The Red Studio: Αυγουστιάτικη Πανσέληνος στο Μουσείο / Full moon night at the Museum

Η βόλτα στο Μουσείο είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις των δράσεων που όταν είμαστε μικροί αισθανόμαστε ως αγγαρεία που βιαζόμαστε να τελειώσει κι όταν είμαστε μεγάλοι δεν μας αρκεί ο χρόνος να δούμε όσα θέλουμε, ούτε το μυαλό μας μπορεί να απορροφήσει πια όλη την πληροφορία που θέλουμε. Έτσι κι εγώ. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε Μουσείο, θέλω να ξεχαστώ εκεί. Ακόμη, όταν είμαστε μικροί, μία βόλτα στο κέντρο της πόλης για να δούμε την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο δεν είναι τίποτα μπροστά στο να χαζεύουμε ένα οποιοδήποτε αστέρι με το αγόρι/κορίτσι που μας αρέσει. Και μεγαλώνοντας, διαλέγουμε χωρίς σκέψη Βόλτα στο Μουσείο και Κέντρο της πόλης, είτε με, είτε χωρίς το αγόρι/κορίτσι που μας αρέσει. Η δική μου πρώτη Αυγουστιάτικη Πανσέληνος στην Αθήνα ήταν η φετινή και αποφάσισα να την απολαύσω πανηγυρικά -ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους που είχαν την ίδια ιδέα και επιθυμία-, στο μουσείο της Ακρόπολης. *for English keep reading

Το πιο ωραίο σημείο της πόλης ήταν γεμάτο κόσμο, που ως δια μαγείας εμφανίστηκε σε μια κατά τα άλλα μισοάδεια Αθήνα, για να περπατήσει στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, να μπει δωρέαν στο Μουσείο, να φωτογραφίσει το φεγγάρι και τον φωτισμένο Παρθενώνα (αλήθεια, τόσα κινητά να φωτογραφίζουν ταυτόχρονα, μόνο σε συναυλίες έχω δει) και να βρει μια αφορμή να χαρεί πολύ, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Έτσι κι εγώ. Δεν ξέρω τι με συγκίνησε περισσότερο -ότι έστω και με αυτή την αφορμή το Μουσείο γέμισε επισκέπτες; -η σκέψη ότι δεν είμαστε "φτωχοί" όταν έχουμε παρελθόν και ιστορία να ακολουθήσουμε; -το φωτεινό φεγγάρι, που όταν το βλέπω μου ξυπνά μία επιθυμία να ασχοληθώ με την αστρονομία και να το δω από πιο κοντά, σχεδόν να το αγγίξω; Ίσως όλα μαζί. Μα περισσότερο η σκέψη ότι εκεί έξω πολλά πολλά μάτια έβλεπαν ακριβώς το ίδιο φεγγάρι και ίσως έκαναν σκέψεις που να ταυτίζονταν με τις δικές μου.

Twins: Η Σταυρούλα κι εγώ

A tour to the Museum is one of these cases that we don't really care about when we are young and we are in a hurry to go and play with our friends, but when we're older, there is not enough time for us to explore them, nor our minds can absorb all this information we need. That's my case. Whenever I am in a Museum, I want to forget myself there. Moreover, when we are young, a trip downtown to see the August full moon is nothing compared to staring any star with the boy / girl that we like. And growing up, we choose without second thoughts this Stroll to the museum and the City center, either with or without the boy / girl that we like. I watched for the first time the August Full Moon a few days ago. And I decided to enjoy it -among thousands of others who had the same idea and desire-in the Acropolis museum.

The most beautiful part of the city was full of people who miraculously appeared in an otherwise-empty Athens to walk in Dionysiou Areopagitou street, get free entrance at the Museum to photograph the moon and the illuminated Parthenon (I have only seen so many mobile phones photographing simultaneously in concerts) and find an occasion to be happy, for no particular reason. That's my case. I do not know what moved me more -that the Museum filled with visitors? -The thought that we are not "poor" when we have this past and history to follow? -this bright moon that awakens my desire to learn astronomy and get to see it better, almost touch it? Maybe all this together. But more the thought that out there many many eyes looked exactly the same moon and perhaps made the same thoughts as myself.