Ερωτικές ιστορίες: Τέλος εποχής

Αλήθεια, δεν ενδιαφέρεις. Δεν ΜΕ ενδιαφέρεις. Ακόμη αναρωτιέμαι αν και γιατί με ενδιέφερες κάποτε. Γιατί η τόσο ενδιαφέρουσα -για σένα- ζωή σου προκαλούσε μία γοητεία στη δική μου ματιά. Αλήθεια, πέρασε καιρός, μεγάλωσα. Δεν έχει νόημα, τώρα, που η ζωή σου δεν φαντάζει τόσο ενδιαφέρουσα ούτε καν για σένα, τώρα που προσπαθείς -και φαίνεται ότι προσπαθείς- να είσαι ενδιαφέρον. Ακόμη και τώρα, όμως, δεν έχεις αλλάξει. Διατηρείς έναν εγωκεντρισμό που διαχέεται σε κάθε σου πρόταση, μια επίδειξη δυναμικής παρουσίας εδώ κι εκεί, μια προσπάθεια να τραβήξεις την προσοχή με τις νίκες ή τις ήττες σου. Αλήθεια, δεν έχεις κουραστεί να ασχολείσαι με τα ασήμαντα; Δεν αισθάνθηκες ποτέ την ανάγκη να μιλήσεις με κάποιον ουσιαστικά; Να μην επικοινωνείς για να προβάλλεις τα όσα κάνεις ή θα κάνεις, τα όσα μικρά σε ταλαιπωρούν και για τα οποία θες συμπαράσταση; Δεν αισθάνθηκες την ανάγκη να ακούσεις; Δεν ενδιαφέρεις. Δεν ΜΕ ενδιαφέρεις. Δεν με ακούς. Θες να τραβήξεις την προσοχή μου για να επιβεβαιωθείς. Θες να νοιαστώ, να ρωτήσω, να ακούσω, να σε ξανατοποθετήσω στο βάθρο που ήσουν κάποτε. Ποιο βάθρο; Ποιο νοιάξιμο; Μη ζητάς συγνώμη για τα περασμένα. Μη ζητάς συγνώμη όταν δεν έχεις μετανιώσει. Μη ζητάς συγνώμη γενικά. Και μη μιλάς για νοιάξιμο. Αυτά για τα οποία ζητάς συγνώμη, είναι αυτά για τα οποία θέλω να σου πω "ευχαριστώ". Δεν θα ήμασταν εδώ χωρίς αυτά. Δεν θα ήμουν τόσο καλά... χωρίς εσένα. 

Γιατί είμαστε εδώ; Γιατί παραμένουμε εδώ με τις ώρες, κρατώντας ένα ποτό στο χέρι; Γιατί συζητάμε και ανταλλάσσουμε απόψεις για τις σχέσεις, τις δεσμεύσεις, το "για πάντα" -που δεν υπάρχει-, την εργένικη ζωή -που συνηθίζεται-, τις νύχτες αϋπνίας, τη ζήλια που έχουμε νιώσει ή βιώσει, γιατί συζητάμε τόσο πολύ; Γιατί δείχνουμε πως περνάμε καλά, πως απολαμβάνουμε αυτές τις ώρες με το ποτό στο χέρι; Γιατί τόση θεωρητική κουβέντα; Μήπως απλά σκοτώνουμε τον χρόνο μας, γιατί δεν σε γουστάρω και δεν με γουστάρεις, και ελπίζουμε αυτός ο σκοτωμένος χρόνος να μας επιβεβαιώσει πως δεν έχουμε καμία χημεία; Ποιος μηχανισμός, αλήθεια, είναι αυτός που φτιάχνει τη χημεία, αν όχι το μυαλό μας; Η σκέψη πως θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα, πως είναι αστεία αυτά που λες, πως είναι γοητευτική η όψη σου και η φωνή σου, αυτό μπορεί να με κάνει να νιώσω πως έχουμε χημεία. Η σκέψη σου πως θες να με γνωρίσεις καλύτερα, πως είναι αστεία αυτά που λέω, πως είναι γοητευτική η όψη μου, μπορεί να κάνει κι εσένα να νιώσεις πως έχουμε χημεία. Γιατί με κοιτάζεις; Το ξέρω ότι δεν θα επικοινωνήσουμε αύριο. Ούτε μεθαύριο. Ξέρω ότι δεν θέλουμε να πληγώσουμε. Τι αστεία δικαιολογία. Τι αστείοι που είμαστε. 

Έχω ξεχάσει το μαζί που υπήρξαμε. Έχω ξεχάσει την όψη σου, τη μυρωδιά σου, τη χροιά της φωνής σου, έχω ξεχάσει το άγγιγμά σου, οτιδήποτε έμεινε στο παρελθόν. Έχω ξεχάσει το μαζί που υπήρξαμε -αλήθεια, υπήρξαμε μαζί; Αμφιβάλλω πια ακόμη και γι' αυτό, δεν θυμάμαι, δεν με νοιάζει να θυμηθώ, εμφανίζεσαι πού και πού μέσα σε διαδικτυακές σελίδες ή κοινούς φίλους, σε χαμογελαστές φωτογραφίες, ή σε ευχετήρια μηνύματα γενεθλίων, περαστικός και χαλαρός -έτσι δεν ήσουν πάντα; Έτσι δεν είμαστε όλοι; Περαστικοί και χαλαροί, κι ας σφίγγουμε τα χέρια μας για λίγο για να περπατήσουμε μαζί, κι ας πλέκουμε τα δάχτυλά μας, κι ας περιπλέκουμε τα λόγια και τη σκέψη μας. Πόσο εύκολα ξέχασα τα πάντα. Κράτησα μόνο μια αίσθηση -μια ανακούφιση που ο κύκλος μας έκλεισε, σχεδόν μου επέβαλα να μη μετανιώσω για τον χρόνο που έχασα προσπαθώντας να μας κάνω ίδιους, προσπαθώντας να δω σε σένα αυτά που δεν είχες και δεν ήσουν, ενώ εθελοτυφλούσα ανάμεσα στη δική μου εικόνα για σένα και την αγάπη, και στην πραγματικότητα. Κι αν η πραγματικότητα δεν μου έδινε αυτό που περίμενα, δεν φταις εσύ. Δεν ήμασταν "φτιαγμένοι" όπως λένε για μαζί. Ήμασταν τόσο μισοί. Μ'αρέσει η πραγματικότητα. Έχει πραγματική αγάπη. Εμείς δεν είχαμε.