Ερωτικές Ιστορίες: Η ωραία υπερβολή

Nα τον αναζητάς. Να τον ελκύεις, να τον θες στη ζωή σου. Στην πραγματική ζωή σου, όχι τη διαδικτυακή. Όχι στα λάικ τα μοντέρνα, αλλά στα παλιά, τα παραδοσιακά, τα πρόσωπο με πρόσωπο "μου αρέσεις" και "θέλω να σε γνωρίσω", που δεν θα εξισωθούν ποτέ με τα διαδικτυακά. Που δεν πρέπει να εξισωθούν. Να απομακρύνεις τα φοβισμένα και τα διστακτικά σχόλια, αυτά που θέλουν πολύ σκέψη πριν γίνουν λέξεις, να απομακρύνεις όσα γίνονται μέσα από μία οθόνη που σου δίνει την ευκαιρία να κρυφτείς, να επεξεργαστείς, να μην πάρεις την ευθύνη. Να την αναζητάς την ευθύνη. 

Την είχε ήδη δει κι εκείνος. Περισσότερες από μία φορές. Την είχε δει να γελάει και να πίνει το παγωμένο ποτό της, χειμώνα. Την είχε δει να χορεύει r'n'b μουσικές και να χασμουριέται σε μερικά πιο ηλεκτρονικά ακούσματα. Δεν ήθελε να αφήσει χρόνο να περάσει χωρίς να της μιλήσει, χωρίς να μιλήσουν, αλλά αυτά έχουν οι μοντέρνοι καιροί, είναι όλα εύκολα -και δύσκολα ταυτόχρονα-, έχουν όλα ξαναγίνει και ξαναειπωθεί, είναι απλά -και περίπλοκα. Πώς γίνεται μια συνάντηση διαφορετική; Πώς γίνεται ραντεβού μια έξοδος; Πώς μια φιλική κουβέντα αποκτά άλλο νόημα, προτού γίνει βαρετή, αλλά και χωρίς να φανεί φτηνή; Κι αν δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας ποια είναι τα δείγματα ότι κάτι γεννιέται; 

Να τον αναζητάς. Να μην ακούς όσους σου λένε το αντίθετο -"Θα έρθει όταν θα πάψεις να τον αναζητάς" -είναι αφελείς. Να μη φοβάσαι, να ρισκάρεις. Να μην χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους, κι ας σε χτυπούν εκεί που δεν το περιμένεις ή εκεί που πονάς περισσότερο. Να μη χάνεις το αυθόρμητο χαμόγελό σου, είναι τόσο ωραίο, την αλήθεια σου και τη σπιρτάδα στο βλέμμα σου. Ρουτινιάζουν ακόμη και τα μάτια μας αν τα αφήσουμε. Μιζεριάζει ακόμη και η χροιά της φωνής μας αν την αφήσουμε. Μην τα αφήσεις. Χόρεψε, τραγούδα, άνοιξε την πόρτα στη ζωή, κλείσε τα αυτιά σου στη ζήλια και την υπόδειξη, μην αφήνεις να σου κουνούν το δάχτυλο οι βολεμένοι ή οι παραιτημένοι. Μην παραιτείσαι από το παιχνίδι. Να το αναζητάς το παιχνίδι. 

Έχεις πολύ ωραία μύτη, της είπε, σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Κι εκείνη γέλασε δυνατά, γιατί ήξερε ότι η μύτη της δεν ήταν το πιο δυνατό της σημείο. Και χάρηκε στη συνειδητοποίηση ότι δεν έχουν όλα ξαναειπωθεί και ξαναγίνει, γιατί κάθε φορά, κάθε συνάντηση είναι άλλη. Είναι μία άλλη συνάντηση. Και η δική του στραβή μύτη ήταν ωραία. Και η άχαρη κίνηση που έκανε κάθε λίγα λεπτά να πειράζει τα μαλλιά του και να τα σπρώχνει προς τα πίσω, κι αυτή ωραία ήταν. Και η υπερβολή με την οποία μιλούσε άγγιζε τα όρια της ωραίας υπερβολής, αν υπάρχει κάτι τέτοιο, γιατί αν δεν υπάρχει, τότε μόλις τη δημιούργησαν. Την ωραία υπερβολή. Κι εκείνη υπερβολική πάντα, στις κινήσεις και στον τρόπο της, υπερβολικά δυναμική, υπερβολικά άνετη. Έχεις πολύ ενδιαφέρον. Θέλω να σε γνωρίσω, της είπε.

Να τον αναζητάς. Να τον αναζητάς γιατί αν δεν αναζητάς αυτόν, τότε τι υπάρχει που έχει νόημα να αναζητήσεις στη ζωή; Ποιος είναι ο πλούτος που θα κάνει τα μάτια σου και τη χροιά σου να ζωντανέψουν; Ποιος άλλος μπορεί να σε κάνει να χορεύεις και να τραγουδάς ακόμη και χωρίς μουσική; Ποιο παιχνίδι έχει τόσο ενδιαφέρον και είναι τόσο διαφορετικό και πρωτόγνωρο σε κάθε παρτίδα; Ποια ευθύνη αξίζει να πάρεις αν όχι τη δική του; Την ευθύνη να τον προσέξεις, να τον κρατήσεις, να τον εξελίξεις, να τον κάνεις δικό σου, να τον φροντίσεις. Ποιος άλλος έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται και να γίνεται αγάπη και συντροφιά και πάθος και αγωνία; 

Να, πώς καταλαβαίνεις ότι κάτι γεννιέται. Όταν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι δεν γεννιέται τίποτα, ότι δεν υπάρχει τίποτα, ότι είναι άλλος ένας και άλλη μία όπως ήταν όλοι οι άλλοι, αλλά δεν σε πείθεις. Όταν σου αρέσει η ατέλειά του και του αρέσει η δική σου. Όταν θέλεις να τον γνωρίσεις και να σε γνωρίσει, γιατί η ώρα που περάσατε μαζί φάνηκε να κύλησε με την ταχύτητα ενός λεπτού. Όταν δεν υπάρχουν απαντήσεις. Όταν δεν καταλαβαίνεις γιατί σου αρέσει και γιατί δεν στρέφεις το βλέμμα σου αλλού. 

Να τον αναζητάς. 
Να τον αναζητάς τον έρωτα.