Σκέψεις με αφορμή την εξωγήινη Scarlett

Πόσο χαίρομαι που δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου (ή θεάτρου, ή μουσικής, ή οποιουδήποτε άλλου τρόπου έκφρασης & Τέχνης), και χαίρομαι περισσότερο που δεν είμαι, όταν αυτά που θέλω να γράψω δεν είναι ενθαρρυντικά για αυτό που έχω δει ή όταν ξέρω ότι ενδεχομένως θα βρω πολλούς που θα διαφωνήσουν. Μου αρέσει ο διάλογος, γι' αυτό αποφάσισα να γράψω τις σκέψεις μου με αφορμή την φεστιβαλική ταινία "Κάτω από το δέρμα" #UndertheSkin του Jonathan Glazer με την Scarlett Johansson στον πρωταγωνιστικό ρόλο (και μοναδικό ρόλο της ταινίας, για την ακρίβεια), αυτόν μιας εξωγήινης οντότητας. 

Η γνώμη μου: Αν αυτή η ταινία δεν ήταν μεγάλου αλλά μικρού μήκους ή αν ήταν βιντεοκλίπ, θα τη θεωρούσα αριστούργημα. Σαν ταινία, όμως, μεγάλου μήκους, με έκανε από τη μία να θέλω να σηκωθώ από το κάθισμα και από την άλλη να βυθιστώ σε αυτό με κλειστά βλέφαρα. Ναι, ήταν εξαιρετική η Scarlett, και είναι ένα στοίχημα για ένα πρώην παιδί-θαύμα να δείχνει μεγαλώνοντας πόσες διαφορετικές μορφές μπορεί να πάρει. Ναι, ήταν εξαιρετική η φωτογραφία, η αισθητική, τα τοπία της Σκωτίας, γενικά η ιδέα του χώρου και της ατμόσφαιρας αυτής της ιστορίας. Αλλά -για μένα, τουλάχιστον- δεν συνθέτουν από μόνα τους μία καλή ταινία. Πιστεύω περισσότερο στον λόγο, στο σενάριο και στην πλοκή και από τη συγκεκριμένη ταινία μάλλον απουσίαζαν (κατά την άποψή μου πάντα).   

Διάβασα μια κριτική που αποθέωνε την ταινία λέγοντας ότι ήταν αφόρητα "ενοχλητική". (Αν αυτό είναι αποθεωτική κριτική, τότε και τα δικά μου σχόλια δεν είναι άσχημα, ε;). Αισθάνθηκα όμως ότι οι κριτικοί, έχοντας την κινηματογραφική εμπειρία και τη γνώση περί της αισθητικής άποψης του κάθε σκηνοθέτη -άρα και του συγκεκριμένου- και έχοντας σαφέστατα δει πολλές χειρότερες αλλά και καλύτερες ταινίες, παρακολουθούν πολύ συνειδητά και πολύ λεπτομερώς αυτό που τους προσφέρει ο σκηνοθέτης, ξέροντας ήδη τι θα γράψουν γι' αυτό. Πολλές φορές τα κείμενά τους μου θυμίζουν επίδειξη γνώσης, σαν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιος κατάλαβε καλύτερα το νόημα της ταινίας, παρά σαν ουσιαστική προσπάθεια απεύθυνσης στον θεατή που περιμένει να διαβάσει την κριτική, αναρωτούμενος πολύ απλά αν αυτή η ταινία απευθύνεται στον ίδιο ή όχι. Δεν καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να έχω πλήρη γνώση της αισθητικής ή του background ενός σκηνοθέτη (ότι πριν ήταν βιντεοκλιπάς ή ότι το 60% των σκηνών επέλεξε να τις βγάλει από το τελικό υλικό ή ότι προσπαθούσε να τη γυρίσει επί 10 χρόνια), προκειμένου να καταλάβω τι θέλει να μου πει. 

*Εν ολίγοις, θα προτιμούσα να διαβάζω λιγότερο επεξηγηματικά κείμενα και περισσότερες κατανοητές, ξεκάθαρες, απόψεις.