The Red Studio: Paris part III (or Last post of the year)

Το 2014 για το "κόκκινο στούντιο" ήταν (σε γενικές γραμμές) μισό ταξιδιωτικά και μισό θεατρικά στιγμιότυπα. Στο αποχαιρετιστήριο, ωστόσο, ποστ της χρονιάς, που συνέπεσε κατά κάποιο τρόπο και με τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δημιουργία του blog,

θέλω να μοιραστώ μια τελευταία ταξιδιωτική ανάμνηση

-Όχι γιατί "όλο ταξιδεύω", όπως μου λένε κάποιοι. Ταξιδεύω συνήθως δύο φορές τον χρόνο, οι οποίες φέτος έγιναν κατ' εξαίρεση τρεις, με αφορμή τα κινηματογραφικά φεστιβάλ του Βερολίνου και της Βενετίας και ένα σύντομο έξτρα 3ήμερο στο Παρίσι. Και τα τρία απαίτησαν μεγάλη εξοικονόμηση χρημάτων και χρόνου και στερήσεις άλλων απολαύσεων ή χόμπι μέσα στη χρονιά. Και εξηγούμαι, γιατί το blog δεν χρηματοδοτείται από πουθενά, τουλάχιστον προς το παρόν-.

Θέλησα να κλείσω έτσι, ως "ευχαριστώ" για τα "ταξίδια" του 2014 -τα νοερά ταξίδια, τα καθημερινά, τα μικρά, τα μεγάλα, τα στενάχωρα και τα χαρούμενα, τα αισιόδοξα και τα διδακτικά, τα ταξίδια της ζωής.

(Επιστρέφω στα τελευταία αξιοθέατα που πρόλαβα να δω στο Παρίσι).

1. Η Παναγία των Παρισίων

Θεωρείται η "καρδιά" της χώρας και γεωγραφικά και πνευματικά, βρίσκεται στο Île de la Cité. Χτίστηκε στα ερείπια ενός ρωμαϊκού ναού. Ο Πάπας Αλέξανδρος Γ' τοποθέτησε τον θεμέλιο λίθο του ναού το 1163 και ένας τεράστιος αριθμός τεχνιτών εργάστηκε για την υλοποίησή του για 170 χρόνια. Κατά τη Γαλλική Επανάσταση καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς και ανακαινίστηκε την περίοδο 1841-1864.

Εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο εκκλησιαστικό όργανο της χώρας. Κάθε Κυριακή δίνονται ρεσιτάλ εκκλησιαστικού οργάνου. Το εισιτήριο για την είσοδο του καθεδρικού ναού κοστίζει 8 ευρώ.

Μεταξύ των πύργων βρίσκονται οι διάσημες τερατόμορφες υδρορροές του Βιολέ λε Ντικ που σκοπό είχαν να ξορκίσουν το κακό.

2. Κήποι του Λουξεμβούργου

Αυτός ο κήπος 25 εκταρίων αποτελεί "παράδεισο" βλάστησης στο κέντρο της πόλης. Οι κήποι βρίσκονται γύρω από το παλάτι του Λουξεμβούργου. Στο κέντρο βρίσκεται μια οκτάγωνη λίμνη και γύρω γύρω οι Παριζιάνοι και οι τουρίστες ρεμβάζουν καθισμένοι σε καρέκλες, επίσης σε πράσινη απόχρωση. Ίσως τυχαία. Πολλά από τα αγάλματα ανεγέρθηκαν τον 19ο αιώνα.

Στους κήπους βρίσκονται υπαίθρια καφέ, παιδότοπος, γήπεδο τένις, κουκλοθέατρο και σχολή μελισσοκομίας.

3. Μουσείο του Λουξεμβούργου

Mέχρι τον Φεβρουάριο το Μουσείο φιλοξενεί την έκθεση "Paul Durand-Ruel:The gamble of the Impressionists Manet, Monet, Renoir". Ο Paul Durand-Ruel (1831-1922) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εμπόρους έργων Τέχνης στον κόσμο στα τέλη του 20ου αιώνα και μια σημαντική φυσιογνωμία στην ιστορία του Ιμπρεσιονισμού. Από την αρχή της δεκαετίας του 1870, ο Paul Durand-Ruel ανακάλυψε και υποστήριζε ιμπρεσιονιστές ζωγράφους, ενώ ασχολήθηκε με την αγοραπωλησία χιλιάδων ιμπρεσιονιστικών έργων ζωγραφικής. Ένας πίνακας «ιεραπόστολος» ως Ρενουάρ άρεσε να τον αποκαλούν, συνέβαλε επίσης στην εφεύρεση της σύγχρονης αγοράς της τέχνης και έδωσε μια άνευ προηγουμένου διεθνή διάσταση στην γκαλερί του, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο Durand είχε δημιουργήσει τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές και αμερικανικές συλλογές ιμπρεσιονιστών, δημόσιες και ιδιωτικές.

Μάθετε περισσότερα για το Μουσείο εδώ

3. Μουσείο Orsay

Το Μουσείο περιλαμβάνει εκθέματα από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών ρευμάτων της περιόδου από το 1848 έως το 1914 και σε αυτά περιλαμβάνεται μια εξαιρετική συλλογή έργων ιμπρεσιονιστών. Το κτήριο αποτελεί έναν ανακατασκευασμένο σιδηροδρομικό σταθμό. Χτίστηκε το 1900 για την έκθεση του Παρισιού και ως σταθμός λειτουργούσε μέχρι το 1939. Το 1977 αποφασίστηκε από τις γαλλικές αρχές να διατηρηθεί ο επιβλητικός σταθμός, μετατρέποντάς τον σε Μουσείο.

Ο διασημότερος φιλοξενούμενος του Μουσείο είναι ο Vincent Van Cogh. Εκεί βρίσκεται το περίφημο έργο του "Το Υπνοδωμάτιο της Αλρ" αλλά και αυτοπροσωπογραφίες του. Ξεχωρίζουν ακόμη έργα των Monet, Manet, Gaugin, Renoir, Toulouse Lautrec και γλυπτά του Degas. Περισσότερα για το Μουσείο εδώ