Αντίο Χρυσόσκονη

Δηλώνω κορίτσι των παραμυθιών. Όχι, δεν ξεφύτρωσα μέσα από παραμύθι, αν και θα μπορούσα. Απλά πιστεύω ακράδαντα στα παραμύθια. Στα αυθεντικά παραμύθια, όμως, που δεν έχουν απαραίτητα happy end. Πιστεύω στις συμπτώσεις της ζωής, στην καλή τύχη, στις κακές «μάγισσες», στα απρόσμενα και τα αναπάντεχα, στις καλές «νεράιδες», στους «δράκους» και τα ξωτικά (κάποιοι το ξέρουν καλά αυτό) και φυσικά, στον κεραυνοβόλο έρωτα. Μεγάλωσα σχεδόν σαν πριγκίπισσα του παραμυθιού –αχ, μαμά και μπαμπά!- που αναμενόμενα θα τα έβρισκε σκούρα κάποια στιγμή στη ζωή της, και θα αναζητούσε (ή μήπως ακόμη αναζητά;) κάτι σε μαγική χρυσόσκονη για να αλλάξει μερικά από τα δρώμενα, για να φανερώσει μυστικά και ψέματα και τα δώσει τέλος σε δάκρυα, μέχρι να ανακαλύψει ότι μερικές φορές η πραγματική ζωή είναι πιο παραμυθένια από τα παραμύθια και κάποιες άλλες πιο σκληρή και από το πιο un-happy end που έχεις διαβάσει ποτέ. 

Στο «Tale of Tales» (Το Παραμύθι των Παραμυθιών) του Ματέο Γκαρόνε, υπάρχουν ξόρκια, καλές και κακές μάγισσες, πολλά πάθη και ακόμη περισσότερες εμμονές απέναντι σε πρόσωπα (μάνα απέναντι στον γιο, αδερφός προς αδερφό, βασιλιάς προς μια φαντασιακή καλλονή, κ.α.), υπάρχουν άγρια τέρατα (όχι πιο άγρια από αυτά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας, πιστέψτε με), και μάλλον… σχεδόν αποκλειστικά δηλαδή, αρκετά δυσάρεστες καταστάσεις για τους πρωταγωνιστές που δεν έχουν ακριβώς μια παραμυθένια κατάληξη. Στις τρεις ιστορίες που παρακολουθούμε να εξελίσσονται παράλληλα, και προς το τέλος να συνδέονται, την όμορφη πριγκίπισσα δεν παντρεύεται ο πρίγκιπας που ονειρεύεται, ο βασιλιάς δεν μαγεύεται από μία γυναίκα με όλα τα προσόντα (ομορφιά, μαγική φωνή, νιάτα, κλπ) και η βασίλισσα πληρώνει ακριβό τίμημα για να εκπληρώσει το όνειρο της μητρότητας. 

Για την ακρίβεια, είναι ένα παραμύθι, όπως ακριβώς οφείλει να είναι ένα «κανονικό» παραμύθι για μεγάλους. Όχι γιατί οι μεγάλοι είναι εξοικειωμένοι με τα άσχημα, ούτε γιατί οι μικροί πρέπει να ζουν μέσα σε μία γυάλινη σφαίρα, στην οποία συμβαίνουν μόνο ευτυχή γεγονότα και μόνο οι καλοί, άξιοι, όμορφοι, πλούσιοι, έξυπνοι, κλπ. γεύονται τις χαρές της ζωής. Όχι γι’ αυτό. Αλλά γιατί το παραμύθι έχει μεγαλύτερη ουσία όταν το βλέπουν οι μεγάλοι -εξάλλου, μέσα από τα δικά τους μάτια μεγαλώνουν τα παιδιά- και δεν μπορείς, όσο κι αν το θες, να τους πείσεις πως πίσω από μια φαντασμαγορική άνοδο, δεν κρύβεται μια εξίσου παταγώδης πτώση. 

Ίσως γίναμε καχύποπτοι. Ίσως απλά αποδεχτήκαμε ότι χωρίς τις αποτυχίες, τις δυσκολίες και τους κακούς δράκους, οι μεγάλες φαντασμαγορικές χαρές δεν θα είχαν καμία απολύτως αξία. Ίσως καταλάβαμε ότι ήρθε η ώρα η γυάλινη σφαίρα μας να σπάσει, να σκορπίσουμε τη χρυσόσκονη και να επιδείξουμε το θάρρος των ηρώων που μέχρι τώρα θαυμάζαμε διαβάζοντας παραμύθια… 

Ιnfo: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο έντυπο Village Times των Village Cinemas στο διάστημα 24/12-30/12.