Σαν σήμερα..

Σαν σήμερα. Ή μάλλον, όχι ακριβώς σαν σήμερα, αλλά τέτοιες ημέρες, τρία χρόνια πριν. Κάπου κοντά στη γιορτή μου (στις 26 Αυγούστου γιορτάζουμε οι Ναταλίες μαζί με τους Αδριανούς, ναι υπάρχει τέτοια γιορτή!) λίγο πριν μπει το φθινόπωρο, αποφάσισα να κάνω μια αλλαγή που με τη σειρά της άλλαξε τη ζωή μου. Άλλαξα εργασιακό περιβάλλον. Και ξέρω, θα αναρωτηθείτε γιατί θεωρώ ότι είναι τόσο μεγάλη αλλαγή αυτή. Άλλωστε συμβαίνει καθημερινά, σε τόσους άλλους. Διαβάστε παρακάτω. 

Για καιρό δεν ήθελα να μιλήσω γι' αυτό, πόσο μάλλον να γράψω σχετικά στο blog μου. Ήμουν ευγνώμων για τις εμπειρίες που κέρδισα, αλλά ήμουν και απογοητευμένη, πολύ απογοητευμένη, γιατί αυτή αυτή ήταν η πρώτη μου δουλειά και αισθανόμουν σαν παιδί που θα άλλαζε σχολείο (κάθε δουλειά για μένα είναι μαθητεία, κι εκείνη, η πρώτη, πολύ περισσότερο από αυτό). Ήταν όμως η πρώτη επιλογή που έκανα απόλυτα συνειδητοποιημένη ότι θα με οδηγήσει σε έναν καλύτερο δρόμο. Ήξερα ότι για να συνεχίσω να αγαπώ πολύ αυτό που κάνω, και για να χαμογελάω κάθε μέρα που ξυπνάω, έπρεπε να αλλάξω περιβάλλον. Κι ευτυχώς υπήρξαν άνθρωποι (οι δικοί μου άνθρωποι) που πίστευαν το ίδιο και κατά κάποιο τρόπο με έσπρωξαν προς μία καινούργια κατεύθυνση. 

Λένε ότι δεν είναι ωραίο να κοιτάζεις πίσω. Όμως εγώ, μόνο όταν είχα πια προχωρήσει, μπόρεσα να κοιτάξω πίσω και να δω καθαρά πού ακριβώς βρισκόμουν. Από απόσταση. Και είδα πως ακόμη και για τους "συμμαθητές" και τους "καθηγητές" μου, αυτή ήταν μία απόφαση που σαν να την χρειάζονταν, σαν να έβλεπαν κι εκείνοι πως δεν υπήρχε πια χώρος για μένα εκεί. Για πολλά βράδια έχανα τον ύπνο μου. Άκουγα λόγια πίσω από την πλάτη μου, σχόλια, κατηγόριες. Και ήθελα να μπορούσα να απαντήσω, να πω ότι ο χαρακτήρας μου φάνηκε μέσα από τη δουλειά μου, και ότι ποτέ δεν ήμουν αυτό που κατηγορούσαν οι άλλοι. Γιατί τότε θα ήμουν εγώ στη θέση τους. Εγώ θα κατηγορούσα. Κι αυτό δεν έγινε ποτέ. 

Στο νέο περιβάλλον ήμουν η "καινούργια" (με ό, τι αυτό συνεπάγεται). Μιλούσα λίγο. Φαινόμουν απόμακρη και σνομπ (το ομολόγησαν οι νέοι μου συμμαθητές εν καιρώ). Σνομπ παραμένω σε πολλά (μου το λένε ακόμη και το παραδέχομαι). Δεν ήθελα να κάνω φίλους. Δεν είχα ανάγκη από άλλες απογοητεύσεις και άλλους αποχαιρετισμούς. Δεν ήθελα να έρθει η ώρα που θα έκλεινε κι αυτός ο κύκλος και θα συνειδητοποιούσα ότι κανείς δεν ήταν φίλος. Κι εδώ που τα λέμε, γιατί θα πρέπει να κάνω φίλους τους συναδέλφους μου; Με αυτή μου τη στάση, για αρκετό καιρό, δεν είχα καταλάβει ότι βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον που σήμερα χαρακτηρίζω ιδανικό. Και δεν θα το έλεγα (ούτε θα το έγραφα!) αν δεν ήταν αλήθεια, κι αν δεν αισθανόμουν την ανάγκη να το πω. Αλλά πράγματι, δεν είχα καταλάβει ότι είχα γύρω μου ανθρώπους, που πραγματικά, χωρίς καμία εξαίρεση, μπορούν να γίνουν φίλοι ζωής. 

Το γράφω αυτό σήμερα 

Α) γιατί μου αρέσουν πάρα πολύ οι απολογισμοί (αλήθεια, τρελαίνομαι) 

Β) γιατί τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από τις ανθρώπινες σχέσεις, ούτε η δουλειά, ούτε η καριέρα. (Όταν ήμουν 23 χρονών είχα παρεξηγηθεί με μία φίλη και συνάδελφο -ξέρει αυτή- και προσπαθώντας να λύσουμε το θέμα, της είπα κάτι που πιστεύω και θα πιστεύω για πάντα: "Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να εγκαταλείψω αυτό που κάνω. Δεν με νοιάζει να πετύχω και να μην έχω αληθινές σχέσεις. Δεν βλέπω έναν στόχο μπροστά και τίποτα άλλο. Βλέπω ανθρώπους").

Γ) γιατί θέλω να φωνάξω σε όσους απογοητεύονται ή πιστεύουν πως ένας κύκλος που τελειώνει μπορεί να σε σημαδέψει, ότι ναι, σε σημαδεύει, αλλά η ζωή είναι η μεγαλύτερη έκπληξη. 

Δ) γιατί δεν θα βρισκόμουν εδώ που βρίσκομαι σήμερα, δεν θα είχα αυτό το blog, δεν θα είχα γνωρίσει πολύ σημαντικούς ανθρώπους, δεν θα είχα αρπάξει ευκαιρίες, δεν θα είχα δυναμώσει και δεν θα εκτιμούσα το πραγματικό μέγεθος τη δυσκολίας ή των εμποδίων, αν δεν είχα κάνει αυτή τη μετάβαση τρία χρόνια πριν. 

Ε) γιατί ναι, σήμερα -όσο δύσκολη κι αν είναι η εποχή- ξυπνάω με χαμόγελο και αγαπώ αυτό που κάνω. 

That's it. 
χχχ
Nat

PS: Also visit The Red Studio page on Facebook