Ερωτικές Ιστορίες: Συνέντευξη

Αλήθεια τι σκεφτόσουν εκείνη τη στιγμή; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό σου; 

Τίποτα. Δεν σκέφτηκα τίποτα. Ήθελα μετά τη χειραψία να γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη και να συνεχίσω τον χορό μου. Κι απλά δεν μπόρεσα να γυρίσω το κεφάλι μου ούτε εκείνη τη στιγμή, ούτε τις επόμενες. 

Όταν μιλούσατε μετά, τι σκεφτόσουν; 

Πόσο πολύ ο εαυτός μου ήθελα να είμαι. Πόσο πλάκα θα είχε αν αυτή η γνωριμία που φαινόταν νυχτερινό φλερτ, δεν ήταν μόνο αυτό. Πόσο δεν ήθελα να σταματήσουμε να μιλάμε. Πόσο γαμάτη ήταν η φάση αυτή. 

Όταν είπατε καληνύχτα και έφυγε, τι ένιωθες;

Πόσο μόνος μπορεί να είσαι ανάμεσα σε δεκάδες. Πόσο πλάκα θα είχε αν αυτή η γνωριμία που φαινόταν νυχτερινό φλερτ, δεν ήταν μόνο αυτό (ξανά). Πόσο δεν ήθελα να χορέψω, παρά μόνο να ονειροπολήσω. Πόσο αδιάφοροι ήταν όλοι. 

Και την επόμενη μέρα; 

Πόσο πλάκα είχε που τελικά το νυχτερινό φλερτ είχε συνεχιστεί με πρωινή επικοινωνία. Πόσο δεν είχα έμπνευση να πω κάτι έξυπνο, ενώ ήθελα. Πόσο δεν πρέπει να βάζουμε τους ανθρώπους σε κουτάκια και να θεωρούμε ότι όλοι είναι ίδιοι, όλοι έτσι, όλοι αλλιώς. 

Τώρα τι νιώθεις; Τι σκέφτεσαι; 

Πόσο περίπλοκη είναι η επαφή. Και πόσο απλή ταυτόχρονα. Πόσο λίγα -αλλά και πόσο πολλά- ζητάμε. Πόσο θα ήθελα να μην υπήρχε timing. Η ζωή είναι ωραία. Πολύ ωραία. Ό, τι κι αν γίνει, τη θέλω. 

Και τι περιμένεις αύριο;

Άλλη μια ευκαιρία να νιώσω το ίδιο. Πόσο ωραία είναι η ζωή. Πόσο γαμάτο ήταν που ένα νυχτερινό φλερτ δεν ήταν μόνο αυτό. Πόσο πλάκα είχε που δεν έβρισκα κάτι έξυπνο να πω, κι όμως ακουγόταν σαν να έλεγα. Πόσο ωραίος είναι ο χορός για δύο. Πόσο δεν μπορούμε να αποφύγουμε τα κουτάκια στους ανθρώπους. Πόσους κύκλους κάνει η ζωή και μας φέρνει αυτά που ζητάμε, και μας τα ξαναπαίρνει, και μας ξαναφέρνει αυτά που διώξαμε και πάει λέγοντας. 

Κι όταν πόνεσες τι σκέφτηκες; 

Πόσο επιφανειακοί είναι οι πόνοι μερικές φορές, πόσο εγωιστές είμαστε όλοι. Πόσο σκεφτόμαστε μόνο τα θέλω μας και τον εαυτό μας. Πόσο άσχημο είναι να πονάς. Και πόσο άτυχος μπορεί να νιώσεις όταν σου συμβαίνει, κι ας είναι αυτή η πιο εγωιστική σκέψη από όλες.  

Κι αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω τι θα άλλαζες; 

Τίποτα. Δεν θα γύριζα τον χρόνο πίσω. Απλά θα τον έκανα περισσότερο. Θα ήθελα τόσο χρόνο, όσο χρειάζεται για να ανακαλύψεις πόσο απέχει αυτό που φαντάστηκες ότι έχεις από αυτό που έχεις. Πόσο κοντά μπορεί να βρεθείς και πόσο μακριά ταυτόχρονα. Πόσο μοιάζεις, πόσο διαφέρεις. Πόσο δεν θέλεις να αλλάξεις τίποτα στον άλλο και πόσο εύχεσαι να μπορούσες. Θα ήθελα τόσο χρόνο, όσο χρειάζεται για να ανακαλύψεις πόσο ακόμη μπορείς να χορέψεις. Αυτό τον χορό. Για δύο.