Είναι γνωστή η αδυναμία μου (μας, οικογενειακώς) στον Αιμίλιο Χειλάκη. Και κάθε φορά που τον παρακολουθώ στο θέατρο, αυτή η αδυναμία μεγαλώνει. Διάβασε γιατί:
Μπορεί.
Μπορεί να γίνει Άμλετ, Οφηλία, Κλαύδιος, Γερτρούδη, μπορεί να γίνει Πολώνιος, Λαέρτης, Οράτιος, μπορεί να γίνει το Φάντασμα του Νεκρού βασιλιά. Κι όλα αυτά, στην ίδια παράσταση, μέσα σε 75 λεπτά. Και μπορεί να δώσει την ίδια πνοή και ψυχή σε όλους αυτούς τους ήρωες, υπενθυμίζοντας παράλληλα σε εμάς τους θεατές πώς στο θέατρο το απλό μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο, πλούσιο και πλήρες.
Φωνάζει.
Φωνάζει γιατί ζητά εκδίκηση, φωνάζει από τον πόνο της απώλειας, φωνάζει από τις τύψεις, φωνάζει από τον φόβο και την απόγνωση. Και μέσα από όλες αυτές τις φωνές, φωνάζει και σε εμάς, σε εμένα και σε εσένα ξεχωριστά: "Πράξε. Ζήσε. Πράξε. Ζήσε". Κι ας φοβάσαι. Ζήσε. (πόσο ευχαριστιέμαι όταν μια παράσταση μου αφήνει αυτό το μήνυμα. αυτό θέλω)
Τολμάει.
Τολμάει να σταθεί μόνος του στη σκηνή και τολμάει να αναμετρηθεί με όλους τους ήρωες ενός σαιξπηρικού έργου που έχει διασκευαστεί και ανεβαστεί και κινηματογραφηθεί δεκάδες φορές. Τολμάει να συνυπογράψει και τη σκηνοθεσία αυτού του πρωτότυπου ανεβάσματος (μαζί με τον Μανώλη Δούνια). Και σε μια εποχή που ο εντυπωσιασμός λειτουργεί ως ένα μέσο έλξης του θεατή, εκείνος τολμάει να χρησιμοποιήσει ως μοναδικά μέσα έλξης το κείμενο (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) και το σώμα του.
Και για όλα τα παραπάνω: Πετυχαίνει.
Μόνος με τον Άμλετ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μέχρι 9/2.
Δείτε περισσότερες παραστάσεις εδώ
Δείτε περισσότερες παραστάσεις εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments