Δεν θέλω να σας γράψω πολλά για τον Αβελάρδο και την Ελοΐζα σαν παράσταση, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά αντίθετα, γιατί μου ξύπνησε σκέψεις, άλλες, σχετικές με αυτό τον μεγάλο, τον απόλυτο, τον κυρίαρχο όλων των συναισθημάτων, έρωτα. Τον καταστροφικό, τον υπεράνω κάθε λογικής, τον κεραυνοβόλο, αυτόν που όσο κι αν σε πονάει, παρακαλάς τη μνήμη και το σώμα και το μυαλό σου, και όσες δυνάμεις υπάρχουν, να μην τον χάσεις, να μην τον ξεχάσεις. Αυτόν που έρχεται ξαφνικά και σε χτυπάει σαν ρεύμα ηλεκτρικό και μετά σε τροφοδοτεί ακόμη και η σκέψη του, αυτόν για τον οποίο ξεχνάς ό, τι πίστευες και ό, τι πρέσβευες μέχρι τον ερχομό του, αυτόν που σου ακυρώνει αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτόν που θες μόνο να τον ζήσεις, να τον γευτείς, να τον ρουφήξεις από την αρχή μέχρι το τέλος.
Αυτόν έζησαν ο Αβελάρδος και η Ελοίζα -λέγεται, μάλιστα, πως τον έζησαν πολύ πριν τον ζήσουν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Και καταστράφηκαν και οι δύο.
Γιατί οι πολύ μεγάλοι έρωτες, όπως αποδεικνύουν αυτοί που έχουν μείνει στην ιστορία και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την Τέχνη, τροφοδοτούνται από την ακαταλληλότητά τους, από το πρέπει ή το δεν πρέπει, από μια κοινωνία, ένα περιβάλλον, ένα παρελθόν. Τροφοδοτούνται και γίνονται μεγάλοι από όλα αυτά που τους απαγορεύουν να μεγαλώσουν και να γίνουν μεγάλοι. Εκείνοι δυναμώνουν κόντρα σε εμπόδια και ανθρώπων γνώμες, και καμία πλευρά δεν μετανιώνει ποτέ για ό, τι έζησε, ακόμη κι αν το τέλος είναι πιο τραγικό και άδικο και από έναν ξαφνικό θάνατο.
Δεν ξέρω αν πίσω από τα βιβλία και τις θεατρικές πράξεις και τα χειροκροτήματα ή τα δάκρυα συγκίνησης, υπάρχουν στ' αλήθεια τέτοιοι έρωτες. Μεγάλοι έρωτες υπάρχουν, ναι, όμως ποιος αφιερώνει όλο του το "είναι" πια σήμερα σε έναν έρωτα; Στον έναν και μοναδικό έρωτά του; Ποιος κρατάει ζωντανό στο μυαλό του ακόμη και χρόνια ή δεκαετίες μετά, ένα συναίσθημα που ένιωσε κάποτε; Γυρνάμε την πλάτη σήμερα, εύκολα. Ναι, δεν χρειάζεται να μαχαιρωθούμε ούτε να κλειστούμε σε μοναστήρι όπως ο Αβελάρδος και η Ελοίζα. Δεν χρειάζεται να χάσουμε την ταυτότητά μας και κάθε άλλη επιθυμία μας για τον έρωτα -δεν πρέπει κιόλας. Μπορούμε όμως να πεισμώσουμε και να απαιτήσουμε από τους εαυτούς μας να ζήσουν τους έρωτες (ή τον έρωτα) που μας αναλογεί. Να γεμίσουμε ολόκληροι έρωτα, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς ψέματα, χωρίς εγωισμό, χωρίς άμυνες, χωρίς αύριο.
Αυτός είναι ο έρωτας. Αν δεν είναι έτσι, μάλλον είναι άλλο συναίσθημα.
.jpg)
Ως προς την παράσταση του Γιάννη Καλαβριανού, με τον Γιώργο Γλάστρα και την Χριστίνα Μαξούρη, πολύ χάρηκα που την παρακολούθησα, αν και με δυσκόλεψε λίγο η ακουστική στην Πειραιώς 260 (χώρος Δ) -ωστόσο σήμανε την έναρξη ενός ερωτικού, θεατρικού καλοκαιριού. Η παράσταση θα ανέβει από όσο ξέρω τον Οκτώβριο σε θεατρική σκηνή της Αθήνας, οπότε θα πούμε περισσότερα.
χχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Write me your comments