Ερωτικές Ιστορίες: Μπιχλιμπίδι ουτοπίας

Θα του πω "όχι". Θα του πω ότι δεν συμμετέχω στον "κάστινγκ" του. Ότι δεν μου αρέσει η νύχτα, αλλά το φως. Και οι αληθινές συγκινήσεις. Η συγκίνηση του φλερτ, του ραντεβού. Επίσης θα του πω ότι στο διάστημα αυτό, τον έχω δει να φλερτάρει, να φιλάει κάποια, να τηλεφωνεί σε κάποια και να φεύγει με κάποια -και όλα αυτά, ούτε καν με την ίδια. Δεν συμμετέχω στο κάστινγκ σου, φίλε, δεν με αφορά η σκέψη να περάσω το βράδυ μου μαζί σου, τι πιο εύκολο να βρεις παρέα για ένα βράδυ, κι εσύ κι εγώ, εμένα τα σκοτάδια δεν μου πάνε, ούτε οι επιφανειακές επαφές. Να τα ξαναπώ;

Όχι, να μην τα ξαναπείς. Τα είπες ήδη δύο φορές. Προετοίμασες καλά τον λόγο σου απέναντι στο θηρίο που θα σου επιτεθεί. Αλήθεια, ποιο είναι αυτό το θηρίο; Και ποιο είναι το ερώτημα στο οποίο θα πεις όχι; Τόσες προγραμματικές δηλώσεις, γιατί; Δεν θα μπορέσεις, λες, να τον αντικρούσεις απλά και αυθόρμητα, αν και εφόσον σου κάνει μια πρόταση; Γιατί πρέπει να είσαι τόσο καλά προετοιμασμένη, να ξέρεις τον ρόλο σου απέξω; Φοβάσαι μήπως τα λεπτά εκείνα, η γλώσσα σου σε προδώσει; Μήπως η βαθύτερή σου επιθυμία είναι να σου κάνει την όποια πρόταση και να πεις ναι; Το μόνο που θα έκανε ιδανικότερη τη σκέψη σου, που έτσι κι αλλιώς είναι ουτοπική, γιατί τα θηρία παραμένουν στη ζούγκλα τους, κι εμείς στο δικό μας σύννεφο, είναι να μην ήταν μια στεγνή επιφανειακή πρόταση, να είχε λίγο από το μπιχλιμπίδι της ουτοπίας, λίγο από το δείγμα συγκίνησης που ζητάς. 

Δεν θα του πω τίποτα, δεν θα τον πλησιάσω καν. Θα είμαι τυπική, μια καλησπέρα, μια καληνύχτα.

Και δεν χρειάστηκε να τον πλησιάσεις, γιατί ούτε κι εκείνος σε πλησίασε, εκτός από την αρχή της βραδιάς για να σου πει καλησπέρα, και κάποια βλέμματα στη διάρκειά της, που μπορεί να  σήμαιναν κάτι, ή και τίποτα απολύτως. Και δεν χρειάστηκε να αρνηθείς καμία πρόταση, βιαστική μου κυρία, γιατί δεν σου έγινε καμία πρόταση, και κρίμα μόνο γιατί θα θέλαμε πολύ να σε δούμε να καταπίνεις τη γλώσσα σου και να ξεχνάς τον καλά προετοιμασμένο λόγο σου. Τι σημασία έχει όλη αυτή η προετοιμασία της δήθεν άρνησης, αφού ακόμη κι αν ξέρεις πως δεν είναι κατάλληλος για σένα, δεν παύεις να τον επιθυμείς; 

Ήρθε μόνος του λίγες μέρες μετά, τυχαία, κάθισε ακριβώς δίπλα μου, και αυτή τη φορά δεν είχα κάνει καμία προετοιμασία, δεν είχα καν δεύτερη σκέψη, δεν φανταζόμουν κανέναν διάλογο, καμία πρόταση, είχα πείσει τον εαυτό μου ότι αυτό το κεφάλαιο έχει εξαντληθεί, και είχα πει -σε μια ακόμη προγραμματική δήλωση- ότι είχα βάλει τελεία. Ήξερα μόνο ότι χαιρόμουν που ήταν εκεί, έστω τυχαία. Τον παρατηρούσα σαν να είχα ξεχάσει και πάλι πόσο ακατάλληλος ήταν, κι ας το ξαναδιαπίστωνα παρατηρώντας τον, κι ας είχε κατεβασμένα μούτρα, και καθόλου από το φως που ζητούσα, κι ας μην ήξερε πώς να πιάσει κουβέντα, κι ας μην ήθελε καν να πιάσει κουβέντα. 

Και του μίλησες εσύ, και γρήγορα δεν φαινόταν τόσο στριφνός, σαν να προσπαθούσε να πνίξει μικρά χαμόγελα κάτω από το μουστάκι του, και σου είπε ότι είσαι πολύ όμορφη και εσύ ξέχασες ακόμη και το "ευχαριστώ" που λέμε στα κοπλιμέντα από παιδιά, και στο ξαναείπε και δεύτερη και τρίτη φορά, και μόλις είπες ευχαριστώ, σου έκανε την πρόταση να σε πάει για φαγητό. Η πρόταση. Αυτή που προετοιμαζόσουν να αρνηθείς, γιατί τη φανταζόσουν πιο επιδερμική, αλλά ήθελες να είναι πιο ουτοπική, και τελικά ήταν. Αυτή η πρόταση, και το "όχι" δεν υπήρχε ούτε σαν τρία απλά μεμονωμένα γράμματα της αλφαβήτου στο κεφάλι σου. Oύτε ναι ευθύ είπες. Μόνο όταν σου είπε ότι θα είναι στο φως της ημέρας, χαμογέλασες. 

Και τώρα;