Eρωτικές Ιστορίες: Ήθελα καιρό να στο πω

Ξέρεις; Ήθελα καιρό να στο πω...

Τίποτα δεν ήταν εύκολο, είπες. Ήταν όμως αληθινό, αυθόρμητο. Τουλάχιστον από πλευράς μου, ξεκίνησε και συνεχίστηκε αβίαστα. Με ειλικρίνεια κι επιθυμία, καθαρά. Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα, τυχαία, τόσο τυχαία που ήμουν σίγουρη ότι ήταν καρμικό. Κι ας ήξερα ότι σύντομα θα ήσουν και θα ήμουν αλλού, τι σημασία είχε, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι -δεν γίνεται να μην αγαπιούνται, δεν γίνεται αν δεν αγαπιούνται. Σου άρεσε που δεν ήμουν αυτό που φαινόμουν ή που πρόδιδε η πρώτη εντύπωση. Σου άρεσε που ήμουν έξυπνη -αρκεί να ήμουν τόσο όσο δεν θα δημιουργούσα προβλήματα και δεν θα αναζητούσα αναλύσεις αργότερα. Σου άρεσε που είχα εμπειρίες στη ζωή, που τη ζούσα -αρκεί να μην έκανες δεύτερες σκέψεις, να μη ζήλευες, να μη γίνονταν αυτές οι εμπειρίες η αφορμή να δεις δικές σου ανασφάλειες. Με ήθελες τόσο... όσο. Τόσο έξυπνη, όσο είχε πλάκα και γοητεία. Τόσο έμπειρη, όσο εξυπηρετούσε την επαφή και επικοινωνία μας. Τόσο ειλικρινή και ευθύ, όσο τα όσα έλεγα δεν αφορουσαν εσένα και τη στάση σου. Δεν τα είχα δει πριν μας χωρίσει η απόσταση.

Ήσουν τέλειος. Μου άρεσε το γέλιο, το μυαλό, η αγριάδα σου -ακόμη και οι μουσικές σου. Το χιούμορ σου, η ματιά σου. Δεν αισθανόμουν ελλειπής κι ας έλειπες. Ούτε στερημένη κι ας στερούμουν επαφής. Κι όταν ζητούσα κάτι παραπάνω ή ήθελα να επικοινωνούμε περισσότερο, δεν με πείραζε τόσο που αντιδρούσες επιθετικά, δεν με θύμωνε τόσο που μου έλεγες "έτσι είμαι κι αν σ'αρέσει κοριτσάκι μου", κι ας μη μ' αρεσε, κι ας μην ήμουν κοριτσάκι. Και μείωσα για λίγο την απόσταση κι ήρθαμε κοντά και ξαναείδα και ξαναένιωσα όσα η απόσταση έκρυβε. Και σκέφτηκα, εκεί, σε μια δύσκολη καθημερινότητα, σε λίγες στιγμές μουσικής κι αγκαλιάς, σε έναν μικρό, δανεικό χώρο, σε προσωρινά δικά μας ποτήρια και καθίσματα και ολοδικές μας κουβέντες νυχτερινές, εκεί ένιωσα ότι είσαι αυτός που έψαχνα πάντα. Κι όμως. Πριν φύγω, θύμωσες, έγινες επιθετικός, σαν να έφταιγα, σαν να ήσουν σίγουρος ότι αυτό ήταν ηταν μια φούσκα που θα έσκαγε και σύντομα θα ήμουν σ' άλλη αγκαλιά. 

Όντως η φούσκα έσκασε, και λυπάμαι που στο λέω, αλλά εσύ την έσκασες, με επιθέσεις και ειρωνείες, παρερμηνείες σου, σκέψεις με αρνητικό πρόσιμο, δεν είχες διάθεση να μιλήσεις, μόνο να φτιάξεις το ψυχολογικό μου προφίλ, με διαλέξεις ακαδημαϊκού επιπέδου, ως δάσκαλος της ενήλικης ζωής μου, δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ έλεγες -πόσο αστείο. Ούτε μια δική σου σκέψη ή συναίσθημα, κάτι που να αφορά εσένα και μόνο. Εγώ, ενώπιων του δικαστηρίου σου, κατηγορούμενη για έλλειψη μνήμης, ανωριμότητα, ερωτευμένη με την ιδέα του έρωτα, αδιάφορη για τις ελλείψεις σου -στις οποίες δεν συμπεριλαμβανόμουν. Περίμενα να καταλάβεις ότι δεν είναι έτσι οι σχέσεις, δεν φεύγω και δεν φεύγεις στην πρώτη στραβή, περίμενα μέχρι που πονούσε περισσότερο η αναμονή από οτιδηποτε έλεγες τελικά. Στο διάστημα που ακολούθησε επικοινωνούσες σχεδόν αποκλειστικά εσύ, γιατί σου έλλειψα ή για να δεις απλά τι κάνω, κι εγώ, που προσπαθούσα να προχωρήσω σε άλλες αγκαλιές και επαφές, σου έλεγα πόσο αδιάφορα μου ακούγονταν όλα, πόσο απεχθανόμουν τις ψυχολογικές αναλύσεις σου, πόσο μου είχε λείψει αυτος που γνώρισα, που δεν ήσουν εσύ. 

Δεν έχει σημασία η συνέχεια. Δεν ήξερες τι ήθελες, είπες κάποτε. Κι αν ήξερες, δεν το μοιράστηκες ποτέ, δεν θα το μοιραζόσουν, γιατί δεν μπορούσες να το διαχειριστείς. Έγινα κι εγώ βλέπεις, αναλύτρια ψυχών. Όσες φορές κι αν επικοινώνησες, όσο εμφανές κι αν ήταν το ενδιαφέρον σου, προσπαθούσες να το ισορροπήσεις με ειρωνείες, μαύρο χιούμορ, δήθεν αδιάφορα σχόλια για το παρόν μου και τις νέες μου σχέσεις, για το mainstream πρόσωπό μου, τους άντρες που συναναστρεφόμουν, το αντικείμενο της δουλειάς μου. Δεν σε χρειαζόμουν πια. Δεν χρειαζόμουν έναν άνθρωπο που δεν είχε να προσθέσει χαρά σε αυτό το παρόν, σε αυτό το mainstream πρόσωπο. Κάθε σου μήνυμα, κι ένα βήμα πίσω, στις μέρες που είχα προσδοκίες, που περίμενα να με αγαπήσουν οι άλλοι αντί εγώ εμένα, που ίσως -ναι, μπορεί και να ήταν αλήθεια- ερωτευόμουν μέχρι και την ιδέα του έρωτα. 

Δεν σε χρειάζομαι πια. Μερικές μέρες, ξεχνάω και το πρόσωπό σου.

Αλλά να, ξέρεις, ήθελα καιρό να στο πω. 

Αντίο.