Ερωτικές Ιστορίες: Μακάρι

Ήταν μία από αυτές τις φριχτές νύχτες. Που τίποτα δεν προμηνύει έναν γλυκό ύπνο, τίποτα δεν προμηνύει καν ύπνο, στριφογυρίζεις στα παπλώματα, ζεσταίνεσαι, κρυώνεις, ανοιγοκλείνεις τα μάτια, ακούς τα μηχανάκια που περνούν έξω στον δρόμο, φαντάζεσαι πως έχουν ιλιγγιώδη ταχύτητα, κι ας μην έχουν, πίνεις λίγο νερό, αλλάζεις πλευρό, καταλήγεις να ανοίγεις το φως και να πιάνεις ξανά το βιβλίο στα χέρια σου, μέχρι να νυστάξεις. Μακάρι να νυστάξεις. 

Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Φυσούσε τον καπνό προς το παράθυρο, άλλαζε διαρκώς μουσική, από τη χαλαρωτική στην έντονη, ανάλογα με τις σκέψεις του, χαμήλωνε ή δυνάμωνε την ένταση, ξανακάπνιζε, έκλεινε το παράθυρο, κρύωνε, κοιτούσε το ταβάνι, κοιτούσε το κινητό του, έπινε λίγο κρασί, κάθε γουλιά σαν να κολλούσε κάπου στον λαιμό του, κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Μακάρι να ησυχάσει. 

Δεν υπάρχει κάρμα, δεν υπάρχει γραφτό, ούτε μοιραίο, δεν υπάρχει απόλυτο, ενίοτε δεν υπάρχει ούτε αμοιβαίο, δεν υπάρχει απαραίτητα εμείς, δεν υπάρχουν ολόκληρα, δεν υπάρχουν σιγουριές και ασφάλειες. Υπάρχουν μόνο μικρά τετράγωνα κουτάκια, δικά μας, ολόδικά μας, κουτάκια που περιλαμβάνουν τις σκέψεις μας για κάθετι, εμείς φανταζόμαστε μια μοιραία συνάντηση, μια καρμική γνωριμία, έναν ολοκληρωμένο έρωτα, μια σίγουρη αγκαλιά, ένα αμοιβαίο εμείς. Εμείς τοποθετούμε στα κουτάκια μας την εικόνα τη δική σου, και τη δική του, εμείς σας βάζουμε ένα μικρό ταμπελάκι για να μπορούμε να σας καταλάβουμε ή για να μπορούμε να καταλάβουμε εμάς, να μας δικαιλογήσουμε όταν θυμώνουμε μαζί σας. Είναι που είστε "έτσι", κι "έτσι", κι "έτσι". Δεν φταίμε εμείς. 

-Είναι που με πίεσες, -κι εσύ που μου θύμωσες, είναι που δεν με άφησες να ολοκληρώσω τη φράση μου, -είναι που κι εσύ με επικρίνεις συνέχεια, είναι που δεν με καταλαβαίνεις, -κι εσύ δεν με στηρίζεις, -κι εσύ που λες ανοησίες, -κι εσύ που ζητάς πολλά, -κι εσύ που δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς πριν αντιδράσεις.

-Είναι που σε σκέφτομαι συνέχεια, στριφογυρίζοντας σε αυτό το κρεβάτι αυτή τη φριχτή νύχτα. 

-Είναι που θέλω τόσο να είσαι εδώ μαζί μου, δίπλα στο παράθυρο ενώ καπνίζω και κοιτάω το ταβάνι. 

-Είναι που τα μηχανάκια που περνούν απέξω δεν θα με πείραζαν τόσο αν δεν μου θύμιζαν πόσο περαστικοί μπορούμε να γίνουμε από τις ζωές των άλλων, αν δεν προσέξουμε να μείνουμε. 

-Είναι που κάθε γουλιά κρασί που κάθεται στον λαιμό μου, μου θυμίζει πόσο όμορφα και εύκολα ρέουν όλα όταν είσαι εδώ. 

Η Μ. και ο Δ. δεν μπορούν να ησυχάσουν αυτή τη φριχτή νύχτα. Δεν μπορούν να κλείσουν τα κουτάκια τους, να ξεχάσουν τους εγωισμούς τους, να σταματήσουν να αναλύουν, να σκέφτονται ή να επικρίνουν. 

Μακάρι να ησυχάσουν. Μακάρι να νυστάξουν.