The Red Studio: Θέατρο 56: Μεφίστο

Πριν σου πω συγκεκριμένες σκέψεις για το Μεφίστο των Αριάν Μνουσκίν - Κλάους Μαν που παρουσιάζει ο Νίκος Μαστοράκης και το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, να σου επισημάνω πως: η παράσταση διαρκεί περισσότερο από 3,5 ώρες γι' αυτό να πας ξεκούραστος, να είσαι συγκεντρωμένος και να δίνεις σημασία στα ονόματα και τις λεπτομέρειες. (Αν θέλει και η γιαγιά σου να το δει γιατί την ενδιαφέρει η θεματολογία, η ιστορία, η άνοδος του Ναζισμού, και τα σχετικά, να την ενημερώσεις πως το έργο είναι μεγάλο. Και δεν τα αναφέρω τυχαία αυτά).

Ως προς την παράσταση τώρα: σκηνοθετικός άθλος η ενορχήστρωση 20 (μπορεί και παραπάνω) ηθοποιών και η παρουσίαση της ιστορίας του καθενός ξεχωριστά, μέχρι και το τέλος τους (στο φινάλε αφηγούνται οι ίδιοι οι ηθοποιοί από μικροφώνου πώς ήρθε ο θάνατος για τους ήρωες που υποδύονταν). Πολύ (!) ενδιαφέρον το έργο που είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα, υπέροχος ο θίασος που υποδύεται τον θίασο καθώς η συσχέτιση με τον Φάουστ του Γκέτε, με τη μορφή αυτή τη φορά ενός ηθοποιού -εξαιρετικός στον ρόλο του Χένρικ Χόφγκεν ο Θάνος Τοκάκης- που πουλάει την ψυχή του διάβολο (από κομμουνιστής γίνεται ναζιστής και ξεχνάει φίλους και ιδέες) για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και να ... πετύχει! Ο Χέφγκεν στο Βερολίνο του '30 είναι επιφανής ηθοποιός θεάτρου, με ανάγκη για κολακεία και εξουσία. Για να εδραιωθεί στον χώρο του συνεργάζεται με τους Ναζί, που του προσφέρουν τη δύναμη που αποζητά. Γι' αυτό και το βιβλίο του Κλάους Μαν έχει τίτλο: Μεφίστο - Μυθιστόρημα μιας καριέρας.

Άλλα ενδιαφέροντα:

Ο Χένρικ Χέφγκεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, ωστόσο του αποδίδονται χαρακτηριστικά συγχρόνων του. Σημεία-σταθμοί της ζωής του αλλά και η εξωτερική του εμφάνιση παραπέμπουν στον Γκούσταφ Γκρύντγκενς (1899-1963). Όταν ο Μαν ρωτήθηκε επί τούτου, απάντησε αντιφατικά.
Ο Γκρύντγκενς υπήρξε πρώην σύζυγος του Έρικα Μαν, αδερφής του συγγραφέα. Με το Μεφίστο λέγεται ότι ήθελε να τον εκδικηθεί, όχι μόνο για τον διαλυμένο γάμο της αδερφής του αλλά και εξαιτίας της απογήτευσής του για την πολιτική του εξέλιξη.
Η πολιτιστική ζωή της εποχής: οι Τέχνες βρίσκονταν σε πρωτογανή άνθηση και το Βερολίνο εξελισσόταν σε καλλιτεχνική πρωτεύουσα της Ευρώπης.
Τα θέατρα ήταν ανάμεσα στους πρώτους στόχους των Ναζί με την ανάληψη της εξουσίας: αρκετά από τα δημοτικά ή κρατικά θέατρα της Γερμανίας καταλήφθηκαν συμβολικά από διμοιρίες των ταγμάτων εφόδου.
Μορφή θεατρικής διασκέδασης που ξεχώριζε μέχρι και την άνοδο του ναζισμού ήταν το καμπαρέ. Γεννήθηκε το 1881 και τερματίστηκε επισήμως με την ανάληψη εξουσίας από τους Ναζί. (Θα διαβάσετε περισσότερα στο πρόγραμμα της παράστασης)

Παίζουν: Μαρίνα Ασλάνογλου, Βίκυ Βολιώτη, Μαρία Ζορμπά, Δανάη Κατσαμένη, Θύμιος Κούκιος, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Υβόνη Μαλτέζου, Στέφανος Μουαγκιέ, Άλκης Παναγιωτίδης, Γιώργος Παπαπαύλου, Τάσος Πυργιέρης, Γιούλικα Σκαφιδά, Γιάννης Στόλλας, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Χάρης Τζωρτζάκης, Θάνος Τοκάκης, Ένκε Φεζολλάρι, Χάρης Φραγκούλης, Μηνάς Χατζησάββας, Νίκος Ψαρράς.