Η Αθήνα που αγαπώ

Έχω μια αδυναμία στις σημειώσεις, στο χαρτί και το μολύβι, στα bullets, στην αρχειοθέτηση των σκέψεων, των υποχρεώσεων, των επιλογών. Και παρόλο που χάρη στην τεχνολογία, το μεγαλύτερο μέρος αυτών καταγράφεται πια στον υπολογιστή, διατηρώ μεν το παραδοσιακό χαρτί-μολύβι αλλά διατηρώ και αυτή την τάση αρχειοθέτησης-αξιολόγησης. Επίσης, από μικρή είχαμε οικογειακώς μια μεγάλη αδυναμία στα φωτογραφικά άλμπουμ, τα οποία, όμως, εγώ τα τελευταία χρόνια κατάργησα -πάλι λόγω της τεχνολογίας, κι ακόμη περισσότερο λόγω αυτού του blog, το οποίο κατά κάποιο τρόπο είναι για μένα ένα φωτογραφικό άλμπουμ που -τουλάχιστον- δεν γεμίζει ποτέ. 

Κάθε φωτογραφία είναι μια ξεχωριστή σημείωση. Σε αυτές τις σημειώσεις, η Αθήνα είναι ακόμη η πόλη που γνώρισα ως φοιτήτρια πριν από δέκα χρόνια και την οποία αγάπησα (αργότερα μεν, αλλά την αγάπησα) χάρη σ' αυτές τις ανέμελες βόλτες στο κέντρο. Σε αυτές τις περιπλανήσεις σε δρόμους που ποτέ δεν θα μάθω το όνομά τους, και όσες φορές κι αν προσπαθήσω να τους ξαναβρώ, πάλι λάθος θα κάνω και θα οδηγηθώ κάπου αλλού, που δεν έχω βρεθεί ποτέ. Αγαπώ την Αθήνα που δεν θυμίζει Αθήνα. Την Ακρόπολη, την Πλάκα, το Μοναστηράκι. Εκεί που δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και δεν ακούγονται κόρνες. Που είναι τουριστικά μέρη μεν, αυθεντικά δε. Εκεί που νιώθεις ότι το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμη, ότι αφού υπήρξε παρελθόν, θα υπάρξει και μέλλον. Και που θυμάσαι ότι στο φινάλε-φινάλε, δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος.   

Διαδρομή πρώτη: ΠΛΑΚΑ-ΑΚΡΟΠΟΛΗ

 

Διαδρομή δεύτερη: ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

Κάθε διαδρομή ολοκληρώνεται με φαγητό. 

Σε αυτή την περίπτωση στο Indian Massala στην Ερμού.