Στην καρέκλα του σκηνοθέτη

Αυτό το ποστ θα μπορούσε κάλλιστα να μιλά για σκηνοθέτες και το έργο τους, για τη ματιά τους και την κινηματογραφική οπτική τους, ή έστω τα χούγια τους και τις παραξενιές τους. Όμως, όχι. Αυτή τη φορά, θέλησα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του σκηνοθέτη και να δημιουργήσω από την αρχή μέχρι το τέλος μία ιστορία. Μία δική μου ιστορία. 

Δεν είναι εύκολο να είσαι αυτός που ορίζει τη μοίρα των ηρώων, αυτός που τους τοποθετεί στο χώρο και στο χρόνο και προσπαθεί να τους αποσπάσει συναισθήματα χαράς ή λύπης, πόνου ή απέχθειας, πανικού ή και τρόμου. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις τα δημιουργήματά σου να κλαίνε, ούτε να πονάνε, ούτε να χάνονται. Κι αυτό, γιατί, στη δική μου τουλάχιστον, ιστορία, δεν μπορώ να αποφύγω την ταύτιση με τους ήρωές μου. 

Οι ήρωές μου είναι ο Ρόμαν και η Σίρα. Εκείνος είναι γοητευτικός, αστείος, μοναχικός και κοινωνικός ταυτόχρονα, αληθινός. Εκείνη είναι δυναμική, σαγηνευτική, ενίοτε ανασφαλής μα πάντα τολμηρή. Κοινό τους στοιχείο η θέληση να γίνουν οι ίδιοι σκηνοθέτες της ζωής τους, να πορευτούν με βάση τα παιδικά τους όνειρα, όσο παράλογα κι αν δείχνουν στην ενήλικη, πια, πραγματικότητά τους. 

Ζουν στο Άμστερνταμ. Δεν καπνίζουν. Εκείνη γυμνάζεται κάνοντας ποδήλατο καθημερινά στους δρόμους της πόλης. Εκείνος βγάζει βόλτα το σκύλο του κάθε βράδυ και περπατά ανάμεσα σε σκιές και νυχτερινούς ήχους. Πώς συναντιούνται; Από ένα τυχαίο γεγονός, όπως όλοι στον κόσμο αυτό. Από μία στιγμιαία, παρορμητική απόφαση εκείνης, να βγει ένα βράδυ μόνη στο δρόμο, θυμωμένη μετά από μία οικογενειακή παρεξήγηση, καταπιεσμένη από το αίσθημα της αδικίας.  

Εκείνος, πιστός στο ραντεβού του με την περισυλλογή και τη μοναξιά, κυκλοφορούσε με το σκύλο του σε έναν από τους δρόμους της πόλης που δεν είχε εξερευνήσει ποτέ. Τι έκρυβε; Τι είδους άνθρωποι ζούσαν εδώ; Ξαφνικά, ένας γρήγορος βηματισμός, διασταυρώθηκε με τον χαλαρό του περίπατο. Δύο πρόσωπα αντάλλαξαν μία βιαστική, σχεδόν αδιάφορη ματιά, έτοιμοι να συνεχίσουν την αντίθετη πορεία τους.  Τι τους έκανε να σταματήσουν; Ποια δύναμη, ποια σκέψη, ποια λογική; Καμία. 

-Γιατί κλαις;

-Εεε, ορίστε; 

-Θέλεις να περπατήσουμε μαζί;  Μην βιάζεσαι, χαλάρωσε.. 

-Ποιος είσαι; Γνωριζόμαστε; 

-Θέλεις να γνωριστούμε; 

-Όχι! 

Του γύρισε την πλάτη μουρμουρίζοντας (τι τρέλα κρύβει ο κόσμος) και ψιλοφοβισμένη γιατί τριγύρω δεν υπήρχε ψυχή. Τι ήθελε να βγει μέσα στη νύχτα μόνη της; Ποιο ένστικτο την κυριεύει κάθε φορά που θυμώνει; Κι αν αυτός ήταν κανένας ανώμαλος ή χαζεμένος; Ποιον θα φώναζε για βοήθεια; Τι θα έκανε; Είχε και σκυλί μαζί του! Τσ, τσ, τσ, γρήγορα στο σπίτι. 

Κάπως έτσι δύο άνθρωποι μπορεί να διασταυρωθούν για λίγα μόνο λεπτά και να τραβήξουν ξανά χωριστές πορείες. Κι αν αυτά είναι τα δύο μισά ενός ολόκληρου, είναι κάτι που δεν θα μάθουν ποτέ ούτε εκείνοι, ούτε εμείς. Κι αν μία τυχαία συνάντηση που κατέληξε σε παρεξήγηση, γιατί -κακά τα ψέματα- δεν είμαστε συνηθισμένοι σε ειλικρινές ενδιαφέρον από αγνώστους μέσα στη μέση της νύχτας, απομάκρυνε δύο πρόσωπα που θα γίνονταν ευτυχισμένα μαζί,  τότε ίσως πρέπει να παρέμβει ο σκηνοθέτης, και να τους δώσει μία δεύτερη ευκαιρία. 

-Γιατί κλαις; 

-Πού να σου εξηγώ..

-Θα ήθελες; 

-Θα... άντεχες; 

-Δοκίμασε με. 

-(χαμογελάει)

-Θέλεις να περπατήσουμε μαζί; Δεν έχω ξανάρθει σε αυτή την περιοχή και...

-Για να βγεις στον κεντρικό δρόμο, θα περπατήσεις τρία τετράγωνα προς τα κάτω και μετά θα στρίψεις δεξιά, στο σχολείο. 

-Άρα δεν θέλεις.. 

-Δεν εμπιστεύομαι τις γνωριμίες της νύχτας. 

-Της μέρας; 

-Μμμ. Ίσως. 

-Με λένε Ρόμαν. 

-Σίρα. 

Διάβασε το Β΄Μέρος εδώ και το Γ' Μέρος εδώ *Οι  φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα του 65ου Φεστιβάλ Καννών.