Ερωτικές Ιστορίες: Παραλίγο να χαθώ απόψε

Παραλίγο να χαθώ απόψε. Παραλίγο να χαθώ σε σκέψεις... αρνητικές, επώδυνες, έως και παρανοϊκές... σκέψεις που μείωναν αυτό που ήμουν και αυτό που ζούσαμε μαζί, σκέψεις που ξεπερνούσαν κάθε άλλο μας πρόβλημα και διαφορά και αποκτούσαν ξαφνικά μεγίστη σημασία... σκέψεις που καθόριζαν την πορεία του μυαλού μου και την κοινή μας πορεία... Σε κατηγορούσα, θύμωνα μαζί σου, έχανα την εμπιστοσύνη μου, ζήλευα, φανταζόμουν ψέματα και μυστικά, περίμενα να με βγάλεις εσύ από τον βούρκο μου...  κι εσύ αντιδρούσες, δεν αποδεχόσουν τον θυμό μου, ήταν παράλογος έλεγες, και βυθιζόσουν σε έναν άλλο δικό σου βούρκο, τον οποίο αδυνατούσα με τη σειρά μου να καταλάβω. Και ξαναθύμωνα, και ζητούσα παραδοχές και διαβεβαιώσεις και συγνώμες, ενώ βυθιζόμουν όλο περισσότερο στον βούρκο που δημιούργησα. Ώσπου έπαψα να σε ακούω και να σε βλέπω, έπαψα να αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει και τι είχα δημιουργήσει από τις σκέψεις μου, έπαψα να βλέπω αν κι εσύ είχες βουλιάξει στον βούρκο σου, αν χάθηκες ή αν σώθηκες. Παραλίγο να χαθώ απόψε. 

Παραλίγο να χαθώ απόψε. Παραλίγο να χαθώ σε λόγια... σε πολλά λόγια, σε παραπονεμένα λόγια... σε ακραία λόγια, πολλά λόγια, σε παράπονα, σε απαιτήσεις και σε παρεξηγήσεις... Μετά, παραλίγο να χαθώ σε γνώμες και σε αντιδράσεις άλλων, τρίτων, σε επιρροές λογικές κι όμως ανυπόφορες εκείνες τις στιγμές, και σε επιπλέον λόγια, λόγια αληθινά και ξανά ακραία, λόγια που με πονούσαν και μου έφεραν ακριβώς μπροστά στα μάτια μου τα λάθη μου και τα λάθη σου. Τα λάθη μας. Κι όταν τα λόγια σταμάτησαν, ήρθαν τα δάκρυα και η εκ νέου υπόσχεση σε μένα, σε σένα, σε όλους, ότι τα λόγια θα παύσουν εντελώς, πρωτού χαθώ μέσα σ' αυτά. Παραλίγο να χαθώ απόψε.    

Παραλίγο να χαθώ απόψε. Παραλίγο να χαθώ στη σιγουριά μου, στη φευγαλαία ματιά μου απέναντι στη ζωή, στην δική μου λογική πως όλα θα πάνε καλά.. Παραλίγο να χαθώ στον αυθορμητισμό και τον παρορμητισμό μου, στην αδρεναλίνη της στιγμής, στην αντιδραστικότητά μου απέναντι σε σένα και στα λόγια σου, στα "πρέπει" και τα "μη" της ζωής αυτής... Παραλίγο να δώσω μια κλωτσιά και σε αυτά, και στη ζωή μου την ίδια. Παραλίγο να χαθώ απόψε.

Παραλίγο να χαθώ απόψε. Παραλίγο να χαθώ στον φόβο, στην απελπισία μου, στον φόβο της απελπισίας μου, στον φόβο της απουσίας και της απώλειας... Παραλίγο να χαθώ στον θυμό, στα γιατί, στα ερωτήματα, στην απογοήτευση και τις απορίες μου... "Γιατί το έκανες; Τι σκεφτόσουν; Τι δεν σκεφτόσουν; Τι σημαίνει αυτό για μένα, για εμάς; Πώς συνεχίζεις μετά από αυτό;" Παραλίγο να χαθώ στο σοκ της στιγμής, στην πρωτόγνωρη αυτή στιγμή, που όμως στο βάθος της δεν ήταν τόσο πρωτόγνωρη.. Γιατί αυτά τα ίδια συναισθήματα τα είχα νιώσει ξανά μαζί σου. Και είχα ξανά απορίες, και είχα πάλι πιστέψει πως παραλίγο να χαθώ. Δεν θέλω να χαθώ, ούτε να χάσω τον εαυτό μου... Παραλίγο να χαθώ απόψε.