Summer lovin'

Αγαπώ το καλοκαίρι. Το ελληνικό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι της παιδικής μου ηλικίας, τότε που διαρκούσε κυριολεκτικά τρεις μήνες, και μετρούσα τα μπάνια στη θάλασσα, κι ας ξεπερνούσαν τα 90. Τότε που έδυε ο ήλιος κι έκανα βόλτα στην παραλία, που συναντούσα τα πρώτα μου φλερτ στα πιο "ρομαντικά" σημεία, τότε που δοκίμαζα τα πρώτα κοκτέιλ, που ζητούσα από φίλους με μηχανάκι να με πάνε κρυφά για λίγο στο club να πιω ένα σφηνάκι, να δω τον τύπο που μου άρεσε και να φύγω. Τότε που δεν φορούσα αντηλιακό, που η πετσέτα μου γύριζε γεμάτη άμμο στο σπίτι, που έκανα τα μεγαλύτερα μακροβούτια της ζωής μου και η μαμά μου δεν έστρεφε το κεφάλι της μέχρι να με δει να βγαίνω ξανά στην επιφάνεια.

 Αλλά και αργότερα, που το καλοκαίρι έπαψε να διαρκεί τρίμηνο, για εμάς, τους μεγαλωμένους δίπλα στη θάλασσα, ήταν πάντα μεγαλύτερο από των άλλων. Οι βουτιές ξεκινούν την Άνοιξη, τελειώνουν το Φθινόπωρο. Και δεν σε νοιάζει αν δεν έχεις κανονίσει να πας διακοπές σε νησί -σχεδόν ζεις σε νησί-, και τρως καρπούζι στο μπαλκόνι βλέποντας τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα, και το βράδυ το φεγγάρι και τα αστέρια είναι πιο φωτεινά από ό, τι τον υπόλοιπο χρόνο, ή εσύ τα βλέπεις πιο φωτεινά με τα χαρούμενα μάτια σου. 

Και πας και στο νησί και αλλάζεις εικόνες, παραστάσεις και παρέες και θάλασσες, αλλά το μπλε είναι παντού το ίδιο και το συναίσθημα παραμένει το ίδιο: το καλοκαίρι είναι ευεργετικό παντού, και γλυκό, και μυρωδάτο, και ερωτικό, και ξέφρενο και ήρεμο, και αλμυρό. Και απαραίτητο.