαν να υπηρετούν.
Η Ιουδίθ και ο Σαμουήλ, το ζευγάρι των αγροτών που δέχονται τον αυταρχικό ανιχνευτή στο σπίτι τους, κυριαρχούνται αρχικά από φόβο και καχυποψία, παρότι εκείνος αποδεικνύεται πιο φοβισμένος από τους ίδιους, πιο καταπιεσμένος από την ίδια την ιδεολογία και την πίστη του σε κάτι το οποίο απλώς έμαθε να πιστεύει: "Οι Αλεπούδες απειλούν τον πολιτισμό και την εξέλιξη του ανθρώπου". Οι δύο κεντρικοί ήρωες αλλά και η γειτόνισσά τους που αρνείται να πιστέψει κάτι που δεν αποδεικνύεται ότι υπάρχει, πορεύονται στη διάρκεια του έργου με βάση τόσο το ένστικτο της επιβίωσης, όσο και την αμφιβολία, τον φόβο, τις ενοχές και τον πόνο της απώλειας. Δεν είναι διακριτό τι υπερτερεί.
Και να σας πω και κάτι; Ακόμη και χωρίς τα αλληγορικά στοιχεία της παράστασης ή τη σύγκριση με το κοινωνικοπολιτικό παρόν, ακόμη και χωρίς αυτά, η ιστορία της Dawn King μπορεί να σταθεί ως μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία μυθοπλασίας, με ανατροπές, αγωνία, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και απρόβλεπτο φινάλε. Και φυσικά, με πολύ δυνατές ερμηνείες και από τους τέσσερις πρωταγωνιστές, που καθένας έμοιαζε ιδανικά φτιαγμένος για τον ρόλο του. Όλα αυτά, σε ένα λιτό, -σχεδόν ανύπαρκτο- σκηνικό (του Γιώργου Χατζηνικολάου), το οποίο όμως, σε συνδυασμό με τη εξαιρετική σκηνοθεσία και τη μουσική (του Στέλιου Γιαννουλάκη), με μετέφερε όντως σε μια αγροικία, σε μια ερημική τοποθεσία, κάπου στο πουθενά, όπου δεν ακούγεται τίποτα άλλο, παρά μόνο η βροχή, ναι, έξω βρέχει, κατακλυσμός...
Το έβαλα ήδη στα υπόψιν μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπωσδήποτε να το δεις! Και μετά να μου πεις σχόλια! χχ
Διαγραφή